Al een tijdje zit ik me af te vragen hoe het met Teun Poldervaart is. Toen zijn club PFC een paar jaar geleden met Bernisse tot GHVV’13 fuseerde, werd er na dat samengaan van de clubs nog op twee locaties gevoetbald. Teun was toen onderaan de Toldijk in Geervliet, op het complex waar PFC jaren had gevoetbald, nog altijd vier, vaak vijf dagen in de week in de weer. Zoals hij dat al die jaren daarvoor ook gedaan had, vanaf zijn pensionering al. Maar sinds GHVV’13 met sportpark Guldeland een schitterend nieuw onderkomen heeft, zit Teun thuis. Niet omdat hij er geen zin meer in had, of omdat er mot was of zo. Nee hoor, verre van dat zelfs. Teun draagt ook GHVV’13 een warm hart toe. Toen er voordat de corona losbarstte nog gevoetbald mocht worden, was hij bij de thuiswedstrijden als toeschouwer present en ook bij de uitwedstrijd bij Kethel Spaland was hij erbij. Maar Teun is al 83 jaar oud en dan gaan de jaartjes tellen, fysiek wordt het dan allemaal wat minder.
Teun kon alles, zeggen mensen die met hem gewerkt hebben als vrijwilliger bij PFC. Hij repareerde de dingen die kapot waren, was met de hamer en de zaag ontzettend bedreven, deed van alles en nog wat, maar het best van al kon hij toch het gras maaien. Het hoofdveld, het tweede veld en het trainingsveld lagen er altijd bij zoals het gras in De Kuip. Pico bello dus. Teun was daarvoor verantwoordelijk. Vele, vele jaren lang was hij met zijn Ramsones kooimaaier minstens één keer, vaak zelfs twee keer in de week bezig het gras op de juiste lengte af te snijden.
Hij ging daarbij altijd zeer minutieus te werk. Voordat hij het gras opreed was hij altijd bezig de juiste afstand tussen de kooi en het ondermes af te stellen. Dat moest op de millimeter nauwkeurig, vond hij. Was die afstand te groot dan zouden de messen het gras niet kunnen pakken; was de afstand te klein dan liep alles vast en kon er ook niet goed gemaaid worden. Als er precies één velletje papier tussen de kooi en het ondermes paste was het in orde. Dan kon het gras op de juiste lengte gemaaid worden en konden de spelers in het weekend weer op een biljartlaken voetballen.
Sinds een paar maanden zit Teun niet meer op de grasmaaier. Ja, voor Piet Troost, de huidige eigenaar van het terrein waar PFC gehuisvest was, houdt hij nog altijd het gras op de velden op de juiste lengte, maar dat ziet niemand meer. Het ziet er daar trouwens niet meer uit. De boel wordt niet meer onderhouden, de opstallen zijn verpauperd, de ramen dichtgetimmerd, maar het gras wordt er nog altijd gemaaid. Andere klusjes doet Teun niet meer. Het enige grasveld op het nieuwe sportpark wordt contractueel door een aannemer onderhouden en de gemeente Nissewaard gaat dat vanaf januari 2021 coördineren.
De verhuizing naar het nieuwe sportcomplex was voor Teun dus een mooie gelegenheid om zijn werkzaamheden te beëindigen, vond hijzelf. Hij hoefde daarvoor niet beloond te worden. Zijn werk voor de club vond hij vanzelfsprekend en die keer dat ze hem als lid van verdienste benoemden, jaren geleden, dat vond hij eigenlijk maar niks. Bij PFC werden leden van verdienste geëerd met een bordje in de kantine, maar het bord met zijn naam erop haalde Teun eigenhandig van de muur. Die aandacht hoefde hij niet. ‘Er zijn een heleboel mensen die iets voor de club doen en die hebben ook geen bordje’, heeft hij mij wel eens verteld.
Een beetje een gebruiksaanwijzing had Teun wel. Daar bestaat nog een mooie anekdote over. Met de andere vrijwilligers werd altijd het moment bepaald waarop het gras gemaaid werd. Dat was handig, want na het maaien moesten er ook nog kalklijnen op de velden getrokken worden. Teun maaide altijd in de ochtenduren, zodat er ’s middags gekalkt kon worden. Maar die ene keer regende het de hele ochtend en veel vrijwilligers zouden ’s middags naar de receptie van bestuurslid Dick Althusius gaan, die 25 jaar getrouwd was. Teun had niet gemaaid en was tussen de middag thuis gaan eten. Warm eten. Dat deed hij elke dag. Omdat de tijd ging dringen, kroop er iemand anders op de grasmaaier en toen Teun bij terugkomst dat van bovenaan op de Toldijk zag, keerde hij om en ging weer naar huis. Dagenlang is hij weggebleven. Nu zal hij ongetwijfeld glimlachen om dit voorval, maar toen vond hij het niet zo grappig. Het gras maaien, dat was zijn ding. En dat doet hij dus niet meer. En voetbalwedstrijdjes kan hij dus ook niet bezoeken, want er mag niet gevoetbald worden. Daarom vraag ik me wel eens af: hoe zou het met Teun zijn. Goed, hoop ik.
