Oude Glorie [3]: John Braun voetbalde in 1983 met HOV tegen Ajax

Jammer dat we dat toen niet in onze eigen shirtjes deden.

Oude Glorie. Dit is een nieuwe rubriek van VoetbalRotterdam die twee keer per maand zal verschijnen. De ene keer wordt een voetballer of trainer uit lang vervlogen tijden belicht, de andere keer is er een verhaal met een erelid, een lid van verdienste of iemand anders die zich voor zijn club verdienstelijk heeft gemaakt.

Aflevering 3 gaat over John Braun die op 9 oktober 1983 met HOV op het eigen complex De Bosdreef een bekerwedstrijd speelde tegen Ajax. Aan de wanden van de kantine van HOV/DJSCR, de fusieclub waarin HOV in 2009 is opgegaan, hangen printplaten van het Algemeen Dagblad over die wedstrijd, die voor John Braun, inmiddels rond de 60 jaar oud, het absolute hoogtepunt van zijn carrière was.

Waarom was dat het hoogtepunt van je carrière?

John: ‘Omdat je voetbalde tegen het grote Ajax dat in zijn sterkste opstelling aantrad, met jongens als Marco van Basten, John van ’t Schip, Gerald Vanenburg en Ronald Koeman. We speelden die zondagmiddag voor zeker 6500 toeschouwers. Bij onze thuiswedstrijden was het altijd al best druk, er waren telkens zeker 500, misschien wel 600 toeschouwers aanwezig, maar die dag was het tien keer drukker. En je speelt natuurlijk ook niet iedere dag tegen Gerald Vanenburg, die wedstrijd mijn directe tegenstander.’

Hoe waren jullie in de het KNVB-bekertoernooi terecht gekomen?

John: ‘Omdat wij de finale van de districtsbeker gehaald hadden. Die finale werd gespeeld op Woudestein, het stadion van Excelsior en die wedstrijd was een ander hoogtepunt in mijn loopbaan als voetballer. Tegenstander in de finale was Feyenoord 2. Wij verloren met 2-0 door twee doelpunten van André ‘Koko’ Hoekstra, mijn directe tegenstander. Ik was in die wedstrijd wel eens expres tegen hem aangelopen, maar het was alsof je tegen de stadionmuur aanliep. Hij gaf geen krimp. Twee doelpunten maakte hij, maar ik had hem wel een keertje de bal tussen de benen gespeeld. Wij verloren dus, maar omdat destijds tweede elftallen niet aan het KNVB-bekertoernooi mochten meedoen, mochten wij hun plaats innemen.’

En toen lootten jullie Ajax.

John: ‘Ja en daar zit wel een mooi verhaal aan vast. We zaten met veel spelers op een zaterdagavond in een zaaltje, ergens in Kralingen. We hadden een feestje, volgens mij omdat er eentje jarig was. We wisten dat die avond geloot ging worden, maar daar hoorde je toen verder helemaal niks van. De loting kwam niet op tv, er waren nog geen mobiele telefoons en sociale media bestonden al helemaal niet. Iemand van ons ging met de club bellen en vroeg tegen wie wij geloot hadden. ‘Ajax’ zeiden ze. Dat geloofden we eerst niet, maar het bleek echt waar te zijn.’

Jij was basisspeler destijds en je zou dus met je team tegen Ajax gaan voetballen. Dat zorgde natuurlijk wel voor commotie. Wat deed die wedstrijd vooraf bij jullie?

John: ‘Wij spelers vonden het fantastisch. Weken van tevoren hadden we het er al over. Veel zaken wat betreft de organisatie gingen natuurlijk buiten ons om, maar mijn vader zat in het bestuur en zo kreeg ik toch nog behoorlijk veel mee. Allereerst moest uitgemaakt worden waar we tegen Ajax zouden gaan spelen, want de loting had bepaald dat we thuis zouden voetbalden. Elke amateur kreeg recht op een thuiswedstrijd destijds. Woudestein werd het niet, op Spangen bij Sparta gingen we evenmin voetballen, nee, we zouden gewoon op ons eigen complex tegen Ajax gaan spelen want dat wilde de club dolgraag. Nu zou dat niet meer kunnen, maar wij voetbalden tegen Ajax dus gewoon op ons eigen veld. Er kwamen noodtribunes, de kaartverkoop werd in gang gezet, in de kranten verschenen voorbeschouwingen, de wedstrijd tegen Ajax ging meer en meer leven. Er werd nergens anders meer over gesproken.’

En toen brak de dag zelf aan. Beschrijf die dag eens.

John: ‘Net als voor alle andere wedstrijden verzamelden wij ons tegen de middag bij De Klapdeur, een café aan de Vlietlaan op Kralingen, een van de sponsors van HOV. Je kent dat wel: iets eten, even biljarten en dan met onze eigen auto’s naar de club, hemelsbreed ongeveer 900 meter verderop. Omdat er duizenden en duizenden kaartjes verkocht waren, was bepaald dat wij ons moesten omkleden bij PAC, de atletiekvereniging naast ons voetbalcomplex. Ajax zat daar ook. Het waren enorm grote kleedkamers, mooier dan die bij ons. De warming up werkten we af op het veld van PAC en we stootten elkaar aan: ‘Kijk nou, Van Basten is er bij, Jesper Olsen en Vanenburg ook. En daar loopt Koeman.’ Ronald Koeman kwam trouwens nog even bij ons langs. Hij kende onze reservekeeper René van der Tak, had samen met hem in dienst gezeten. Dat was wel leuk. En toen moesten we naar ons eigen  veld. Er was met hekken een pad uitgezet naar het hoofdveld van HOV, dat was een meter of 50 verderop. We liepen samen met de Ajaxspelers tussen de dranghekken door en aan weerskanten stonden mensen met het schuim op hun mond te schelden op de Ajaxspelers, die een paar weken eerder in het Olympisch Stadion met 8-2 van Feyenoord gewonnen hadden. Het ging er nogal heftig aan toe, hoor. Wat gebeurt hier allemaal, dacht ik toen. Er was beveiliging geregeld met mensen van een boksschool hier op Kralingen, dan kon toen allemaal nog. Er was politie te paard die de supporters gescheiden moesten houden en toen wij tussen die dranghekken naar het veld liepen was ik behoorlijk ondersteboven van het gebrul om me heen. Toevallig liep ik naast Gerald Vanenburg en die kalmeerde mij een beetje. ‘Trek het je niet aan, joh. Dit stelt niks voor. Wij maken dit elke uitwedstrijd mee’, zei hij. Maar ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Het was druk, druk! En iedereen vloeken en tieren. Ons wandelpad tussen de dranghekken eindigde op een hoek van het veld en daar liep ik tegen de cornervlag op. Zo onder de indruk was ik van alles.’

Wat had jullie trainer vooraf verteld?

John: ‘ Hans Buitendijk was toen onze trainer. Hij zei dat we ons best moesten doen, maar de Ajaxspelers niet over de omheining moesten schoppen. De woensdag daarop zouden spelers als Koeman, Van Basten, Silooy, Boeve, Ophof en Vanenburg met het Nederlands elftal tegen Noord-Ierland moeten voetballen en dat was best wel een belangrijk potje. We moesten maar proberen de schade zoveel mogelijk te beperken.’

HOV, dat later opgegaan is in HOV/DJSCR, is een club uit Kralingen. Waarom voetbalde jij daar trouwens?

John: ‘Omdat ik in de wijk woonde en omdat ik uit een HOV-familie kwam. Mijn opa was lid, mijn vader ook. Die heeft nog meegeholpen bij de bouw van de tribune en van de kantine. Ik zat als kind in het weekend hele dagen op de club, die toen vooral bestond uit mensen uit de wijk. Iedereen kende iedereen en het mooie is dat het eerste elftal destijds bestond uit bijna allemaal jongens die al als pupilletje bij HOV waren begonnen. Ik ook. Het eerste elftal dat tegen Ajax speelde bestond zeker uit 8, 9 echte HOV’ers.’

Speelde HOV toen hoog?
John: ‘Redelijk hoog, ja. Wij speelden in de eerste klasse tegen ploegen als Papendrecht, Hermes DVS, Nieuwenhoorn en Wilhelmus. In die tijd zat daar alleen nog een hoofdklasse boven. Ik was basisspeler, had mijn debuut in het eerste al gemaakt toen ik 16 jaar oud was. Ik ben wel eens benaderd door ADO uit Den Haag om daar te komen voetballen, heb daar maanden meegetraind. Piet de Visser was toen trainer daar. Ik zeg wel eens dat hij over heel de wereld talenten heeft ontdekt, maar mij heeft laten lopen.’ Ik kon wel blijven, maar alleen op amateurbasis. Dat zag ik niet zitten, ik had ook nog geen rijbewijs, want zo oud was ik toen nog niet. In de kranten las ik verhalen dat ook Excelsior en Sparta belangstelling voor mij hadden maar van die clubs heb ik nooit iets gehoord. Ach, ik had het goed hoor bij HOV. We kregen een kleine premie als we gewonnen hadden, maar dat geld was al in de kantine opgemaakt voordat we naar huis gingen. Bij HOV kon ik lekker voetballen met vrienden. Dat heb ik mijn leven lang gedaan en nu, bij de veteranen van HOV/DJSCR, doe ik dat nog.’

Terug naar die wedstrijd tegen Ajax. Wat weet je nog van de wedstrijd zelf?

John: ‘In de eerste minuut schoot Wendel Piqué van ons tegen de paal. Dat was de enige keer dat wij gevaarlijk konden worden. Onze inbreng was nihil. Het leek wel of Ajax met twee man meer op het veld stond. Ze stonden bij rust met 5-0 voor. Felix Gasselich die zelden scoorde, maakte er tegen ons drie. Na de rust waren enkele internationals van Ajax er niet meer bij. Ajax wilde die tweede helft niet meer en wij konden niet meer. Het bleef 5-0 en wij terug naar de kleedkamers en later naar de kantine. Nee, Ajaxspelers hebben we niet meer gezien. Alleen Ronald Koeman kwam nog even in de kantine een biertje halen, de rest zat toen al in de bus. Het mooie was ook dat die wedstrijd gefilmd is door Bert Haanstra. Die zat op het dak met een camera. Beelden van onze wedstrijd zijn verwerkt in de documentaire die hij maakte over Gerald Vanenburg. ‘Van straat tot stadion’ heette die documentaire, die ook op video verscheen. In die film zie je mij door het beeld lopen.’

Heb je na de wedstrijd nog shirtjes geruild?

John: ‘Nee, daar stonden we helemaal niet bij stil. Niemand die daar aan gedacht had. Het rare was wel dat we in groene shirt voetbalden. Normaal speelden we in roodwit gestreepte shirtjes, zoals die van Sparta, maar omdat ze bij HOV dachten dat Ajax tegen ons in hun eigen tenue zou gaan voetballen, waren er voor ons groene shirtjes. Speelde Ajax die middag in lichtblauwe tenues… Dan hadden we dus gewoon met onze eigen shirtjes kunnen voetballen! Tegenwoordig zouden de clubs over dat soort dingen vooraf contact hebben, maar dat hadden ze kennelijk niet gedaan. Zonde, vind ik nu nog. Dat we toen niet met onze eigen shirtjes voetbalden, is wel een dingetje dat is blijven hangen.’

Jan Schoonen bundelt columns: ‘82 verhalen over het amateurvoetbal’