Op deze plaats hebben we trainers aan het woord gelaten die graag de licentie UEFA-A willen behalen. Rody van Hemert, trainer van derdeklasser Rijnmond Hoogvliet Sport en Raymond Kraaijbeek van TOGB, dat uitkomt in de vierde klasse op zaterdag, werden bij hun eerste pogingen niet toegelaten en vertellen hoe dat traject is verlopen. Rody heef trouwens onlangs bericht gekregen dat zijn derde inschrijving wel werd gehonoreerd met een toelating voor de cursus. Wij wensen hem veel succes.
Ook met Jonathan Jonk, trainer van eersteklasser Heerjansdam hebben we over dit onderwerp gesproken. Hij heeft de UEFA-A cursus enkele jaren geleden succesvol afgerond. Jonathan vertelde over het traject van zijn toelating en over hoe hij de cursus heeft ervaren. Vandaag laten we Faysal Kadi Wahabi aan het woord. Ook Faysal is in het bezit van de UEFA-A licentie. Vijf jaar geleden slaagde hij voor de cursus en nu is hij trainer bij eersteklasser Oranje Wit, waar hij komend seizoen het derde jaar in gaat. Hoe verliep zijn toelating? Wat heeft hij daarvoor moeten doen? Hoe heeft hij de cursus ervaren? Wat heeft hij geleerd? Op die vragen ging Faysal in, een uurtje voordat hij met zijn selectie aan een zaterdagmiddagtraining zou beginnen.
Je bent in het bezit van UEFA-A licentie. Dat papiertje heb je vijf jaar geleden gehaald. Wat heb je gedaan om tot de cursus toegelaten te worden?
Faysal: ‘Ik wist dat je niet zomaar toegelaten wordt, want er zijn veel kandidaten voor relatief weinig plekken. De lat om toegelaten te worden ligt dus hoog, dat wist ik van te voren. Daarom heb ik mijn traject uitgestippeld. De tijd tussen het halen mijn UEFA-B en de toelating tot de cursus UEFA-A was 6 jaar. Die tijd heb ik bewust genomen om me verder te ontwikkelen als trainer en om praktijkervaring op te doen, want ik wilde beslagen ten ijs te komen bij de KNVB op het toelatingsgesprek als ik daarvoor uitgenodigd zou worden. Ik ben assistent-trainer geweest bij hoog spelende ploegen: twee seizoenen bij LRC, drie bij Kozakken Boys en daarna nog een jaar als hoofdtrainer op eigen benen bij tweedeklasser SVW in Gorinchem. Je praktijkervaring, het niveau waarop je als assistent of als trainer gewerkt hebt, dat is belangrijk. Dat wist ik. Hoe hoger en hoe veeleisender, hoe beter. Daarom heb ik dat traject zo uitgestippeld.’
Hoeveel pogingen heb je moeten ondernemen om tot de UEFA-A cursus toegelaten te worden?
Faysal: ‘Eén. Ik mocht na mijn eerste inschrijving meteen op gesprek komen.’
Hoe verliep dat gesprek?
Faysal: ‘Dat gesprek was met Cees Zwamborn. Ik moest uitleggen wat mijn visie op voetbal is, hoe er gespeeld zou moeten worden volgens mij. Dat had ik allemaal goed voorbereid, want als je verhaal klopt en als je het goed kan vertellen, dan weegt dat ongetwijfeld mee in de beoordeling die je krijgt, zo dacht ik. Ik heb in het gesprek uitgelegd dat ik als trainer voorstander ben van aanvallend voetbal en dat ik graag wil dat mijn ploeg herkenbaar voetbalt. Daarmee bedoel ik dat mijn team altijd zal proberen aan te vallen en bij de omschakelmomenten, als je balverlies lijdt, de spelers weten wat ze dan moeten doen. Dat betekent dat ze moeten weten hoe te handelen naargelang de situatie. Dat de rechtsback dan weet wat hij moet doen en de linksbuiten ook. Maar die doet natuurlijk wel iets anders dan die rechtsback. En dat geldt voor iedereen op het veld. Ik ben niet zo’n trainer die denkt in systemen. Het is in mijn ogen niet belangrijk of je team 1-4-3-3 voetbalt of 1-4-4-2. Veel belangrijker is dat je speelt volgens principes. Mijn uitgangspunt is 1-4-3-3.
Mag ik je even onderbreken? Je zegt 1-4-3-3 en niet 4-3-3. Zo praten niet veel trainers.
Faysal: ‘Ik wel, want de keeper is ook heel belangrijk in je team. Die hoort er natuurlijk ook bij.’
Leg eens uit hoe je vanuit jouw uitgangspunt 1-4-3-3 wil voetballen.
Faysal: ‘1-4-3-3 zorgt er in mijn optiek voor dat je in de meest herkenbare en logische veldbezetting speelt. De kwaliteiten binnen een spelersgroep bepalen of hierin nuances of variaties gemaakt moeten worden. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het spelen met de punt naar voren of naar achteren op het middenveld en of je met plaatsgebonden of met zwervende spelers voetbalt. Spelers moeten op elk moment weten wat ze moeten doen. Ze moeten dus handelen volgens de principes die je met ze getraind hebt. In wedstrijden zijn er altijd veel omschakelmomenten en iedere keer moet je met elf man de juiste dingen proberen te doen. Als je volgens deze principes speelt, is je voetbal herkenbaar. Niet alleen voor de spelers, ook voor de toeschouwers. Dit heb ik allemaal uitgelegd in mijn toelatingsgesprek en daarbij ging het wel diep, hoor. Want er werden natuurlijk ook vragen gesteld. Wat doe je als blijkt dat de tegenstander niet met twee aanvallers speelt, zoals je verwacht had, maar met drie? Wat doe je als je binnen een kwartier met 1-0 achter staat? Zulke vragen bijvoorbeeld. Ik ben bijna doormidden gezaagd. Ze wilden precies weten hoe ik er over dacht.’
Kennelijk is je uitleg goed bevallen, want je werd toegelaten tot de cursus.
Faysal: ‘Mijn verhaal gaf misschien wel de doorslag, maar ik weet ook dat er meerdere beoordelingscriteria zijn. Op welk niveau heb je zelf gevoetbald? Wat is de ervaring die je als trainer opgedaan hebt? Waar heb je die trainerservaring opgedaan? Hoe kom je over met je verhaal? Leg je het goed en makkelijk te begrijpen uit? Ook je opleidingsniveau telt mee. Heb je op de HALO gezeten? Heb je onderwijservaring? Zulke zaken worden allemaal meegewogen in de beslissing of je uiteindelijk toegelaten of afgewezen wordt.’
Bij jou ging de weegschaal de goede kant op, want jij mocht UEFA-A gaan doen. Wat heb je vervolgens dat jaar geleerd op die cursus?
Faysal: ‘Het is alleen al leuk om bij verenigingen in het betaald voetbal en bij amateurclubs in de keuken te kijken. Dan gaat echt een wereld voor je open. Je leert meer gestructureerd te denken over voetbal. Je leert een trainingsopbouw te maken voor een heel seizoen. Je leert hoe je moet periodiseren. Wat heb je in een bepaalde periode van het jaar nodig? Waar werk je naar toe? Hoe analyseer jij een tegenstander en waar ga jij die proberen pijn te doen? Van die dingen allemaal. Groot voordeel was ook dat ik gedurende de cursus stage liep bij ASWH, onder Michel Langerak. Op dat moment had ik zelf als trainer geen club en ook dat was een bewuste keuze, want zo had ik mijn handen vrij en zo kon ik alle energie steken in het volgen van de cursus. Van Michel mocht ik veel dingen doen en bij alles wat hij deed of zei, daar was ik bij. Daar leer je ook heel veel van. Wat ik tijdens die stage bij ASWH opstak en de dingen die ik op de cursus leerde, daar kan je later echt iets mee. Maar als je die cursus succesvol afgerond hebt en je dus in het bezit bent van dat papiertje, dan ben je er natuurlijk nog niet. Dan begint het eigenlijk pas.’
Wat bedoel je daarmee?
Faysal: ‘Ik bedoel dat het niet stopt bij het krijgen van dat papiertje. De ontwikkeling gaat namelijk altijd verder. Als trainer ontwikkel je jezelf door de praktijk, want elke week kan het anders zijn. Hoe ga je met die veranderende omstandigheden om? Hoe ga je met je spelers om? Hoe haal je het optimale rendement uit de kwaliteiten van je spelers? Hoe leg je een goede voetballer uit dat hij niet speelt? Zulke dingen leer je allemaal pas door ze te doen, door ze mee te maken. Ik heb UEFA-A gehaald in 2016, maar nu ben ik als trainer veel verder dan vijf jaar geleden. Simpelweg omdat ik nu die vijf jaar ervaring in mijn bagage heb. De ontwikkeling als trainer gaat altijd verder en daarbij is het ook van belang dat je op de hoogte blijft van de ontwikkelingen in het voetbal. Om je trainerslicentie geldig te houden, schrijft de KNVB voor dat je in drie jaar tijd 15 punten moet halen. Maar ik moet die punten niet halen voor die punten, ik haal die punten omdat ik me als trainer verder wil ontwikkelen, omdat ik van de bijeenkomsten en van die webinars iets wil leren. Ik moet die punten dus niet halen, ik wil ze halen.’
De UEFA-A cursus die jij gedaan hebt kostte bijna 10.000 euro. Vond je dat het geld waard?
Faysal: ‘Dat vind ik moeilijk te zeggen. Het is zoals het is. Ik zie het als een investering in mijn verdere ontwikkeling. Later, als je trainer geworden bent, betaalt zich dat vanzelf weer wel terug.’
Je gaat volgend seizoen het derde jaar in als trainer van eersteklasser Oranje Wit? Hoe is het werken bij deze eersteklasser? Als ik je zo hoor praten, dan is dit niet je eindniveau als trainer.
Faysal: ‘Als het aan mij ligt niet. Hogerop wil ik echt nog wel een keer. Maar nu nog niet, want ik heb het enorm naar mijn zin bij Oranje Wit. Ik kan hier heel fijn werken, de faciliteiten zijn top en met assistent Ryan Korporaal, keeperstrainer Dennis Buijser en verzorgster Karin Hamels heb ik prima mensen om me heen. En met Paul van Oosten, de trainer van het tweede elftal komend seizoen, zijn duidelijke afspraken gemaakt als het gaat om ontwikkelen van talent. Momenteel trainen er vijf jongens met ons mee. Ook dat is beleid van Oranje Wit. De selectie bestaat volgend seizoen voor 70 procent uit spelers die hier al in de jeugd voetbalden. Allemaal jonge, talentvolle voetballers, aangevuld met een paar jongens die van elders komen. Daarmee voldoen we aan de doelstelling van de club en ik kan me daar heel goed in vinden. Het eerste elftal is heel herkenbaar voor de mensen langs de lijn, want die zien veel spelers die hier al jaren rondlopen. Werken met zo’n jonge, gretige groep is heel uitdagend als trainer. Die uitdaging om er iets moois van te maken wil ik graag aangaan en geeft mij veel energie. Die krijg ik ook door de omgang met de mensen van de club en met de supporters. Wat al deze dingen betreft, zit ik bij Oranje Wit dus prima op mijn plaats en is er nu geen enkele aanleiding om hogerop te gaan werken. Daar worden weer andere aspecten van het trainerschap gevraagd en ooit wil ik dat gaan ondervinden; die gezonde ambitie heb ik wel.’
