Bij Barendrecht zijn ze dolblij dat hij er nog een jaartje aan vast plakt. Zo oud is hij nog niet, maar lange tijd heeft het er naar uitgezien dat Danny Monster het voetballen bij Barendrecht vaarwel zegde. Lichamelijke klachten waren daar de oorzaak van. Maandenlang tobde Danny met zijn rug en het voetballen werd steeds ongemakkelijker. Een herniaoperatie in juni 2019 bood uitkomst en na zijn revalidatie was Danny vlot weer basisspeler. Op het middenveld was hij als vanouds de aanjager van zijn ploeg.
Na zijn operatie ging het lichamelijk dan wel beter, maar toch liep het allemaal niet zo lekker. Danny had het geluk niet aan zijn kont, om het zo maar eens te zeggen. Dat jaar degradeerde Barendrecht uit de tweede divisie en brak in de derde divisie aanvankelijk ook niet veel potten. Toen de boel weer een beetje op de rails stond en Barendrecht inmiddels opgeklauterd was naar de zevende plaats op de ranglijst, gooide corona roet in het eten. En kon hij dus weer een hele tijd niet voetballen.
Dat duurde tot augustus. Toen mochten er eindelijk weer wedstrijden gespeeld worden. Danny had er zin in. Onder leiding van de nieuwe trainer Richard Elzinga begonnen hij en zijn makkers goed aan het seizoen. Er werd gelijkgespeeld tegen DOVO en tegen Sparta Nijkerk, daarna volgden winstpartijen op ODIN’59 en Staphorst en tussendoor ging het ook in de beker voortvarend. Erp en De Treffers werden aan de zegekar gebonden. Pas in de vijfde competitiewedstrijd werd er voor het eerst verloren; van Ter Leede.
En toen sloeg corona wederom toe.
De competitie werd alweer stilgelegd en Danny kon niet doen wat hij heel graag doet. Tot overmaat van ramp werd zijn ploeg door de KNVB uit de bekercompetitie gehaald en zo ging een mogelijke wedstrijd tegen een profclub aan zijn neus voorbij. Getraind werd er in het begin van de tweede coronagolf niet bij Barendrecht, maar sinds begin december hebben ze daar de draad weer opgepakt. Reden voor mij om Danny weer eens aan het werk te zien, want hoewel het slechts om een training zou gaan, kan ik altijd wel genieten van wat hij op een voetbalveld aan het doen is. Vorige week donderdag was ik er.
Ik kwam van een koude kermis thuis. Danny was er wel, maar niet op het veld. Terwijl zijn ploeggenoten allerlei pass- en trapoefeningen aan het doen waren, waarmee punten te verdienen waren, lag hij de gehele training bij fysio Ab Outjes op de behandeltafel. Meetrainen was niet verantwoord, vond de medische staf. Daarvoor speelde zijn bovenbeen net iets te veel op. Dat was een kleine tegenvaller voor mij, maar voor Danny moet het vele malen erger zijn. De tegenvallers blijven zich maar opstapelen bij hem. Eerst tijdenlang een ondraaglijke rugpijn, resulterend in een zware operatie gevolgd door een maandenlange revalidatie, dan een eerste en een tweede coronastop, uit de beker gehaald door de KNVB en nu grijpt hij ook nog eens naast de Corona Cup.
Dat is de prijs die door trainer Richard Elzinga wekelijks uitgereikt wordt aan de speler die op de trainingsavonden de meeste punten haalt. Bij sprintjes wordt de tijd opgenomen en de snelste speler krijgt punten. Gescoorde goals bij afwerkoefeningen leveren eveneens punten op. Als je een bal door een in een kruising opgehangen hoepel jaagt ook. Maar als je een bal over de ballenvanger trapt, worden er punten van je totaal afgetrokken. Danny lag donderdag de hele avond op de behandeltafel, haalde dus geen enkel punt en kon vorige week dus fluiten naar de Corona Cup.
Ik heb wel met hem te doen. Hij moet zich maar aan het feit vasthouden dat aan deze ellende ooit een einde zal komen. Ooit zal hij weer over het veld daveren. Bovendien is thuis een kleine op komst. Dat is ook mooi. Als straks die vermaledijde corona achter de rug is en de kleine is geboren, loopt Danny op wolken en kunnen we allemaal weer genieten van hem. Ik kan niet wachten tot het zover is.
