Ze was net een week 16 jaar. Talentje bij haar voetbalclub. In beeld bij een van de betaald voetbal organisaties die het aandurfden om enkele jaren geleden een vrouwen- en meisjesvoetbalafdeling op te zetten. Maar nog niet geselecteerd.
Dat zal nu ook niet meer gebeuren. In het weekend voor Oud & Nieuw liep ze met een groepje vriendinnen door haar dorp naar een snackbar. Om even te chillen. En wat te tjappen. Maar ze kwamen daar niet aan.
Ter hoogte van de Waalstraat op de kruising van het Merwedeplein stonden wat jongens en meiden bij elkaar. Ze leken niets van plan, stonden wat met elkaar te kletsen. Dat gebeurde op die plek wel vaker. Soms tot ergernis van omwonenden. Maar op die dag vonden de betreffende buurtbewoners het waarschijnlijk wel prima. In elk geval leek de groep ook wat groter dan anders. Maar dat maakte voor wat er daarna gebeurde feitelijk niets uit.
Ik noem haar voor dit verhaal even Mirella. Haar werkelijke naam houd ik uit respect voor haar, haar familieleden en vriendinnen even voor mezelf. Mirella had niet in de gaten dat er plots vanuit het groepje buurtjongeren iets naar haar vriendinnen en haar werd gegooid. Totdat vrijwel meteen nadat het onbekende voorwerp op de grond terecht kwam tussen de benen van de meiden het ontplofte. Wat het was deed er in eerste instantie niet toe. Dát het er was had vreselijke gevolgen.
Een deel van het explosief ketste omhoog en kwam in het gezicht van Mirella terecht. En daar knalde het nog een keer. Mirella viel meteen op de stoep. Schreeuwend. Van de pijn. Maar ook van de schrik. Natuurlijk.
Ook een andere vriendin was op de stenen beland. Zij sloeg achterover. En greep meteen naar haar oren.
Het groepje was uiteen gestoven. Op Mirella en haar vriendin na. Deze lagen aangeslagen en verwond op de grond. Wat volgde was totale verwarring. Ook binnen de andere groep jongeren. Al ging daar eerst een angstvallige stilte aan vooraf. En bij een deel van dat gezelschap was ook eerst een soort van ongeloof. Maar daarna ging men op de loop. Alsof wereldrecords verbeterd moesten worden. Angsthazen kunnen heel hard rennen, ik zweer het je.
De jongedames uit het groepje van Mirella keerden echter allemaal terug. Om vast te stellen dat heel snel 112 gebeld moest worden.
Binnen tien minuten was daar alle mogelijke hulp voor de beide slachtoffers aanwezig. Voor Mirella was zelfs door de eerst ter plaatse aangekomen politiemotorsurveillant een traumahelikopter besteld. Want het zag er helemaal niet goed uit. Zachtjes uitgedrukt.
Ik hoorde de volgende dag van haar broer dat ze, nadat ze in het traumahospitaal was afgeleverd, maar liefst zeven uur op de operatietafel heeft gelegen. En dat de eerste ingrepen niet hebben weten te voorkomen dat Mirella haar totale gezichtsvermogen is kwijtgeraakt. Blind, voor de rest van haar leven. Bovendien miste ze een deel van haar voorhoofd, was haar neus van haar aangezicht weggevaagd en miste ze een hoop tanden en één van haar twee lippen. De nog overgebleven lip was een los stukje vlees geworden. De komende weken en maanden zal ze nog regelmatig onder het mes moeten. En voor een deel van haar gehoor moet ook worden gevreesd. Vreselijk.
Nooit meer voetbal voor Mirella. Door, naar wat later bleek, een illegaal stuk voorwerk. Met de kracht van een granaat. Geworpen door een idioot, staand tussen misschien andere leeftijdsgenoten die hiervan niet eens geweten, laat staan dit gewild hebben.
Waarom ik een hekel heb aan vuurwerk? En aan mensen die zich niet aan de regels houden en doen alsof afspraken met elkaar niet voor hen gelden? Dat hoef ik niet meer uit te leggen, toch….?
Egbert Egberts floot veertig jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Blies ook een aantal jaren op hoog niveau basketbal. Viel tot afgelopen maand ook nog regelmatig in. Nu loopt hij regelmatig langs de velden, snuift sfeer. De leidsman schrijft over zijn persoonlijke ervaringen in het verleden, mooie personen en actuele gebeurtenissen in het amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.