Hij zou na Rody van Hemert van Rijnmond Hoogvliet Sport en Raymond Kraaijbeek van TOGB-zaterdag de derde trainer zijn die we aan het woord laten over zijn ervaringen met de KNVB betreffende de UEFA A-licentie. Maar Ben Hoogwerf, de trainer van derdeklasser DVO’32, kwam niet alleen opdagen. Ook zijn assistent Semjon de Bruijne schoof aan en hoewel onverwacht, pakte dat gaandeweg het gesprek toch goed uit, want zo kregen we een nog completer beeld over de denk- en werkwijze van Ben. Bij DVO’32 doen Ben en Semjon namelijk veel samen. Daarover en natuurlijk over trainerscursussen en licenties praten we uitgebreid in de bestuurskamer, die twee jaar geleden gerealiseerd is.
Hoe zijn jullie bij DVO’32 terechtgekomen?
Ben: ‘Dat heeft Semjon op zijn rekening. Wij waren alle twee jeugdtrainers bij Zwaluwen in Vlaardingen en konden daar al heel goed met elkaar opschieten. Op zeker moment werd ik door Richard van ’t Hof, de toenmalige voorzitter van DVO’32, benaderd om daar trainer te worden. Het was Semjon die zei dat we naar DVO’32 moesten gaan, ik als hoofdtrainer, hij als assistent. Zes jaar geleden was dat en DVO’32 bivakkeerde al tijden troosteloos onderin de vierde klasse. Ik moest wel even achter mijn oren krabben, want DVO’32 was toen een club die op omvallen stond.’
Semjon: ‘Als je op zo’n moment bij een club instapt kan het alleen maar beter gaan, dan kun je alleen maar winnen, zei ik tegen Ben.’
Het werd dus DVO’32.
Ben: ‘Ja, het was tenslotte ook de club waar ik tot mijn zestiende had gevoetbald. Maar in het begin twijfelde ik heel erg of ik wel zo’n verstandige keuze had gemaakt. Net nadat we ons ja-woord aan het bestuur hadden gegeven, bezochten we een competitiewedstrijd, hier op het complex aan de Marathonweg.’
Semjon: ‘Het zag er hier niet uit toen. Er waren nog geen tien toeschouwers en de kantine was dicht omdat er geen mensen waren die achter de bar wilden staan. Het was droefenis. Het tweede veld was verhuurd aan een hondenvereniging. De drollen lagen op het veld.’
Ben: ‘Ja, dan ga je wel even bij jezelf te rade. We hadden het zo goed naar onze zin bij Zwaluwen, vooral in de periode dat Adrie Poldervaart er trainer was. Met hem zaten we urenlang te kletsen na trainingen. Soms tot wel drie uur ’s nachts. Dan werd er met flessen op tafel geschoven om opstellingen en spelsystemen aan elkaar duidelijk te maken. Geweldige tijden waren dat. Hij wist van onze ambities. Wij wilden beter worden, ons zelf ontwikkelen en dan ben je bij Adrie aan het juiste adres. Moest ik analyses maken van tegenstanders en daar ook trainingen voor samenstellen. Die training deed hij dan en in de wedstrijd speelden ze echt zoals ik aangegeven had. Hij verplichtte me wel bij die wedstrijd aanwezig te zijn en toen de tegenstander door een kopdoelpunt aan de leiding kwam, kreeg ik het meteen te horen: ‘Jij zei toch dat die vent niet kon koppen!’
Je had UEFA-C eerder al gehaald en ging de UEFA-B cursus doen. Hoe was dat?
Ben: ‘Niets mis mee. Ik moest bijvoorbeeld een analyse maken van een jeugdinterland van een damesploeg. Die wedstrijd was in Amsterdam. Het maken van een analyse gaat dan goed, want je ziet alle 22 spelers en je hebt een goed overzicht over het hele veld. Ik kijk met veel plezier en voldoening terug op die cursus en heb geen kwaad woord over voor de bond. Heb er ook veel managementcursussen gevolgd en daar heb tot op de dag van vandaag nog profijt van.’
Hoe verging het jullie intussen bij DVO’32?
Semjon: ‘Na één seizoen was de club al een beetje opgeleefd. Het ledenaantal was behoorlijk gegroeid, van 150 tot bijna 300 en de kantine was ook weer open. Niet onbelangrijk voor een voetbalvereniging.’
Ben: ‘Sportief ging het ook lekker. In het seizoen 2016-2017, het jaar waarin ik UEFA-B deed, werden we kampioen in de vierde klasse. Ongekend. Het was heel lang geleden dat de club zulke successen had meegemaakt.’
Na de promotie ging het in de derde klasse ook goed.
Ben: ‘Ja, we draaiden meteen bovenin mee. We werden twee keer derde en werden een keer door strafschoppen in de nacompetitie uitgeschakeld. Maar daarna wonnen we wel het Kampioenschap van Vlaardingen. Als derdeklasser! Vorig seizoen wonnen we weer een periodetitel, maar die nacompetitie is vanwege corona nooit gespeeld.’
Semjon: ‘De club was opgeleefd en niet alleen op het veld. Veld 2 was weer gewoon van de voetballers, er werden nieuwe kleedkamers en een nieuwe bestuurskamer gebouwd en binnen was ook veel opgeknapt en de club is bezig om de rest ook aan te pakken. De inrichting is prima, de gezelligheid is toegenomen en na trainingen en wedstrijden bleef bijna iedereen hangen.’
Daar zitten jullie dan als trainer en assistent bij een club die weer op de rails staat. Heb je dan geen ambitie om ergens anders, op een hoger niveau trainer te worden?
Ben: ‘Het liefst van al promoveer ik met DVO’32 naar de tweede klasse. Dan spelen we met ons eigen clubje op een hoger niveau.’
Semjon: ‘DVO’32 is echt onze club geworden. We doen hier bijna alles. Eigenlijk kun je wel zeggen dat DVO’32 een kindje is dat wij aan de hand hebben genomen en nog steeds vaart de club voor een groot gedeelte op onze eerste ideeën.’
Ben: ‘We verdienen hier niet veel, maar dat is geen probleem. DVO is echt een vriendenploeg geworden. Niet voor niets is de naam van de club Door Vrienden Opgericht. Hier voetballen alleen spelers die voldoen aan de vier motto’s die wij hanteren: voetbal, vriendschap, passie en trots. In die volgorde. Als een speler zich aanmeldt en we weten dat hij kan voetballen, dan vragen we hem wie hij op de club al kent. Als hij niemand kent, dan beginnen we er niet aan, hoe goed hij ook is. Wij willen hier alleen voetballers die voor langere tijd bij de club passen, die weten dat ze geen geld krijgen hier, contributie moeten betalen, hun eigen trainingskleding moeten betalen en alleen na de wedstrijd een krat bier krijgen in de kleedkamer.’
Semjon: ‘Wij betalen ook zelf onze spullen die we op de training nodig hebben. Niet alleen onze kleding, ook hoedjes, slalompaaltjes, springtouwen, hordes en meer van dat soort dingen, tot aan het tactiekbord en de papieren de we gebruiken om onze speelwijze aan de spelers duidelijk te maken. Daar hoor je ons niet over klagen. Wij hebben het hier fantastisch naar onze zin en zulke dingen horen er hier gewoon bij.’
Ben: ‘Omdat we niet met de selectie kunnen trainen in deze coronatijd, trainen we nu de Onder 15. Dat is zo leuk!’
Je hebt bij DVO’32 onlangs je contract verlengd met nog een jaar. Dat wordt het zevende seizoen dat jullie hier trainer zijn. Een andere club zit er voorlopig dus niet in?
Ben: ‘Toch heb ik daar wel over na lopen denken en je mag best weten dat ik twee aanbiedingen van hoger spelende clubs naast me neer heb gelegd. Ik heb echt wel de ambitie om als trainer hogerop te komen, dat heb ik zojuist al gezegd. Maar de tijd daarvoor is nog niet rijp, vind ik. Vorig jaar heb ik met het idee rondgelopen me in te schrijven voor UEFA-A, maar vanwege de kosten daar uiteindelijk toch maar van afgezien. Dit seizoen heb ik me wel ingeschreven. Dan stuur je je CV op en je motivatie. Maar ben later toch weer gaan twijfelen of ik het wel moest gaan doen. Bij ons thuis is namelijk een kleine op komst, ik heb op mijn werk al een pappadag besproken en die kan ik moeilijk in Zeist gaan doorbrengen. Bovendien is de cursus heel erg duur. Toen ik van de KNVB bericht kreeg dat ik op gesprek kon komen, kreeg ik de opdracht om me te presenteren. Dat was op basis van beelden van de wedstrijd Polen-Oekraïne, beelden die zij uitgezocht hadden. Dan zie je een keeper en twee verdedigers die aan het opbouwen zijn en een Poolse aanvaller die aan het storen is. Op basis van die beelden moet je dan uitleggen wat je ziet, hoe je daar als trainer op anticipeert, welke trainingen je daarop af gaat stemmen en hoe je gaat spelen met je ploeg. Maar ik zag alleen die paar voetballers. Niet het hele veld, niet waar de andere spelers staan en dus niet de speelwijze en ook geen systeem. Dat vind ik toch wel raar. Waarom laten ze niet een wedstrijd analyseren waarbij je zelf op de tribune zit? Net zoals bij UEFA-B? Bovendien maakte corona het voor mij ook moeilijk, want de presentatie zou niet in Zeist plaatsvinden, maar digitaal zijn. Ik moest dan voor compleet bewerkte beelden en voor de verbinding zorgen. Ik weet wel iets van apparatuur, maar om nu een goede tactische analyse te maken, compleet met een digitale presentatie van je voetbalvisie en ook die video samen te stellen, daar gaat heel veel werk in zitten. En die tijd en mogelijkheden heb ik eigenlijk niet. Moet ik dat allemaal wel willen, dacht ik, zeker omdat thuis die kleine komt. Ik heb de KNVB laten weten dat ik het in deze situatie toch niet ga doen, dat ik niet die presentatie ga maken. Daar hadden ze alle begrip voor. Volgend jaar ga ik het misschien wel doorzetten, maar zeker weten doe ik dat nu nog niet.’
En jij Semjon? Heb jij trainerspapieren?
Semjon: ‘Nee’.
Ben: ‘En die moet hij wel gaan halen, vind ik. Want als ik ooit een stap ga maken naar een hoger spelende vereniging en als die club wil dat een assistent ook trainerspapieren heeft, kan ik hem niet vragen mee te gaan.’
Semjon: ‘Ik moet er maar aan gaan geloven, denk ik, haha. Maar aan weggaan bij DVO’32, daar denk ik echt nog niet aan. Daarvoor is het te veel onze club geworden. Hier kunnen we alles doen zoals wij het willen. Bij welke andere club gaan we dat ooit nog meemaken?’
Ben: ‘Daarom heb ik mijn contract hier weer verlengd. Dat ik dat vorige week pas deed, heeft ook te maken met het al dan niet inschrijven voor UEFA-A. De presentatie werd vanwege corona uitgesteld, maar dat was precies in de periode dat clubs onderhandelen over nieuwe contracten. Ze waren hier wel een klein beetje nerveus aan het worden omdat het allemaal zolang duurde, maar ze hadden er gelukkig ook begrip voor. We blijven hier dus aan het werk. Semjon nu weer als assistent, want de laatste twee seizoenen heeft hij het tweede elftal gedaan. Volgend seizoen zitten we dus weer samen op de bank.’
Wordt dat jullie laatste jaar bij DVO’32?
Ben en Semjon: ‘Misschien wel. Maar misschien blijven we hier nog jaren, worden we de Guy Roux, de Arsène Wenger, de Foppe de Haan van DVO’32. Daar is ook wel iets voor te zeggen.’
