Ap Bol, materiaalman Smitshoek wilde stoppen: ‘Maar speciaal voor Edwin de Koning ga ik nog door’

1756Dertig uur per week is hij in de weer bij Smitshoek, misschien wel meer zelfs. Ap Bol was eerst 12 jaar verzorger. Hij kwam in 1983 bij Smitshoek terecht op verzoek van de toenmalige voorzitter Rien Ouwens, die hem nog kende van de tijd die ze gezamenlijk bij DRL hadden doorgebracht. Na die 12 jaar trainde hij nog een jaartje de jeugd om vervolgens materiaalman te worden voor de eerste drie seniorenelftallen. Ap heeft er dus heel wat jaartjes op zitten als beheerder van de materialen. Hij was eigenlijk van plan na dit seizoen te stoppen met dat vrijwilligerswerk bij Smitshoek, maar daar is hij van teruggekomen. ‘Omdat Edwin de Koning hier de nieuwe trainer wordt, stop ik nog niet’, zegt hij. Over het waarom van die beslissing en over het werk dat hij bij hoofdklasser Smitshoek normaal gesproken verzet, daar willen we van alles over weten en Ap is graag bereid daar duidelijkheid over te verschaffen.

Allereerst: hoe is het met je?

Ap: ‘Qua gezondheid prima. Omdat ik met mijn 78 jaar niet meer de jongste ben, houd ik me wel een beetje rustig deze weken. Ik ben nu vaker thuis, bij mijn vrouw. Mijn kinderen doen de boodschappen voor ons. Ik zoek de mensen niet op. Eigenlijk was ik er wel tevreden mee dat het voetbal vanwege de coronacrisis stil kwam te liggen. ‘Een paar weken gas terugnemen, even wat rust pakken is mooi meegenomen’, dacht ik in het begin. Maar het duurt nu al haast 2 maanden en het begint toch weer te kriebelen. Ik ga het nu toch wel missen. Ik denk dat ik de maand april nog thuis blijf, maar in mei zal ik af en toe wel naar de club gaan.’

Waarom?

Ap: ‘Omdat ik anders knijp kom te zitten met de voorbereidingen op het nieuwe seizoen. Ik begrijp van Ton Habermehl, de verenigingsmanager, dat de mensen van de werkploeg van Smitshoek het complex onderhouden, want dat werk gaat altijd door natuurlijk. Dan kan ik in mei ook wel gaan, vind ik. Als ik er maar voldoende afstand bewaar. Dan ga ik alles op een rijtje zetten voor het volgende seizoen, kijken welke materialen we nodig hebben bijvoorbeeld. Dan moet ik ook van de vertrekkende spelers de clubspullen terugkrijgen. Dus dat moet ook geregeld worden. Dat soort klussen ga ik volgende maand doen.’

Hoe ziet normaal gesproken je week bij Smitshoek er uit?

Ap: ‘Elke maandagavond ben ik net na zessen op de club. Die avond wordt er getraind. Ik leg dan alle spullen klaar die daarvoor nodig zijn: kleding, hesjes, ballen, pionnen, dat soort dingen.  Als de training begint, ga ik naar huis. Dinsdag kom ik ’s ochtends opruimen en dan was ik de kleding die op de training gebruikt is. Rond 12 uur ga ik naar huis en ’s avonds ben ik weer terug. Weer spullen klaar zetten voor de training. Dinsdagavond blijf ik wel totdat de training afgelopen is. Woensdag ga ik maar heel zelden naar Smitshoek. Dan ben ik thuis bezig. Boodschappen doen en zo.  Op donderdag wordt er weer getraind en dan leg ik opnieuw alles klaar. Ik blijf dan tot een uur of elf op de club, want vaak is het na de training erg gezellig in de kantine. Sinds een aantal jaar wordt er door spelers of trainers bij toerbeurt eten klaargemaakt. Vroeger bereidden een paar dames op donderdagavond een maaltijd, maar daar stopten ze op een gegeven moment mee en vanuit de spelers is toen de draad opgepakt. Elke week zorgen er een paar voor het eten. Dat zijn jongens van het eerste, het tweede of het derde elftal. Of hun trainers. Zij doen zelf de boodschappen en in de keuken van de kantine maken ze het dan klaar. Onderling wordt daar geld voor uitgelegd. Toen ik aan de beurt was heb ik 50 loempia’s staan bakken. Het prima hoor, bij Smitshoek. Zo hebben de vrijwilligers in deze coronatijd afgezien van hun vrijwilligersvergoeding en Bart Deprez heeft de spelers aangezet af te zien van hun betalingen in deze weken dat het voetbal stilligt. Dat vind ik heel netjes van de spelers en vooral van Bart.’

Een heel mooi gebaar, inderdaad. Ga eens verder met jouw week.

Ap: ‘Op vrijdag ben ik er weer, van 9 uur tot een uur of 12. Ik doe dan de was van donderdag en zet alles klaar voor het weekend dat komt. Voor het tweede en het derde elftal is dat zo gedaan. Die spelen met de nummers 1 t/m 11 plus de reserves, dus dat is niet zo’n uitzoekerij. Voor het eerste is dat anders. We hebben zes shirtsponsors en drie verschillende kleuren tenues. Die moeten in een seizoen allemaal even vaak gebruikt worden en daarvoor heb ik een heel schema in de kast hangen. En in het eerste hebben de jongens hun eigen vaste nummer. Ik kan de kleding voor het eerste dus pas klaar maken als ik weet wie er zaterdag spelen en op de bank zitten. Dat zoek ik dus zaterdagochtend allemaal bij elkaar. Die dag ben ik er al om 7 uur ’s ochtends. Ik leg eerst alles klaar voor alle velden en vervolgens maak ik de kleding en de andere spullen voor het eerste elftal in orde. Als we uit spelen zijn dat drie hele grote tassen vol. Als we thuis spelen leg ik alles klaar in de kleedkamer. En met die verschillende shirts is dat dus een heel gepuzzel. Soms krijg je daar wel eens commentaar op van scheidsrechters. Zo was er pas eentje die het niet goed vond dat er onder de witte shirtjes met korte mouwen zwarte ondershirts gedragen werden. Maar toen ik hem wees op het zwarte randje aan het einde van die korte mouwen vond hij het toch prima. Na het weekend worden de spullen op maandagochtend gewassen Lia Rummelhuis en haar dochter Sharon en als het heel veel werk is, of als er iemand verhinderd is ga ik wel eens helpen.’

Als je zoveel uur op de club bent, dan is het natuurlijk wel wennen als je vanwege de coronacrisis thuis moet blijven?

Ap: ‘Jazeker. Ik heb al verteld dat ik het in het begin wel lekker vond, even niks doen op de club. Maar het duurt te lang. Ik ga laat naar bed, slaap slecht. Dat komt omdat ik mijn energie niet kwijt kan, denk ik. Ik kijk overdag niet naar de televisie, maar zoek op de computer bij YouTube wel beelden op van vroeger. Van het Nederlands elftal, van betaald voetbalclubs en van Smitshoek. En ik doe nu dingen thuis die ik nog nooit gedaan heb.’

Wat dan?

Ap: ‘Koken bijvoorbeeld. Dat had ik nog nooit gedaan. Maar nu maak ik een paar keer per week het avondeten klaar. Vanavond ga ik Tjap Tjoy maken met rode pepers, verschillende groentes en taugé.’

Op dat moment onderbreekt zijn vrouw het verhaal van Ap: ‘Het klopt, hoor, dat Ap nu regelmatig het eten maakt. Daar ben ik wel blij mee. Vroeger kon hij nog geen water koken, maar nu maakt hij recepten uit de krant klaar. En het is nog lekker ook.’

Mag het nog wel even duren zo, of moet het voetbal maar snel weer beginnen?

Ap: ‘Ik zit met smart te wachten tot ik weer naar Smitshoek kan. Dat er weer gevoetbald mag worden. Het duurt nu al te lang, vind ik.’

En als het straks weer mag, ben je zeker nog jarenlang materiaalman bij Smitshoek?

Ap: ‘Nee. Omdat ik 78 jaar oud ben, had ik een tijdje geleden eigenlijk al besloten om te stoppen. Dit zou mijn laatste seizoen zijn. Het is mooi geweest zo, vond ik. Ik was beslist gestopt, maar toen werd bekend dat Edwin de Koning de nieuwe trainer zou worden bij Smitshoek. Bij elke andere nieuwe trainer was ik gestopt, maar speciaal voor Edwin ga ik door. Ik vind hem een hele fijne vent en ik wil graag met hem samenwerken.’

Tot slot: vertel eens een paar leuke anekdotes die je meegemaakt hebt.

Ap: ‘Het allerleukste was met de voetbalschoenen van Ben van Drunen, die een jaar of 15 geleden bij Smitshoek in het eerste elftal speelde. Ben had de vervelende gewoonte altijd en overal zijn voetbalschoenen te laten staan. Na trainingen en wedstrijden kon ik ze dus altijd opruimen. Daar had ik op zeker moment genoeg van. Ik heb toen een emmer water gevuld, zijn schoenen daarin gedaan en alles in de vriezer gezet. Op zaterdagmiddag, drie kwartier voor de wedstrijd, vroeg hij aan mij of ik wist waar zijn schoenen waren. ‘Momentje’, zei, ‘ik ga ze even halen.’ Even later gaf ik hem de emmer. Hij heeft de diepgevroren schoenen heel lang onder de warme kraan gehouden, maar voor de wedstrijd waren ze nog altijd niet ontdooid. Hij had geen andere schoenen bij zich en kon dus niet meedoen. Van de trainer moest hij op de bank zitten. Ben heeft daarna nooit meer zijn schoenen laten staan. Iets minder leuk was een voorval dit seizoen met DHSC, de club van Wesley Sneijder. Die kwamen hier met donkerblauwe kousen terwijl ze wisten dat wij in ons thuistenue zwarte kousen dragen. Die informatie had ik henzelf van te voren doorgegeven. Hun kousen werden door de scheidsrechter niet goedgekeurd. DHSC had geen andere kousen bij zich en deden best wel moeilijk. Ze wilden dat wij andere kousen aandeden, maar dat wilden we niet. Dat werd een hele commotie. Uiteindelijk speelden ze met oranje kousen, die ze van ons geleend hadden. Na afloop kreeg ik die kousen terug. Waren overal de teenpunten ervan afgeknipt. Ik meteen naar de bestuurskamer en daar kwam juist Sneijder binnen. Die vond dat ik maar moeilijk deed. Uiteindelijk heeft hij geld gegeven en hebben we 20 paar nieuwe kousen gekocht. Maar daar staat het clubembleem van Smitshoek niet meer op. Ik blijf dat toch jammer vinden.’