Het gras op het hoofdveld van sportpark Hercules, de thuishaven van vierdeklasser ZBVH, was zaterdag lang. Heel lang. Het leek wel olifantsgras, gras zo hoog dat je je er ongezien in kunt voortbewegen. Tijdens de warming up zei ik tegen de spelers dat als ze gingen liggen je ze niet meer zag en dat ze daar wellicht hun voordeel mee konden doen. Guy Duijm, de trainer van het bezoekende Hekelingen, kon er niet om lachen. Hij was not amused. ‘Zoiets heb ik nog nooit gezien. En het is nog ongelijk ook. Op zo’n veld laat ik mijn hond niet eens poepen’, mopperde hij. ‘Als je het straks maar niet als excuus gebruikt als je niet gewonnen hebt’, zei ik tegen hem.
Het was trouwens geen vooropgezet plan van ZBVH om de bezoekers op te zadelen met een welhaast onbespeelbaar veld. Walter van den Hoogen, de vrijwilliger die bij de club het gras onderhoudt, had heel de week botte pech gehad. Eerst ging de kooimaaier kapot en was hij genoodzaakt de boel af te maken met de veel kleinere klepelmaaier. De rest van de week viel er zo veel regenwater op het veld, dat hij er met geen machine op kon. Had hij dat wel gedaan dan was hij diep weggezonken in de zompige grond en hadden ze hem nu nog moeten zoeken. Vanwege de nattigheid kon er heel de week evenmin gerold worden, dus de ondergrond was ook nog eens erg ongelijk. Ondertussen groeide het gras gestaag door en stond het zaterdag, toen de wedstrijd moest beginnen, bijna op kniehoogte. En omdat die dag de regen nog altijd met bakken uit de hemel viel, waren de voorwaarden voor een leuk wedstrijdje dus zeer ongunstig.
En toch schotelden ZBVH en Hekelingen de toeschouwers een vermakelijk potje voetbal voor. ‘Toeschouwers’, zo zult u zich afvragen, ‘die mochten toch niet komen vanwege de coronabeperkingen?’ Toeschouwers waren er wel degelijk. Anderhalve man en een paardenkop, verscholen in de bosjes rondom het veld, maar dat mocht geen naam hebben. Veel ZBVH-supporters volgden thuis op de computer de wedstrijd en zeker 30 man deed dat in het plaatselijke partycentrum De Eendrachtshoeve, kijkend naar een groot scherm, netjes anderhalve meter van elkaar. Jasper Hoek en Justus Lagendijk, twee jongens van de thuisvereniging, hadden dit allemaal mogelijk gemaakt en dat was bewonderenswaardig gezien de gure weersomstandigheden. In de stromende regen filmden ze de wedstrijd vanaf een haastig in elkaar geflanste steiger en gaven er live commentaar bij. De beelden waren te zien op de Facebookpagina van ZBVH en de kijkers zagen allemaal dat Sajo Sabic, de nummer 11 van Hekelingen de beste speler van het veld was.
Aan die Sajo Sabic zit trouwens een mooi verhaal vast en daar speelt Facebook eveneens een grote rol in. Sajo, die bij BVCB en bij Neptunus Schiebroek had gevoetbald, was daar jaren geleden mee gestopt. Op het veld voetbalde hij meer dan drie jaar geen wedstrijd meer en toen verhuisde hij naar Spijkenisse. We schrijven 2017. In die nieuwe omgeving ging het toch weer kriebelen bij hem, hij wilde weer bij een club aansluiten. In zijn speurtocht naar een nieuwe vereniging ging Sajo niet over één nacht ijs. Op internet keek hij welke clubs er in Spijkenisse waren en wie er trainer was. Zo zag hij dat Guy Duijm trainer van Hekelingen was. Die kende hij niet, maar op de Facebookpagina van Guy kwam hij een gezamenlijke vriend tegen: Arie van Zon. Sajo nam contact op met Arie en vroeg hem wat voor trainer Guy Duijm was. Meteen daarna belde Arie naar Guy. Zij kenden elkaar omdat ze beiden assistent waren geweest van Toon Wolters bij SDVP. ‘Heb je nog een spits nodig’, vroeg Arie. In die dagen was bij Hekelingen de nood aan de man. Er waren heel veel spelers vertrokken en Guy, die bij Hekelingen aan zijn eerste klus als hoofdtrainer begon, zat dringend verlegen om aanwas. Iedereen was welkom, dus ook Soja Sabic die meer dan drie jaar niet op het veld gevoetbald had. Om een lang verhaal kort te maken: Sajo Sabic ging bij Hekelingen voetballen. ‘Die gozer kan er helemaal niks van’, zei iedereen die hem op zijn eerste trainingen bezig zag. Maar een maand later stond hij in het eerste elftal en daar is hij nooit meer uit geweest. Vandaag de dag is hij de eerste speler die Guy opschrijft als hij zijn elftal samenstelt.
Tegen ZBVH was Sajo weer van grote waarde. Hij is geen voetballer die opvalt vanwege zijn oogstrelende acties, maar hij is wel degelijk een heel belangrijke schakel in de ploeg. Hij verzette onnoemelijk veel werk, was op het middenveld steeds op het juiste moment op de goede plek en hij stuurde twee keer Tim van Scholl weg, die vervolgens de voorzetten afleverde die Wesley Sturrus omzette in doelpunten. Ze zijn bij Hekelingen dolblij met Sajo Sabic en niemand heeft het er meer over dat hij er niets van kan. Dan zouden ze namelijk uit hun nek kletsen.