Bjorn Wagenaar over zijn belevenissen bij het Schotse Brora Rangers: ‘In de bus na een uitwedstrijd is het altijd bal’

Hij heeft ploegmaten met illustere achternamen als MacLeod, MacRae, Pickles en MacLean, allemaal Schotten. De 22-jarige Bjorn Wagenaar is de enige buitenlander bij Brora Rangers, een ploeg uit de Highland Football League, de vijfde divisie in Schotland. Hij is er bij toeval terechtgekomen, was in het begin een vreemde eend in de bijt, maar is inmiddels goed ingeburgerd. Hij heeft het er fantastisch naar zijn zin. Wat hij meemaakt, hoe hij dat allemaal ervaart en hoe hij zich ontwikkelt als voetballer, daarover praten we met hem in de dug-out van het hoofdveld van voetbalvereniging Zuidland, waar hij in deze coronatijd met de selectie meetraint en zodoende zijn conditie op peil houdt.

Waarom train je bij Zuidland mee? Waren er geen hoger spelende ploegen waar je dat kon doen?

Bjorn: ‘Misschien wel, maar dat heb ik nooit overwogen. Ik ben in Zuidland geboren, ben bij deze club begonnen met voetballen en ken heel veel jongens die hier nu in het eerste elftal spelen. Met sommigen heb ik vroeger nog samen gevoetbald. Toen de corona uitbrak en in Schotland bijna niets meer kon, ben ik naar Nederland gegaan zodra dat mogelijk was en eenmaal hier aangekomen heb ik meteen Tom Larssen gebeld, de trainer van Zuidland. Ik heb hem gevraagd of ik mee mocht komen trainen. Dat was geen enkel probleem, zei hij. Vorige week was de laatste training bij Zuidland, binnenkort ga ik met een paar oud-ploeggenoten van Scheveningen op het strand voetballen. Zo houd ik mijn conditie nog een beetje op peil, ook al omdat ik soms ga hardlopen. Maar daar houd ik niet zo erg van. Trainen bij Zuidland en beach soccer is veel leuker.’

Hoe was trouwens die tijd dat je in Schotland in verband met de corona niets kon doen?

Bjorn: ‘Het was allemaal veel beperkter dan hier in Nederland. Maatregelen waren heel streng. Je mocht helemaal niets doen en alleen maar naar buiten gaan om boodschappen te doen. Ik was helemaal op mezelf aangewezen. Zat maar in mijn eentje in het huis van een vriend van me. Dan duren de dagen wel lang, moet ik je zeggen.’

Je stond met je ploeg bovenaan en de kans dat je zou promoveren was reëel. En toen kwam de corona.

Bjorn: ‘De competitie werd onderbroken en wordt niet meer afgemaakt. We zijn als kampioen aangewezen omdat we heel veel punten voor stonden, maar deze week werd duidelijk dat we niet gaan promoveren. Dat heeft de Schotse voetbalbond namelijk bekend gemaakt. Dat is echt jammer, want als we wel gepromoveerd waren, zouden we uitkomen in de profdivisie. Dan zouden we tegen betere ploegen spelen, voor meer publiek. De club is wel in beroep gegaan tegen die beslissing, maar ik moet nog maar zien of dat resultaten oplevert. Zoals het er nu uitziet, moeten we volgend seizoen op hetzelfde niveau spelen als dit seizoen.’

Hoe is dat niveau? Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
Bjorn: ‘Je hebt best wel goede ploegen in onze klasse, maar je hebt ook een paar ploegen die er niet veel van kunnen. Het voetbal is trouwens totaal anders dan wat ik gewend was. Wij proberen nog wel te voetballen, maar het is heel vaak de lange bal. Vrouwen en kinderen eerst. Ook bij ons, ja. En het voetbal is heel fysiek. Even inzakken en rustig een balletje aannemen is er niet bij. Je bent constant aan het rennen en vliegen en daar moest ik wel aan wennen in het begin. Aan de manier van trainen trouwens ook. Zo hadden we op een zaterdag eens geen wedstrijd. Midden in het seizoen was dat. We moesten die dag om 7 uur ’s ochtends op club zijn om te komen trainen. ‘We gaan beginnen met de warming-up’, zei de trainer. Dat was rennen, rennen en rennen. Langs landerijen en  riviertjes, heel mooi allemaal. Maar al bij al waren het wel 6 kilometers. Toen we terugkwamen zouden we dingen met de bal gaan doen, dacht ik. Maar nee hoor. We hebben die dag geen bal gezien. Allemaal maar hard gelopen, in totaal meer dan 15 kilometer. Om 11 uur waren we klaar. ‘Zo hebben  jullie nog iets aan je dag’, zei de trainer. Maar toen ik thuis was, ben ik meteen naar bed gegaan. Stik kapot was ik. Je krijgt natuurlijk zo wel een berenconditie.’

Speel je alles?
Bjorn: ‘Ja. Alleen als we tegen een minder goede ploeg spelen, zit ik wel eens op de bank. Maar als je een keertje iets minder presteert, zit je ook meteen op de bank. Dat is me ook een keertje overkomen. Op die manier moet je als voetballer alles uit de kast halen en er is bij de club een heel systeem om dat in stand te houden. Als je iets vergeet, als je iets verkeerd doet, moet je geld in de boetepot stoppen. Ook als je een penalty mist of als je een wedstrijd verliest. Als dat gebeurt moet elke speler dokken. Van het geld gaan we straks met de club naar Ibiza.’

Op welke positie speel je?

Bjorn: ‘Ik heb centraal op het middenveld gespeeld, maar ook als links- en rechtsbuiten en als verdedigende middenvelder. Bij Scheveningen was ik omgeturnd tot linksback en daar had ik niet zo veel moeite mee, want daardoor speelde ik wel mijn wedstrijdjes mee. Maar het liefst speel ik op het middenveld, als nummer 10 of 6. En dat ben ik hier meestal wel.’

En het ging heel voortvarend met jou en de ploeg.

Bjorn: ‘Inderdaad. Ik ben bij Brora Rangers terechtgekomen via Arjan van Sliedrecht, die daar in de buurt een huis heeft en de club kende. Hij heeft voor mij geregeld dat ik mee mocht komen trainen. Als proefspeler dus. Dat heeft goed uitgepakt want na een paar trainingen kon ik een contract tekenen, voor twee jaar. Dat was geweldig. Ik ben financieel niet hoog in de boom gaan zitten, was dolblij dat ik deze kans kreeg. Ik besefte vanaf het begin dat dit een uitgelezen mogelijkheid is om me in de picture te spelen. Ik had in Nederland kort daarvoor mijn ja-woord gegeven aan SC Feyenoord, maar toen ik Hans Maus, de technische man van die club vertelde dat dit op mijn weg kwam, was hij niet blij, maar gunde me die kans wel. Dat vond ik tof van hem. Toen ik hier speler werd, was alles vreemd. Ik kende niemand en was de enige buitenlandse jongen in de ploeg. Sommige ploeggenoten kon ik echt niet verstaan met hun Schots accent. Maar ik ben meteen heel goed in de groep opgenomen en praat nu zelf ook Engels met een Schots accent. Al tijdens de warming up van de allereerste training werd ik door spelers  gevraagd wie ik was, waar ik vandaan kwam en waar ik voetbalde. De onderlinge klik was er meteen en nu zitten we op de terugweg na een uitwedstrijd in de bus samen te kaarten en te zingen.’

Dat zijn wel mooie belevenissen natuurlijk.

Bjorn: ‘Die busreizen zijn geweldig. Na een wedstrijd laden ze een paar kratten bier in de bus en dan is het zuipen. Ook als we verloren hebben. Er wordt gezongen, gekletst, gelachen en gekaart. Heel gezellig allemaal. Met clubs in Nederland ben ik ook wel eens naar uitwedstrijden gereden en daar is het allemaal heel kalm en bedaard. Dat is het bij ons nooit. Het is altijd bal.’

Als je straks weer terug bent bij Brora Rangers, wat zijn dan de plannen?

Bjorn: ‘Zoals het er nu naar uitziet, moet ik begin juli terug naar Schotland. Dan gaan we weer trainen, zodat we klaar zijn als het nieuwe seizoen begint. Ik heb een contract voor nog een jaar, maar op ons niveau kun je het hele jaar door verhuurd of verkocht worden. Dat staat me misschien ook wel te wachten, wie zal het zeggen? Ik blijf in ieder geval mijn stinkende best doen en zal altijd de volle 100 procent blijven geven om zo te zorgen dat ik nog meer geliefd word op de club. Nu hebben supporters al een vlag voor me gemaakt, met een Nederlandse tekst er op. Heel mooi allemaal en ik waardeer dat enorm. Ik zie deze tijd bij Brora Rangers als een investering. Ik verdien wel een paar centen, maar niet genoeg om van te leven. Het is dat ik in het huis van Arjan kan wonen en dat ik op mijn eigen verzoek overdag bij een sponsor kan werken om zo nog iets bij te kunnen verdienen. Maar een vetpot is het niet. Maar ik heb het echt prima naar mijn zin en zal er alles aan doen om me in de picture te spelen. Wie weet wat er dan nog kan gebeuren. En als het onverhoopt verder niets wordt en ik hier weg moet, dan bel ik Hans Maus van SC Feyenoord als eerste.’