Hij stopte als actief voetballer in 2017 en nog altijd is hij nog maar 34 jaar oud. Mitchel Heerkens had het liever anders gezien. Hij was graag nog jaren doorgegaan als middenvelder bij De Jodan Boys, maar fysiek ongemak maakte dat onmogelijk. Door een onwillige knie kwam een vroegtijdig einde aan twaalf seizoenen in het eerste elftal van de Goudse hoofdklasser. Mitchel deed een jaartje niets, maar keerde toen plots terug bij de selectie. Niet als voetballer, maar als technische man van de club, met de A-selectie in zijn portefeuille. Die rol vervult hij nu voor het derde achtereenvolgende seizoen en wij willen graag van hem weten hoe dat bevalt. En wat zijn werk precies inhoudt. Daar trekt Mitchel op een zaterdagochtend een uurtje voor uit en die afspraak was snel gemaakt. Want gevoetbald wordt er toch niet, helaas.
Je was dertig jaar toen je stopte. Dat was wel heel erg vroeg.
Mitchel: ‘Fysiek ging het echt niet meer. Al jaren tobde ik met mijn knie. Ik ben er vijf keer aan geopereerd en toen ik 24 jaar oud was is er een donormeniscus ingezet. Daarna heb ik het dus nog vijf, zes jaar vol kunnen houden, maar de laatste jaren werd het steeds lastiger. Ik werd ook minder snel op het veld. Na elk seizoen was het steeds weer dezelfde afweging die ik moest maken. Plak ik er nog een jaartje aan vast? Of stop ik? Op het laatst ging het echt niet meer. Na elke wedstrijd en na elke training zat ik met een dikke knie. Ik sloeg heel veel trainingen over, speelde aanvankelijk op zaterdag nog wel alles, maar het laatste seizoen zat ik steeds vaker op de bank. En daar kon ik absoluut niet tegen, zeker als ik daar 90 minuten lang moet blijven zitten. Ik werd er chagrijnig van. Net na de winterstop, uit bij Smitshoek, zat ik weer heel de wedstrijd op de bank. Toen was ik er wel klaar mee en een paar weken daarna heb ik aangegeven te stoppen. Ik heb het seizoen nog wel afgemaakt, speelde af en toe mijn wedstrijdjes ook, maar na dat seizoen was het over en sluiten.’
Als je zo jong bent, dan moet het natuurlijk wel erg veel pijn doen om dan al te stoppen.
Mitchel: ‘Het deed inderdaad veel pijn, maar van de andere kant had ik het wel zien aankomen. Al een paar jaar had ik me de vraag gesteld of het nog zin had om door te gaan. Ik heb het nog een paar jaar uit kunnen stellen, maar toen het zover was berustte ik er eigenlijk wel in.’
Val je dan in een dal van diepe duisternis?
Mitchel: ‘Dat viel wel mee. Natuurlijk miste ik het voetballen in het eerste, iets wat ik al die jaren gedaan had. Eigenlijk had ik graag trainer willen worden, maar dat kon lichamelijk niet. Alleen al anderhalf uur op een veld staan kan mijn knie niet aan. Ik heb in het begin toch wel bewust een beetje afstand gehouden, ben niet meer elke zaterdag gaan kijken bijvoorbeeld, alleen af en toe. Ik ben zelf lager gaan voetballen bij De Jodan Boys. In het tiende, samen met jongens waarmee ik vroeger al in de jeugd had gespeeld. Veel wedstrijden speelde ik niet, af en toe een halfuurtje, maar het was ieder geval nog iets. We zijn nu het vijfde en ik zit nog steeds in dat elftal. Maar voetballen doe ik nog maar zelden.’
Hoe ben je technische man geworden bij De Jodan Boys?
Mitchel: ‘Karel van den Heuvel bekleedde die functie hier. Die deed alles. Heel het technisch beleid van de club dus. Maar Karel deed een stapje terug en toen werd ik gebeld door Marco Kastelein, de voorzitter. Of ik het werk van Karel over wilde nemen? Ik heb er een weekje over nagedacht, in die tussentijd ook veel met Karel overlegd en heb toen gezegd dat ik het wel zag zitten. Maar niet met het takenpakket van Karel, zo vertelde ik, want dat zou veel te veel zijn. We zijn er snel uitgekomen. Ik kreeg de A-selectie onder mijn hoede, 20 spelers en de staf dus. Topvoetbal, zoals dat zo mooi heet. Ik vind het heel leuk om dit te doen. Zo kan ik iets terugdoen voor de club, ben weer betrokken bij het eerste elftal, heb binding met jongens waarmee ik jaren heb gevoetbald en ik kan de identiteit van de vereniging behouden. Natuurlijk bepaal ik niet alles alleen. Je hebt heel veel overleg. Met de trainer en zijn staf, met de mensen van het tweede elftal en van de Onder19. Met mijn functie zit je ook in het bestuur en in de voetbaltechnische commissie. Ook daarmee overleg je veel en ook met de mensen van de stichting Topvoetbal. Er gaat dus best wel veel tijd in zitten, maar ik vind het heel leuk om te doen.’
Leuker dan zelf voetballen?
Mitchel: ‘Nee, dat was nog veel leuker. Ik zou er veel voor over hebben om nog een paar jaartjes helemaal fit in het eerste elftal te kunnen voetballen. Maar die tijd is helaas voorbij.’
Wat is die eigen identiteit waar je het zojuist over had?
Mitchel: ‘Dat we het in de selectie met zoveel mogelijk eigen spelers doen. Rond deze tijd praten we met alle spelers. We kijken wie we graag willen behouden, met welke spelers we dus door willen gaan. We peilen af of die spelers ook willen blijven en we kijken wie er vanuit het tweede elftal of vanuit de jeugd aan gaat sluiten. En als er talentvolle jongeren zijn die deze stap dit jaar nog niet kunnen maken, dan stippelen we een pad uit zodat ze die stap volgend jaar mogelijk wel kunnen zetten. We kijken dus eerst wat we in huis hebben en gaan pas daarna gericht zoeken naar versterkingen. Maar dat zijn er hooguit twee, drie per seizoen, meer niet. En als we spelers van buiten halen is het streven dat zij langere tijd bij De Jodan Boys blijven voetballen. Veel verloop is hier dus niet. Van de 20 spelers in de A-selectie zijn er zeker 15 die hier al vijf jaar of langer voetballen en een groot deel daarvan zelfs meer dan 10 jaar. Dat waren al Jodan Boys vanuit de jeugd of ze zijn het in die jaren geworden. Heel herkenbaar dus, ook voor de supporters. Dat is de identiteit van de club en die willen we behouden. Wij willen het dus hoofdzakelijk met eigen jongens doen.’
Als je een groter budget zou hebben, zou je daar dan van afwijken?
Mitchel: ‘Nee, dan nog zijn het hooguit twee of drie spelers die we er bij gaan halen. Maar een groter budget betekent dan wel dat die paar spelers makkelijker te halen zijn. Maar dat zullen er nooit meer worden. Wat we al jaren doen, daar gaan we niet van afwijken als we ineens meer geld zouden hebben.’
Dat betekent dat je dus nooit om de hoofdprijs zult gaan strijden.
Mitchel: ‘Met dit beleid bestormen wij niet de top. Kampioen zullen we inderdaad niet snel worden. Maar sporadisch bovenin meedraaien, dat moet mogelijk zijn.’
Tot slot: je jongere broer Roald voetbalt nog in het eerste elftal. Die moet jij als technisch verantwoordelijke man dus straks gaan zeggen dat hij niet meer nodig is.
Mitchel: ‘Dat ga ik hem niet zeggen hoor, haha. Roald is nog van veel te grote waarde voor het elftal.’
