Tijdens mijn eindexamenjaar in 1980 op de PWA Mavo in Leerdam, mijn opstap naar de CSG Oude Hoven (Havo/Atheneum) in Gorinchem, werd voor afsluiting van de officiële schriftelijke Staatsexamens door vrijwel alle leerlingen stoom afgeblazen. Terwijl iedereen in afwachting was van de examendagen werd door negen van de tien Mavisten spontaan een overnachting in het open fietsenhok en de hellingbaan naar de kelder van het schoolgebouw aan de Eksterlaan geënsceneerd.
Ik was erbij. Het was doodgezellig. Ook al gebeurden er ook dingen waar ik dan weer niet bij was, maar waar van horen zeggen ook gerust kindertjes van hadden kunnen komen. Er werd niks vernield, want daar waren we niet van. We ruimden zelfs onze glazen flessen cola, sinas en up, en bij elkaar geharkte broodjes met ditjes en datjes op. En de enkeling die het aandurfde een fles wijn of bier mee te nemen zorgde er wel voor, dat deze niet in het zicht kwamen. Hoe dan ook bleef alles netjes. We waren scholieren, dus.
Daags erna werden we opgeschrikt door het bericht dat er door enkele klaslokalen van het gebouw aan de kant van de hoofdingang een orkaan van vernielzucht was gewaaid. Ik was er als de kippen bij, toen al als freelance verslaggever actief zijnde voor het Utrechts Nieuwsblad. Wilde het mijne ervan weten, en met eigen ogen zien wat er had plaatsgevonden. Ik schrok. Overal glas, kapot meubilair, vernielde televisies en projectoren, van de muur gerukte schoolborden, en vooral veel rondzwervend papier en schrijfmateriaal. Honderden lesboeken en schriften, op de vloer van de lokalen, maar ook door de gangen, zelfs op de trappen naar de andere verdiepingen. Toenmalig directeur Meijdam liet naderhand weten ‘dit nog nooit te hebben meegemaakt’, maar dat hij ‘vastberaden was om te achterhalen wie de daders waren’. Het enige dat hij daar tegen mij over kwijt wilde was, dat hij verwachtte ‘dat insiders erbij betrokken moesten zijn geweest’.
Ik maakte er een artikel van. En meende na enkele dagen verder niets meer vernomen te hebben, dat de daders ondertussen ver gevlogen waren. Totdat in een plotseling belegd politiepersmoment werd verteld, dat de daders na secuur en vooral stilzwijgend speurwerk allemaal waren aangehouden. Daarbij bleken een voormalig klasgenoot en lid van het basketbalteam waar ik in speelde en een bevriende leerling van een andere school, een speler van een veelbelovend voetbalteam van één van de lokale clubs. Hun initialen stonden in het persbericht, dat werd uitgedeeld. Daarmee kwam de klap bij mij nog iets harder aan dan alleen uit de door de voorlichter gesproken woorden.
Directeur Meijdam kondigde aan dat hij inmiddels de ouders van de betreffende mede-leerling had gesproken en dat P. werd uitgesloten van het officiële examen. Ik heb P. nadien nog slechts één keer gesproken. Hem gevraagd hoe het met hem ging en de ‘waarom’-vraag gesteld. P. draaide er niet omheen. Hij werd meegesleept, dacht niet goed na over de gevolgen, handelde uit verveling. Had nog nooit iets verkeerds gedaan. Moest uiteindelijk zijn deel van de veroorzaakte schade volledig betalen. Zadelde zijn ouders ook met een schuldgevoel op. Dat soort dingen.
Kan me nog steeds niet voorstellen, dat mensen, jong en oud, de tijd nemen om spullen van anderen kapot te maken. Die voetbaldoelen en dugouts vernielen, tribunes in de fik steken. Of kantines kort en klein slaan. En fietsenhokken afbreken. Puur uit verveling. Mijn eerste gedachte is en blijft ‘dan heb je ergens toch een steekje los’. Toen ik aan P. vroeg wat ik er destijds van vond, toen ik zei dat ik dit ook van hem dacht, antwoordde hij, dat hij daar ook wel begrip voor had. ,,Maar ik zou het nu nooit meer doen.”
Als dat wel zo was, dan was het ook geen kwestie van verveling meer geweest. Toch? Ofschoon ik denk, dat je desondanks altijd kunt besluiten om iets uit verveling niét te doen. Een keuze heb je altijd.
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.