Hij had zijn hele leven gevoetbald bij Stellendam, dat al die tijd hoofdzakelijk in de vierde klasse bivakkeerde. De club promoveerde wel een paar keer naar de derde klasse, maar het verblijf in die klasse werd iedere keer beperkt tot een jaar. Het begon een beetje te wringen bij Michael Mettrop. Hij wilde hogerop, kijken of hij zich op een hoger niveau ook kon redden. Na lang wikken en wegen vertrok hij vorig seizoen naar eersteklasser Brielle. Maar dit seizoen draagt hij weer het rode shirt van Stellendam. Mislukt dus, concludeer je dan, maar de waarheid is genuanceerder. Op ons verzoek legt Michael uit waarom hij Brielle verlaten heeft en weer is teruggekeerd naar Stellendam, de club in het dorp waar hij woont.
Halverwege vorig seizoen vertelde je in de krant dat je het prima naar je zin had bij Brielle.
Michael: ‘Dat was echt zo. Ik heb er weken over na lopen denken of ik Stellendam moest gaan verlaten om mijn heil elders te zoeken. Kijken of ik een hoger niveau ook aankon. Bij Stellendam voetbalde ik met mijn vrienden, met jongens die net zo oud zijn als ik en met wie ik al vele, vele jaren samen in een elftal speel. Moet ik die gasten verlaten om ergens anders te gaan voetballen, zo vroeg ik me af. Toch besloot ik het te doen. En ik had er geen spijt van. In het begin, moest ik wennen aan het niveau en speelde ik niet veel. Begrijpelijk, want ik had een vierdeklasser ingeruild voor een eersteklasser. Toch was trainer Stanley Rieborn tevreden over me en hij liet me vaak invallen. Zo pakte ik mijn minuten en na een paar maanden had ik een basisplaats, links of rechts voorin. Ik had het goed naar mijn zin bij Brielle, was terechtgekomen in een hechte, leuke spelersgroep en over een terugkeer naar Stellendam dacht ik niet. Dat vertelde ik allemaal in dat interview. In februari was dat.’
Toch speel je nu weer bij Stellendam.
Michael: ‘Dat komt door de corona. Toen er niet meer gevoetbald mocht worden, lag bij Brielle alles meteen stil, ook al omdat de waterleidingen in de kleedkamer vanwege legionellaproblemen vervangen moesten worden. Dat moest toch al gebeuren. ‘Als er toch niet gevoetbald mag worden, dan kunnen we dat het best meteen al doen’, vonden ze bij de club. Getraind werd er dus ook niet meer bij Brielle. Maar bij Stellendam werd er nog wel doorgetraind en natuurlijk vertelde Melvin Heerschap me dat. Hij is mijn beste vriend en met hem heb ik jaren samen gevoetbald. ‘Kom lekker bij ons trainen’, zei hij. Mijn andere maten zeiden dat ook. Ik had trouwens toch altijd wel contact met hen gehouden. We kwamen bij elkaar over de vloer, gingen samen uit. Ik ben toch bij Stellendam gaan trainen en dat voelde meteen of ik weer thuis kwam. Dat was natuurlijk ook zo. Ik had er vele jaren gevoetbald en kwam zo weer terug bij mijn club , de club waar ik als klein ventje met voetballen was begonnen. Toen kwam ik er ook achter wat ik achter gelaten had. Mijn vrienden, de mensen van de club die ik allemaal goed ken en toen het seizoen vanwege de corona niet meer afgemaakt werd en ik al die tijd bij Stellendam heb meegetraind, begon bij mij het gevoel op te spelen om helemaal terug te keren naar Stellendam. Net voordat de overschrijvingstermijn verstreken was, hakte ik de knoop door. Ik ging terug naar Stellendam, maar ik weet bijna zeker dat als corona er niet geweest was, ik nu nog altijd bij Brielle gevoetbald had.’
Je vertrek vonden ze in Brielle niet zo’n goed idee, neem ik aan.
Michael: ‘Nee. Arco Luiten, de teammanager heeft me nog op andere gedachten proberen te brengen, Stanley Rieborn, de trainer waarmee ik gewerkt had bij Brielle en die inmiddels opgevolgd was door Gijs Zwaan , stuurde me nog een videoberichtje. Hoewel ik het toch wel rot vond voor Brielle, omdat ze op mij als selectiespeler hadden gerekend, stond mijn besluit vast. Ik wilde weer met mijn vrienden voetballen.’
Maar dan doe je wel een paar flinke stappen terug. Je had bewezen in de eerste klasse mee te kunnen, maar je gaat weer in de vierde klasse voetballen.
Michael: ‘Dat nam ik op de koop toe. Veel mensen verklaarden me voor gek. Zelfs mijn vader was verbaasd, maar ik wist het zeker. Natuurlijk is het wennen om weer in de vierde klasse te voetballen. Het voetbal is er stukken minder dan bij de eerste klasse. Je medespelers zijn niet zo goed als ik bij Brielle gewend was, de tegenstanders zijn stukken minder. Maar dat weegt allemaal niet op tegen het plezier dat ik had om weer met mijn vrienden samen te voetballen. Ik ga nooit meer weg bij Stellendam.’
En toen kreeg je voor de tweede keer te maken met corona.
Michael: ‘In augustus waren we met acht man op vakantie geweest in Griekenland. Bij terugkeer in Nederland voelde één jongen zich niet lekker. Hij liet zich testen en de uitslag van de test bleek positief te zijn. En niet veel later bleken we allemaal besmet te zijn. Ik ben er een week of twee behoorlijk ziek van geweest. Geen smaak, geen reuk en veel pijn in mijn rug. De voorbereiding op het seizoen kon ik dus op mijn buik schrijven.’
En dan begint de competitie en staat Michael Mettrop weer in de basis bij Stellendam, zoals we dat al jaren gewend waren. Wat hebben jullie onderling afgesproken? Wat is het doel dit seizoen?
Michael: ‘Het doel is dat we meedoen om de prijzen. Minimaal top 3. Bij Stellendam is het er altijd een beetje vrijblijvend aan toegegaan, maar de touwtjes zijn aangetrokken. We moeten samen alles uit de kast halen om bovenin mee te draaien. Dat betekent dat iedereen zich altijd helemaal in moet zetten. Komen trainen bijvoorbeeld. De trainingsopkomst nu is met zestien, zeventien aanwezige spelers elke avond heel hoog en dat is jaren niet het geval geweest. ‘
Hoe was de competitiestart?
Michael: Niet zo best. De eerste wedstrijd tegen SNS wonnen we wel, maar persoonlijk liep het voor mij minder goed af. In de wedstrijd had ik al een tik op mijn voet gekregen, maar ik heb de wedstrijd uitgespeeld. Ik voetbal ook in de zaal. Bremer Bungalowverhuur heet ons team en we spelen competitie. In Ouddorp moesten wij diezelfde zaterdag voetballen. Toen ik op doel schoot met rechts voelde ik een knak en wist meteen dat het niet goed was. Ik ben later op die avond nog naar een verjaardag gegaan maar de pijn bleef en op zondagochtend, toen ik opstond, was het helemaal erg. Ik kon er niet op staan en besloot toen toch maar naar het ziekenhuis in Dirksland te gaan. Foto’s wezen uit dat ik een middenvoetsbeentje gebroken had. Lag ik er alweer uit! Mijn ploeg verloor de tweede competitiewedstrijd van Flakkee, maar toen was ik er niet bij, omdat het bestuur van Stellendam niet wilde dat er mensen meegingen naar Flakkee. Want corona was er nog altijd. De zaterdag daarop heb ik ze van Zwartewaal zien winnen. Maar om zelf niet mee te kunnen doen en vanaf de kant toe te moeten kijken, dat is een ramp. Je wil dolgraag meedoen, je maten op het veld helpen, maar het kan niet.’
De tweede coronagolf maakte het voetbal wederom onmogelijk. Zo heeft Stellendam nog maar weinig plezier aan jou beleefd.
Michael: ‘Niet leuk natuurlijk, maar voor mij kwam het stilzetten van de competitie natuurlijk wel goed uit. Zo hoef ik niet veel wedstrijden te missen. Toen ik in het gips zat, kon ik niets doen. Vreemd genoeg ben ik toen 8 kilo afgevallen. Allemaal verlies aan spiermassa, vermoed ik. Nu ben ik volop in training. Ik zit drie tot vier keer in de week in de sportschool en popel om weer met de trainingen te beginnen bij Stellendam. Deze week kan dat gelukkig weer. Voor mij mag het voetballen nu meteen weer beginnen.’
