Foto: Justin Egberts
Ik heb in mijn jeugd een aantal jaren achtereen in verschillende landen voetbal- en basketbaltoernooien gefloten. De meest gedenkwaardige momenten heb ik vooral beleefd in Herten en Weiler (Duitsland) en in het Belgische Genk.
Want daar liep ik per ongeluk steeds tegen een nieuwe vriendin aan. Deze sportrelaties waren op zich niet zo uniek. Ik kende destijds immers meerdere arbiters die op deze manier tegen een nieuwe liefde aanliepen.
Ik was in elk geval niet zoals Cees. Een basketbalreferee uit Borne, die zowat in elke stad waar ook ter wereld een schatje had. Kwam hem onlangs weer tegen op Facebook. ,,Inmiddels gelukkig getrouwd,” zo schreef hij. Toen ik wat doorvroeg bekende hij wat schoorvoetend dat hij alweer toe was aan zijn vierde huwelijk. ,,Met Elise uit Straatsburg heb ik drie kinderen, met Thelma uit Cambridge twee en met Nella uit Antwerpen ook twee. Met alle kids heb ik nog steeds contact. Ik houd het nu wat dichter bij huis. Heb bij de lokale voetbalclub Marja ontmoet. Een toen nog alleenstaande moeder van vier kinderen. Haar man was enkele jaren ervoor overleden. Samen hebben we dus nu dus een elftal.” De grappenmaker.
Mijn buitenlandse sportliefdes heb ik nadien nooit meer lijfelijk ontmoet. Dat zal wat Alexandra uit Weiler en Monika uit Herten betreft ook nooit meer kunnen lukken. De vriendschap met Alexandra werd na twee jaar bruut verstoord. Zij werd nabij Stromberg, op een paar kilometer van haar ouderlijk huis, op haar fiets terugkomend van de basketbaltraining door een dronken automobilist doodgereden. Had daar net een week gelogeerd en was net twee dagen thuis op mijn benedenverdieping van een twee-onder-een-kap woning aan de Tiendweg in Leerdam. Een lief meisje waar ik voorzichtig al wat plannen mee had gemaakt voor de toekomst. Zomaar uit het leven gerukt. Was er een tijdje echt stuk van.
Met Monika raakte het twee jaar daarna aan na een basketbalbaltoernooi in Gelsenkirchen, waar Herten vlakbij ligt. Maar de afstand bleek een breekijzer. Haar broer voetbalde in de jeugd van Schalke04. Later werd hij voetbaltrainer op Regionalliga niveau. Onlangs kregen hij en ik weer via social media een connectie en toen berichtte hij dat zijn zus al op 28-jarige leeftijd was overleden. ‘Krebs’. Kanker. Ze was wel getrouwd, maar had geen kinderen. Ik was ook daar wel even stil van.
In Genk floot ik enkele jaren na mijn verkering met de huidige engeltjes een hoogstaand damesvoetbaltoernooi. Had een klik met een vrouwelijke collega-arbiter, Suzie. Wij kregen een soort van sms- en briefpostvriendschap, die door langdurige telefoongesprekken meer inhoud kreeg. Maar van lijfelijk contact is het verder nooit gekomen. Zij stuurde mij ooit nog een brief, dat haar werkgever van haar eiste dat zij vanwege zakelijke overwegingen moest gaan verhuizen. Ze gaf echter geen nieuw adres op. En haar telefoonnummer bleek niet meer te bestaan. Dus bloedde dit dood.
Vandaag de dag, en dat schrijf ik met de nodige trots, woon ik al enkele jaren samen. Mijn liefje en ik kennen elkaar via de middelbare school en de lokale basketbalvereniging. Zijn elkaar via Facebook ‘tegen het lijf gelopen’. Allebei een leven vol verhalen achter de rug. Uiteraard.
Facebook. Suzie stuurde zo’n 2 ½ jaar geleden via dit medium een privébericht. In mijn Messenger inbox stond plotseling een lap tekst, waar ik tien minuten zoet mee was. Eerst diverse sorry’s, daarna een best wel indringend verhaal. Suzie was, omdat haar werkgever dat van haar wilde, verhuisd van Genk naar een vestiging in Terneuzen. Na enkele jaren werd deze ontmanteld en verplaatst naar Rotterdam-Noord. Haar relatie met Mark eindigde wat abrupt. Hij ontmoette een andere vrouw en vertrok met de Noorderzon, haar met twee leuke knulletjes ‘alleen’ achterlatend. Na wat mislukte dates ontmoette ze tijdens een kennismaking dag met collega’s van een gefuseerd bedrijf haar huidige liefde. Ze woont inmiddels al vele jaren gelukkig samen met Esther. Ze viel dus klaarblijkelijk ook op vrouwen, zo probeerde ze zich te verontschuldigen. Esther is KNVB-scheidsrechter. Of ik haar toevallig kende?
Ik moest stiekem wel lachen. Heb ook wel eens wat andere liefjes gehad, die later toch wat met het andere geslacht een toekomst opbouwden. Dus dat nieuws kwam niet vreemd over, of zo. Ik heb altijd van en dus ook bij vrouwen gehouden. Dat vertelde ik Suzie dus ook. En ja, Esther ken ik toevallig ook. Zij had in het verleden een relatie met een ex-vriendin van mij…. Toevallig.
De wereld is soms kleiner dan je denkt. Maar dat je in alle vrijheid kunt doen wat je wilt en mag zijn wie je bent is iets waar de wereld weer groots in is. Doorgaans. Toch?
Egbert Egberts fluit ruim 41 jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Schrijft over wat hem boeit, wat hem raakt, wat hem verwondert, wat hem ergens toe beweegt. Omdat het mag. Reacties? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
