Met zijn twintig jaar is hij vaste waarde in het eerste elftal van TOGB. Het is zijn eerste seizoen bij de zondaghoofdklasser uit Berkel en Rodenrijs, maar Wouter Vermeer speelde altijd, tot aan het moment waarop corona het seizoen plat legde. Zijn trainer Ronald Ermes is lyrisch over hem. ‘Wouter kan op 6 en centraal achterin spelen’, vindt hij. ‘Bij ons speelt hij centraal vanwege zijn kwaliteiten aan de bal. Hij is comfortabel aan de bal. Durft te voetballen van achteruit en het helpt daarbij dat hij bijna volledig tweebenig is. Ook durft hij door te stappen in verdedigend opzicht. Hij heeft een goed inzicht wanneer dit moet en wanneer dat vooral niet moet. Al met al een fijne speler om mee te werken’, legt Ronald uit.
Hele mooie woorden natuurlijk, maar we weten allemaal dat als hij niet presteert, Wouter dan snel op de bank zal zitten. Zo werkt het eenmaal in de voetballerij. Daarom willen we weten van hem hoe hij zich op zijn jonge leeftijd staande houdt in het eerste elftal van TOGB en ook hoe hij op zijn jonge leeftijd zijn gebrek aan ervaring compenseert. En we willen ook van hem weten hoe het komt dat hij op 20-jarige leeftijd al aan zijn vijfde club toe is.
Om met dat laatste te beginnen: CVV Berkel, Spartaan’20, Sparta Rotterdam, Excelsior Maassluis en nu dus TOGB. Waarom deze vele wisselingen?
Wouter: ‘Ja, het zijn best wel veel clubs, maar daar is allemaal wel een verklaring voor te geven. Toen ik een jaar of 4 was begon ik met voetballen bij Excelsior Maassluis, want wij woonden toen nog in Maassluis. Maar niet veel later verhuisden we naar Berkel en toen werd ik lid van CVV Berkel. Martin de Ronde, mijn trainer bij de F-pupillen, vond me getalenteerd en raadde mij en mijn vader aan om het hogerop te zoeken. Ik deed een proeftraining bij Excelsior in Rotterdam en hoewel ik daar geen lid kon worden, heeft mijn vader gekeken welke club goed voor mijn voetbalontwikkeling zou zijn. Hij kwam uit bij Spartaan’20 aan de Oldegaarde, niet de meest logische keuze als je hier in Berkel woont. Maar de reisafstand viel toch wel mee; een half uur rijden was het. Mijn vader reed me altijd op en neer naar de training en naar de wedstrijden. Ook bij uitwedstrijden was hij er altijd bij. Dat heeft hij bij al mijn clubs gedaan.’
Ben je enig kind?
Wouter: ‘Nee, ik heb nog een oudere broer. Die heeft helemaal niks met voetbal en vond het niet altijd even leuk dat alle aandacht naar mij ging. Dat was niet zo, maar vanuit zijn standpunt zou je dat misschien wel zo kunnen zeggen. Mijn vader stond altijd klaar voor mij en mijn voetbal en dan voel je je wellicht wel eens achtergesteld. Ja, daar zijn vroeger wel eens woorden over gevallen. Maar met mijn broer kan ik prima overweg, hoor. Het is niet zo dat hij er iets aan over heeft gehouden, wrok of zo.’
Terug naar je loopbaan. Na drie seizoenen Spartaan’20 volgde Sparta Rotterdam.
Wouter: ‘Die jaren bij Spartaan’20 waren heel leuk en ook heel leerzaam. Met de D-tjes speelden we landelijk, tegen hele grote clubs. Dat was wel tof. Ik kwam bij Sparta terecht omdat ik door hen gescout werd en omdat Spartaan’20 een samenwerkingsverband met die BVO had. Ik kon ook een proeftraining doen bij Feyenoord, maar als ik voor die club had gekozen was ik verplicht om naar het Thorbecke Lyceum te gaan. Ik wilde liever op de middelbare school hier in de buurt blijven. Ook FC Utrecht toonde nog interesse, maar het werd dus Sparta. Tot en met de Onder 19 heb ik daar gevoetbald, al die jaren als middenvelder. Alleen het laatste seizoen niet. Toen was ik spits, omdat heel laat in de voorbereiding onze vaste spits Halil Dervisoglu eerst naar Jong Sparta en later het eerste doorgeschoven werd. Omdat we geen andere spits achter de hand hadden, werd ik spits. Een totaal nieuwe plek voor mij. Het eerste half jaar ging het nog wel redelijk, maar ik scoorde wel weinig. Na de winterstop kreeg in tegen Feyenoord een enorme kans, maar die miste ik. Na het seizoen kreeg ik in een gesprek met Dolf Roks, hoofd opleidingen te horen dat ik weg moest. Dat voelde toch wel alsof ik afgerekend werd op dat seizoen als spits, terwijl ik als middenvelder al die jaren daarvoor telkens mocht blijven. Als ik daaraan terug denk, dan wringt dat wel een beetje, ja. Maar ik heb een hele leuke tijd gehad bij Sparta, hoor. En ik kijk daar met veel plezier op terug.’
Na Sparta werd het Excelsior Maassluis.
Wouter: ‘Dat gesprek bij Sparta waarin ik hoorde dat ik niet mocht blijven, was heel erg laat in het seizoen. Ik gokte erop nog onderdak te vinden bij een andere BVO, maar alles zat vol. Uiteindelijk is het Excelsior Maassluis geworden. Ik kwam daar in de A1 terecht. In het begin nog altijd als spits, maar later voetbalde ik weer op het middenveld. We speelden in de tweede divisie en het was ontzettend aanpoten dat jaar. Het elftal liep niet over van kwaliteit, maar we wisten ons wel te handhaven. Het jaar daarop speelde ik in het tweede. Maar dat was niet zo heel erg leuk. Kevin Vink was een prima trainer, maar de trainingsopkomst was niet heel hoog, ook al omdat er vrij snel vier jongens afhaakten. Stond ik op maandagavond met vijf, zes andere jongens in de regen op veld 2. Keepers waren er dan niet aanwezig. We deden een uurtje positietraining en dat was het wel. Dat begon me steeds meer tegen te staan.’
Heb je dat dan niet aangekaart? Bijvoorbeeld bij je trainer Kevin Vink, of bij Dogan Corneille, de trainer van het eerste elftal? Dat je dolgraag bij het eerste wilde meetrainen omdat je je op deze manier niet verder kon ontwikkelen?
Wouter: ‘Nee, ik heb dat nooit aangekaart. Achteraf bekeken had ik dat misschien wel moeten doen, ja. Ik had heel graag meegetraind, maar verder dan een oefenwedstrijd met het eerste tegen RKC Waalwijk kwam ik niet. Dat was overigens wel een positieve ervaring en het ging nog aardig ook. Maar ik bleef wel speler van het tweede en moest daar ook blijven trainen. Ik begon uit te kijken naar een andere club, want ik wilde in een eerste elftal voetballen. Mijn oog viel op TOGB, de club op drie minuten fietsen van huis. Ik heb op een gegeven moment de stoute schoenen aangetrokken en gebeld met Peter Stoutjesdijk, de technische coördinator. Die kende mij, zei hij. Maar hij vertelde er meteen bij dat hij de selectie al rond had. Eigenlijk was er geen plek meer vrij, maar na een gesprek met hem en met trainer Ronald Ermes bij de Chinees hier in Berkel mocht ik toch komen. Als middenvelder.’
En? Is TOGB geworden wat je ervan verwachtte?
Wouter: ‘Helemaal! Het is een ontzettend fijne club. Veel jongens die ik van vroeger ken, voetballen hier. En ik ben basisspeler in het eerste elftal. Als centrale verdediger. Omdat Gabri Urbanus naar Excelsior Maasluis vertrok, kwam op die positie een plekje vrij.’
Is centraal achterin een totaal nieuwe plek voor je?
Wouter: ‘Bij Sparta had ik daar wel eens gevoetbald en bij Excelsior Maasluis heb ik daar soms ook wel eens gespeeld. En nu speel ik op die positie bij TOGB, in de hoofdklasse. Op dat niveau moet je 90 minuten heel scherp zijn, want de kleinste slordigheid wordt meteen afgestraft.’
Geef eens een voorbeeld.
Wouter: ‘In de eerste wedstrijd tegen Meerssen veroverde ik bij een duel achterin de bal. Ik zoek altijd de voetballende oplossing en in plaats van de bal weg te rossen, nam ik iets te veel tijd om rond te kijken. Meteen zat die tegenstander er bovenop en via mijn lijf verdween de bal over de achterlijn. Corner dus. Die werd ingekopt en dat betekende de 0-2. Kort daarvoor waren ze op 0-1 gekomen omdat er bij ons een metertje te veel ruimte lag tussen twee verdedigers. Dan maak je eigenlijk geen grote fouten, maar je staat wel met 0-2 achter. Die dingen dus. Het is heel mooi om op dit niveau overeind proberen te blijven. Daar kun je als speler alleen maar beter van worden. Daarom zit ik bij TOGB voorlopig wel goed. Want hier speel ik en doe ik veel ervaring op.’
Nog even terug naar Excelsior Maassluis. Daar vertrokken onlangs zowel Sefa Kurt als Daan Smith, twee jongens die centraal achterin voetbalden. Nu was er wellicht wel een plekje voor je vrijgekomen. Krab je je dan niet achter de oren? Had je niet meer geduld moeten hebben?
Wouter: ‘Achter mijn oren heb ik wel gekrabd, ja, toen ik hoorde dat Daan en Sefa stopten. Maar ik was bij Excelsior Maassluis middenvelder en wellicht was ik dat nog steeds als ik was gebleven. Wat ik trouwens wel weet is dat ze me bij Excelsior Maassluis er graag bij hadden gehouden. Ze waren toch wel tevreden over me, heb ik later gehoord. Het is jammer dat het dat laatste jaar in het tweede zo ging en als ik op die periode terugkijk verwijt ik me echt wel dat ik het niet aangekaart heb. Maar eigenlijk heeft daarop terugkijken ook geen zin meer. Ik weet alleen dat ik het nu wel zou aankaarten.’
Tot slot nog even over de mooie woorden van je trainer Ronald Ermes. Die vertrekt aan het einde van dit seizoen naar SC Feyenoord. Dat wordt dus jouw zesde club?
Wouter: ‘Is dat zo, haha? Ik weet van niks. Ik speel nu bij TOGB en ben hier heel tevreden. Bovendien komt het goed uit met mijn studie die ik in Tilburg doe. Dan is TOGB lekker om de hoek na een dag weg. Natuurlijk wil ik dolgraag nog stappen hogerop maken. Dan moet ik het dus op het veld laten zien en dat ben ik vast van plan. Ik moet zo goed zijn dat Ronald Ermes, de trainer hier, niet om me heen kan en dat hoger spelende clubs bij mij uitkomen als ze iemand zoeken.’
