Corona legt al maanden het voetbal plat. Al sinds oktober ligt de competitie stil en de regering heeft ook het trainen aan banden gelegd. Eerst mocht dat alleen in viertallen, later nog slechts in tweetallen en omdat veel clubs dat niet zagen zitten, zeker niet omdat niemand wist wanneer de teugels weer gevierd konden worden, werd er niet meer getraind. Ook bij Rijsoord niet. Daar zit je dan als voetballer. Hoe houd je je dan fit? Of doe je weinig? En hoe ga je daar geestelijk mee om, met die lange voetballoze periode waar maar geen einde aan lijkt te komen? We willen het weten van Donovan Lioe Anjie, de 28-jarige verdediger van Rijsoord en hij gaat bereidwillig in op deze vragen.
Voordat we het over de coronatijd hebben en wat dat met je doet, wil ik eerst van je weten waar je allemaal gevoetbald hebt voordat je bij Rijsoord terechtkwam.
Donovan: ‘Toen ik zes jaar oud was, ben ik met voetballen begonnen bij Excelsior Rotterdam, de BVO. Mijn broer voetbalde daar al en mijn moeder meldde mij er ook aan. Na een training mocht ik lid worden. Ik heb er als verdediger tot mijn veertiende gespeeld, onder meer nog een seizoen samen met Elvis Manu in hetzelfde elftal en ben toen vertrokken. Ik had het laatste seizoen in de C2 gespeeld en dan hoop je dat je het jaar daarna in de C1 komt. Maar dat was niet zo. Andere voetballers waren kennelijk beter en ik zou bij de C3 ingedeeld worden. Dat zag ik niet zitten. Ik zocht iets anders, heb nog een proefwedstrijd gespeeld bij Dordrecht’90, maar daar vonden ze me te nonchalant en te laconiek.’
Nonchalant en laconiek? Dat zagen ze al na één wedstrijdje? Dan moet je niet erg serieus bezig geweest zijn.
Donovan: ‘We speelden in het stadion en dat vond ik heel gaaf. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Lachend kwam ik het veld op en in de warming up was die lach nog niet van mijn gezicht verdwenen. Ik speelde mijn wedstrijd, maar na afloop vertelden ze dat ik te laconiek was en nonchalant en dat ze mij daarom niet wilden hebben. Ze hadden die lach op mijn gezicht gezien, vermoed ik, haha. Dat ik als rechtsbuiten moest spelen terwijl ik altijd back was geweest en dat dit toch wel een beetje onwennig was voor me, daar hadden ze het niet over.’
Weg bij Excelsior, niet naar Dordrecht’90; waar ging je toen heen?
Donovan: ‘Naar SVV/SMC in Schiedam, maar heel lang duurde dat niet omdat we naar Barendrecht verhuisden. Ik ging toen bij Smitshoek voetballen en na mijn tijd in de jeugd kwam ik daar in het tweede elftal terecht. Twee seizoenen heb ik in dat elftal gespeeld. In het tweede jaar mocht ik met de selectie meetrainen, Raymond Frehe was toen trainer, maar heb nooit in het eerste gevoetbald. Talentvolle A-spelertjes kregen wel speelminuten, ik dus niet. Na dat tweede jaar besloot ik verder te kijken, want ik wilde ergens in een eerste elftal spelen. Ik heb toen de telefoon gepakt en Gijs Zwaan gebeld, die trainer was bij Rijsoord, dat toen van de tweede naar de eerste klasse gepromoveerd was.’
Je hebt zelf gebeld? Het initiatief ging dus van jou uit?
Donovan: Ja, ik trok de stoute schoenen aan en vroeg hem of er als rechtsback plek was voor mij bij Rijsoord. Gijs Zwaan kende mij niet als voetballer, maar ik mocht de voorbereiding meedoen van hem. Als ik goed genoeg was, zou hij me opstellen, vertelde hij. In de voorbereiding speelde ik een paar wedstrijden en in de eerste competitiewedstrijd tegen Zaamslag stond ik in de basis. Als middenvelder! Die plek was wel verrassend, ja. Dat seizoen speelde ik veel, niet vaak meer op het middenveld, maar als rechtsback. Ik heb drie jaar bij Rijsoord gevoetbald en toen ging ik naar RVVH.’
Waarom?
Donovan: ‘RVVH speelde in dezelfde klasse, maar had in de jaren daarvoor hoger gespeeld. Ik wilde kijken of ik een trapje hoger aankon en niet onbelangrijk was het feit dat ik bij RVVH meer centjes kreeg dan bij Rijsoord.’
Een succes werd het niet bij RVVH.
Donovan: ‘Nee, ik speelde weinig. In het begin nog wel, later niet. Dat kwam vooral omdat ik het op mijn werk heel druk had. Ik werkte toen op onregelmatige tijden met autistische kinderen, werk dat af en toe heel hectisch was. Ik moest me bijna altijd haasten om op tijd op de trainingen te zijn. Op wedstrijddagen kwam ik pas vaak 1 minuut voor de afgesproken tijd aanwaaien, omdat ik ’s ochtends gewerkt had en daarna haastje-repje naar de club ging. Die hectiek van mijn werk, de spanningen die ik er meemaakte, nam ik mee naar het voetbal en begon daarom dus niet vaak lekker ontspannen aan een training of aan een wedstrijd. In de jaren daarvoor bij Rijsoord ging ik voor een wedstrijd altijd koffie drinken met ploeggenoten Berry de Groot, Michael Bekkers, Khalid Rahli en Desley Hoogendijk bij mij in de buurt. En daarna vertrokken we naar Rijsoord. Dan kwam je lekker ontspannen en al helemaal in de juiste stemming op de club; dat was bij RVVH maar zelden het geval. In het begin speelde ik nog wel, maar gaandeweg het seizoen zat ik steeds vaker op de bank. Ik heb toen aan Emo van Dijk van Rijsoord gevraagd of ik terug mocht komen. Toen ik vertrok had ik uit een grapje tegen hem gezegd dat ik over een jaartje terug zou komen. We hebben er toen alle twee smakelijk om gelachen, maar na een jaar was ik echt terug.’
Waarom terug naar Rijsoord?
Donovan: ‘Omdat het een fijne club is, er een leuke groep spelers was en omdat er op de club veel goede, warme menen rondlopen. En omdat ze kampioen geworden waren en daardoor naar de hoofdklasse promoveerden.’
Dat was trouwens wel lekker. Ben je weg, worden ze juist in dat seizoen kampioen. Dat kwam zeker omdat jij weg was?
Donovan: ‘Haha. Laat ik daar maar niks op zeggen, haha.’
Je bent na je terugkeer bij Rijsoord aan je tweede seizoen bezig, seizoenen die alle twee door corona ontregeld zijn. Hoe ga jij met die voetballoze periode om?
Donovan: ‘Dat is niet leuk. Ik mis het enorm. Gedwongen stilzitten is niks voor mij. Heel af en toe loop ik een rondje met een vriend van me en thuis doe ik fanatiek veel oefeningen, squatten en zo. Maar omdat er niet getraind en gevoetbald kan worden en de sportscholen gesloten zijn, doe ik toch te weinig. Ik ben vijf kilo aangekomen. Die moeten er straks weer af.’
Dan nog iets anders; volgend seizoen ga je bij Rijsoord je vierde trainer in korte tijd meemaken. Eerst een half jaar Steef Buijs, dan Marco van Rijn die het seizoen afmaakte, dit seizoen Brasco Tuvaljvic en volgend jaar staat er weer een andere trainer voor de groep. Hoe ga je daar als voetballer mee om?
Donovan: ‘Dat is ieder keer weer wennen. Maar eigenlijk maakt het niet veel uit wie er trainer is. Ik doe altijd mijn best, zet me op elke training voor de volle honderd procent in. Ik doe dat niet voor de trainer, ik doe dat voor mezelf. Want ik wil fit zijn en goed presteren. En als ik fit ben en goed presteer, dan word ik opgesteld, want zo heel veel concurrentie is er niet voor mijn positie als rechtsback. Dat betekent trouwens niet dat ik er dan de kantjes van af loop, want zo zit ik echt niet in elkaar. Ik geef altijd alles.’
Je gaat straks je derde seizoen bij Rijsoord in, na eerder al vijf jaar voor die club gevoetbald te hebben. Blijf je bij Rijsoord voetballen tot het einde van je carrière of heb je nog ambities om hogerop te komen?
Donovan: ‘Als ik weg wilde, had ik het dit jaar moeten doen. Maar omdat er door corona heel weinig gevoetbald is, heb ik me jammer genoeg niet in de kijker kunnen spelen. Dan moet dat volgend seizoen maar gebeuren, dan ben ik 29 jaar en kan ik misschien nog wel een stapje maken. Ik zou dolgraag nog eens bij een club in de derde divisie willen voetballen, ik weet dat ik dat niveau aan kan. Als ik daar dan niet speel, train ik in ieder geval altijd met hele goede voetballers. En ik krijg wellicht een hogere vergoeding dan wat ik nu opstrijk, haha. Maar ik kan evengoed nog jaren bij Rijsoord blijven, hoor. Zoals ik eerder al zei is het een hele fijne en warme club, waar ik het erg goed naar mijn zin heb. We zullen zien hoe het uitpakt. Laten we eerst maar hopen dat corona snel voorbij is en er weer gevoetbald kan worden. Stilzitten duurt al veel te lang. Gelukkig zijn we een paar weken geleden weer met trainingen begonnen. Dat is alvast een goed begin, want zo kunnen die kilootjes er weer af.’
