De carrière van Joey Kars zit er eerder dan gepland op. De aanvaller besloot deze winterstop aan het einde van het seizoen te stoppen maar door de coronacrisis eindigde het al in maart. ‘Ik ga met vrienden lager voetballen. Meer tijd voor mijn zoontje volgend seizoen en daarnaast geen verplichtingen meer.’
De 32-jarige logistiek medewerker maakt een bewuste keuze. ‘Ik heb na 16 seizoen besloten om te stoppen met selectievoetbal. Ik heb hierdoor doordeweeks meer tijd over om mijn zoontje van 7 jaar te kunnen trainen die volgend seizoen in de J08 van VVOR gaat spelen. Iets minder verplichtingen, iets meer vrije tijd. Ik was 16 toen ik mijn debuut maakte en ik was nog als een van de laatste van mijn generatie over. De rest van m’n vrienden spelen al in het vierde elftal. Ze vragen al een aantal jaren of ik hun elftal kom versterken. Het voelt voor mij dat dit nu het juiste moment is. Ik kijk er weer naar uit om samen met m’n maatje Rhandy Rademaker, die vorig jaar al gestopt was, te gaan voetballen.
Kars maakte in de regio indruk met veel doelpunten maar koos maar twee keer voor een stap hogerop. ‘Ik heb zestien mooie seizoenen meegemaakt met als absoluut hoogtepunt de promotie via de nacompetitie naar de tweede klasse. Ben ook twee keer topscorer van de regio geworden. Heb na een aantal jaren VVOR de overstap gemaakt naar Alexandria’66 toen onder leiding van Ben Spork: Een fantastisch jaar met als hoogtepunt de promotie naar de hoofdklasse. Een hechte vriendengroep die bewezen heeft zonder grote financiële beloftes toch een fantastisch resultaat weten te behalen. Daarna toch teruggekeerd naar mijn oude liefde om vervolgens na zeven jaar toch nog een keer de uitdaging aan te gaan bij een ambitieuze club: Sparta AV. Een leerzaam jaar met jonge leergierige jongens die onder leiding van ervaren trainer Robert Verbeek hoge ogen heeft weten te gooien in de tweede klasse. Ondanks ik het prima naar mijn zin had toch de keuze gemaakt om af te bouwen bij mijn club: VVOR.’
Clubliefde kenmerkt Kars. ‘Wat voor mij altijd een kleine litteken zal blijven is dat het nooit gelukt is om na de degradatie van VVOR uit de 2e klasse terug te keren op het niveau waar wij met dat elftal toen in thuis hoorde. Acht jaar lang is het ons niet gelukt om dan via een kampioenschap of nacompetitie promotie af te dwingen. Vaak hoorden we: VVOR doet altijd mee om de prijzen, maar promoveert nooit. Wat voor mij persoonlijk betreft heb ik wel spijt dat ik niet eerder de stap naar een hoger niveau gemaakt heb. Ik heb vaak genoeg de boodschap gehoord dat ik een stap hogerop makkelijk aangekund had. Ik was nooit een broodvoetballer, voetbalde altijd voor mijn plezier en zeker in mijn eerste periode bij VVOR hadden we een fantastisch team en hebben we mooie wedstrijden op De Venhoeve gespeeld.’
Dat herken ik wel inderdaad! Achteraf ook spijt dat ik van tweede klasse weer terugging naar vijfde klasse voor de clubliefde. Wat is die clubliefde nu nog waard? Wij zijn inmiddels gefuseerd en je spreekt nog zelden iemand.
Daarna zie je jongens waar je tegen speelde in de hoofdklasse en dergelijke rondlopen. Maar ja we hebben een mooie tijd gehad zo moet je ook maar denken!
je was bij Heinenoord van harte welkom geweest!
Een zeer goede voetballer maar vooral een geweldig mens