Kon er eerst nog in viertallen getraind worden en maakten sommige clubs van die gelegenheid gebruik, sinds de persconferentie van premier Rutte en minister De Jonge van 3 november mogen mensen ouder dan 18 slechts in tweetallen sporten, elk moment met inachtneming van anderhalve meter afstand. Voor een selectiegroep onbegonnen werk, zo denken de meeste trainers, dus sinds vorige week liggen bijna overal de trainingen stil. Alleen de jeugd mag dat nog doen. Wat doe je dan als columnist? Je zoekt een selectiespeler op die een jeugdelftalletje traint en daar ga je dan kijken.
Vorige week donderdagavond stond ik daarom langs het veld bij Rockanje. Op het kunstgras trainde de Onder 15-1 en die knapen werden onder handen genomen door Jasper Vermeer, de dynamische middenvelder van het eerste elftal. Hij werd geassisteerd door Gerald van Breda, die, toen de club nog een zondagploeg had, op die dag een wedstrijd of 15 in het eerste speelde. Jasper ziet er afgetraind uit, maar bij Gerald zijn de pondjes er zichtbaar bijgekomen. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hij chef-kok is. ‘Dan heb je nu lekker veel tijd om de jeugd te trainen’, zeg ik tegen hem en hoewel die opmerking ongepast lijkt vanwege de kommer en kwel in de horeca met al die beperkende coronamaatregelen, heb ik er wel meteen bij gezegd dat ik erg met hem mee leef en hoop dat hij zijn werk weer snel helemaal kan oppakken. Tijd om zijn ploegje door de week te trainen en ook op zaterdag bij de wedstrijden aanwezig te zijn heeft Gerald overigens altijd wel gevonden. Ook in de tijd dat er nog geen corona was. Al een jaar of zeven is hij met de C-tjes bezig bij Rockanje en in het eerste jaar dat hij dat deed was Jasper een van de kinderen die toen bij hem over het veld stoven.
Nu doet hij dat met een nieuwe lichting en anderhalf uur lang worden deze jeugdspelertjes door hem en Jasper onder handen genomen. Alles komt aan bod: passen, hard inspelen, kaatsen, bal aannemen, open draaien, druk zetten, aansluiten, een man-meer-situatie creëren. Terwijl de kinderen vlijtig bezig zijn, kijken Jasper en Gerald toe. Jasper heeft al een hele mooie trainingshouding, want met de armen gekruist over de borst en één hand onder de kin staat hij aandachtig zijn troepen te aanschouwen.
Jasper is evenals Gerald van het goede hout gesneden. Hij wil graag iets voor de club terugdoen. ‘Want toen ik jong was, had ik ook altijd trainers en leiders’, zegt hij. Hij heeft daarom al een paar jaartjes een jeugdelftal onder zijn hoede en heeft zich opgegeven voor de UEFA3-jeugdopleiding om zijn jongens nog beter te kunnen onderrichten. Die cursus zou in november beginnen maar is vanwege de corona tot nader order uitgesteld. Ondersteuning krijg Jasper ook van Harry Rusken, zijn trainer bij het eerste, die hem met raad en daad bijstaat. En die de Onder15 ook al een keer heeft getraind. Dat is trouwens een leuk idee: zolang de selectie niet kan trainen zouden spelers of trainers gasttrainingen bij jeugdploegen kunnen verzorgen. Zo kweek je binding, toch?
Maar we hadden het over Jasper. Die is vast van plan nog een tijd jeugdtrainer te blijven. Wellicht leidt hij zo een paar spelertjes op waarmee hij over een paar jaartjes samen in het eerste elftal voetbalt. Zo’n Silvijn van Hooijdonk bijvoorbeeld, een heerlijk flegmatiek spelertje met een fantastische balaanname. Of de onvermoeibare en onverzettelijke Lucas Harkx, die donderdagavond anderhalf uur lang over het veld denderde.
Jasper bewoog niet zo veel. Bij het positiespel waarmee de training afgesloten werd, voetbalde Gerald gewoon mee, maar Jasper was keeper. ‘Zo blijf je niet fit’, zei ik na afloop tegen hem. Maar daarover hoef ik me geen zorgen te maken. Hij gaat een paar keer per week hardlopen. ‘Ik heb zelfs lichtgevende armbanden aangeschaft. Dan ben ik in het donker goed zichtbaar’, vertelt hij. Als ik hem was zou ik die dingen ook aandoen als hij na de training naar huis fietst, want buiten sportpark Drenkeling is het pikkedonker.
