Brian Smits (Brielle): ‘Op zeker moment woog ik 90 kilo’

Het plezier in voetbal was voor hem ver te zoeken dat jaar bij Brielle. Onder trainer Steef Buijs had hij altijd lekker kunnen voetballen in een vrije rol op het middenveld, Buijs’ opvolger Ben Spork wilde hem anders laten voetballen. Met meer opdrachten. En dat klikte niet en zo verloor Brian Smits zijn plek in het elftal en het plezier in het voetbal. ‘Ik was al geen trainingsbeest, liep tijdens trainingen nooit voorop, maar toen deed ik er niet veel meer aan. Op zeker moment woog ik 90 kilo’, blikt hij terug op die tijd, nu vier jaar geleden.

Ben Spork had natuurlijk gelijk. Een niet zo geweldig gemotiveerde speler kon hij niet gebruiken.

Brian: ‘Ik hou er niet van om te voetballen als je helemaal volgepropt wordt met opdrachten. Onder Steef Buijs heb ik jarenlang vrijuit kunnen voetballen. Samen met Ailton Lima Silva en Gijs van der Ent lekker op het middenveld. Gijs was de loper en de ballenafpakker, Lima en ik moesten het spel verdelen. Heerlijk was dat. Ben Spork wilde mij anders laten voetballen, minder vrij. Daar kon ik niet zo goed tegen en dat zei ik ook. Hij vond me maar een eigenwijs ventje en zette me er naast. Tja, dat was ik niet gewend. Ik kon het niet zo goed handelen. Deed steeds minder op de trainingen, want ik stond er toch niet in.’

Maar een trainer zet een goede speler er toch nooit naast? Je stelt toch eigenlijk altijd jezelf op?

Brian: ‘Dat is wel zo, maar de klik was er niet. Ik ben na dat jaar vertrokken. Naar Nieuwenhoorn, waar veel jongens voetbalden waarmee ik bij Brielle samen had gespeeld. En Steef Buijs was daar trainer, ook niet onbelangrijk. Ik heb twee seizoenen in Nieuwenhoorn gevoetbald. Het eerste jaar werden we kampioen en promoveerden daardoor naar de eerste klasse, het seizoen daarop knikkerden we er meteen weer uit.

En toen keerde je terug bij Brielle. Waarom?

Brian: ‘Het elftal bij Nieuwenhoorn was een beetje uit elkaar gevallen. Veel jongens waarmee ik al jaren had gevoetbald, eerder bij Brielle en die twee jaar bij Nieuwenhoorn, vertrokken naar elders of stopten. Steef Buijs was er geen trainer meer. En ik wilde terug naar mijn eigen club. Ik ben in de jeugd bij SC Voorne begonnen, dat met Wit-Rood-Wit gefuseerd is. In de jeugd heb ik wel een paar jaar bij Nieuwenhoorn gevoetbald, maar na die jaren keerde ik terug naar Voorne, dat later dus fuseerde. Na die fusie heb ik bij Brielle heerlijke tijden meegemaakt. Het was altijd steen gezellig. Op het veld en daar buiten. Op donderdag na de trainingen was het altijd feest en ik deed bij wijze van spreken altijd heel laat de lichten uit. Ik ken er heel veel mensen en daar verlangde ik toch wel naar terug. Bovendien is Brielle lekker dichtbij, vijf minuten fietsen vanaf mijn huis. ‘

En heb je er gevonden wat je zocht?

Brian: ‘Jazeker. We spelen met een groep jongens die allemaal heel goed met elkaar klikken. Op het veld zeggen we elkaar echt wel de waarheid, maar na de wedstrijd is dat meteen over. Na de trainingen is het nog steeds gezellig, maar ik maak het niet zo laat meer. Wat dat betreft ben ik wel serieuzer geworden. Ik heb een vriendin, een baan, een eigen huis. Ik wil lekker voetballen en dat kan nu weer. Ik wil echt wel winnen en snap ook wel dat ik in de tactische discipline moet spelen, maar het leukste is toch dat ik op gevoel kan spelen, mijn ding kan doen. En dat mag onder Stanley Rieborn.’

Je bent trouwens wel een van de heel weinig Briellenaren in het eerste elftal van vv Brielle.

Brian: ‘Colin Schoors is ook een Briellenaar, maar hij speelt niet zo vaak mee. Samen met hem ben ik inderdaad de enige Briellenaar.’

Is dat niet te weinig voor zo’n grote vereniging, met heel veel jeugdelftallen?
Brian: ‘Kennelijk is de jeugd nog niet goed genoeg om in het eerste elftal te kunnen meedoen. De insteek van de club is dat het op termijn naar de hoofdklasse wil en om dat te bereiken heb je goede voetballers nodig. Die nu nog gehaald moeten worden. Sommige jongens spelen hier trouwens al vele jaren, dus dat zijn eigenlijk wel Briellenaren geworden, hoewel ze elders wonen. De klik is heel goed. We kunnen prima met elkaar overweg. Dat is voor mij veel waard. Over het samenspelen met Briellenaren nog even dit: vanaf het moment dat SC Voorne en Wit-Rood-Wit gefuseerd waren heb ik samengespeeld met onder meer Jesper Lakerveld en Paul Santra, ook echte Briellenaren. Dat waren erg leuke jaren. Zij voetballen nu ergens anders, maar eens komt de tijd dat we weer samen in één elftal spelen.’

Je zei daarstraks dat je ooit 90 kilo woog. Wat is je gewicht nu?

Brian: ‘Ik zit nu rond de 78 kilo. Daar leef ik wel voor, beter in ieder gaval dan jaren geleden. Ik sport veel voor me zelf nu, doe beter mijn best op trainingen, hoewel ik nog altijd niet voorop loop. In deze tijd waarin door het coronavirus niet getraind en gevoetbald mag worden, is het moeilijk om fit te blijven. Maar ik werk er wel aan. In mijn schuurtje heb ik een paar fitnessapparaten staan en drie, vier keer pr week ben ik daarmee bezig. En ik ga hardlopen, hoewel ik dat echt vreselijk vond. Ik loop dan ook geen 10 kilometer, maar een kilometer of 4½, hier over de Brielse wallen. Dan ben ik er snel weer vanaf, haha. In ieder geval wil ik nooit meer terug naar 90 kilo.’

Een Brian Smits die voor zichzelf hard aan het trainen is. Het moet niet gekker worden.

Brian: ‘Ik zei toch al dat ik serieuzer ben geworden, haha. Vorige week zat ik met een paar maten van me te barbecueën hier in de tuin. Die spelen bij Vierpolders en bij Zwartewaal en vertelden dat ze weer gingen trainen. Trainen? En wij bij Brielle hadden nog niets gehoord!  Ik heb meteen gevraagd wanneer wij weer konden beginnen. Vorige week donderdag hebben we dat voor het eerst weer gedaan. Getraind, met vijf man. Deze week is iedereen er weer. Fijn is dat. Het is nu nog vooral conditioneel werk en passen en trappen, maar ik kan er niet op wachten dat we alles weer mogen doen. Heerlijk, lekker weer achter een bal rennen.’