Column Jan Schoonen (433): Faisal Mellah (Leonidas)

Ayman. Wie ooit bij Leonidas is geweest, kent hem wel. Als er gevoetbald werd rende Ayman altijd rond het veld en riep zijn favorieten luidkeels toe. Hij deed dat vooral naar zijn oom Faisal Mellah die al sinds de A-jeugd bij Leonidas voetbalt en, na een uitstapje van een half jaar naar HBSS, dit seizoen weer basisspeler van het eerste zondagteam is.

Ayman zullen we op het sportpark aan het Erasmuspad in Rotterdam-Schiebroek nooit meer zien, want een paar weken geleden is hij overleden. Langs deze weg wil ik de familie mijn medeleven betuigen. En daar behoort Faisal dus ook toe.

Meteen na de uitwedstrijd tegen Velsen, op zondag 9 november hoorde hij dat zijn neefje in het ziekenhuis in Dordrecht opgenomen was en dat het er niet goed uitzag. Faisal vroeg toestemming om niet met de spelersbus terug naar Rotterdam te hoeven gaan en mocht van trainer Roël Liefden eerder vertrekken. Samen met verenigingsmanager Donny Scharloo, die altijd met eigen auto naar uitwedstrijden afreist, ging hij terug. Donny zette hem af bij Leonidas en als een speer vertrok Faisal vervolgens naar Dordrecht.

Het zag er inderdaad niet goed uit. Het zag er slecht uit, heel slecht. Anderhalve week geleden overleed zijn neefje. De begrafenis zou in Nador in Noord-Marokko plaats vinden en  Faisal vertrok naar Marokko om de droevige plechtigheid bij te wonen. Bij Leonidas hadden ze daar alle begrip voor. Hoewel in de contracten van spelers vermeld is dat ze verplicht zijn om te komen trainen, kreeg Faisal de vrijheid om naar Marokko af te reizen en zijn familie daar bij  te staan. Dat is mooi, want Faisal is een belangrijke speler, die niet zomaar gemist kan worden. Niet voor niets is hij aanvoerder. Maar hij mocht weg. Niemand die daar enig probleem mee had en dat pleit voor de club.

Omdat Faisal met het vliegtuig naar Marokko was afgereisd om de begrafenis van zijn neefje bij te wonen, miste hij ook de competitiewedstrijd tegen Alphense Boys die met 2-1 verloren werd. Vorige week speelde Leonidas niet omdat er een inhaalweekend plaatsvond en de club niets in te halen had en afgelopen zondag, thuis tegen MSC uit het verre Meppel was hij er weer bij. Hij was een week eerder op woensdag teruggekeerd en stond de volgende avond alweer op het trainingsveld.

De wedstrijd tegen MSC zou heel speciaal worden. Alle spelers van zijn elftal hadden namelijk geld uitgelegd om t-shirts te laten bedrukken met de beeltenis van Faisals neefje. Die shirts droegen ze tijdens de warming up. Faisal wist daar vooraf niets van, maar zijn broers wel. Die waren zondag ook aanwezig. Die onderlinge saamhorigheid, die onderlinge band bij Leonidas is er dus ook en dat is mooi, heel mooi.  Het moet Faisal enorm veel deugd gedaan hebben dat zijn ploegmaten dit gedaan hebben. Zijn neefje krijgt hij er niet mee terug, maar al die blijken van medeleven moeten hem in deze sombere dagen toch veel steun hebben gegeven.

Ik weet niet of dit alles meespeelde, maar het leek wel of de spelers er zondagmiddag extra gebrand op waren om die dag te winnen. Ze streden als leeuwen, werkten een snelle achterstand weg en walsten vervolgens over MSC  heen. Faisal deed weer mee alsof hij nooit was weggeweest. Zes keer klonken de tonen van het liedje van Danza Kuduro, een nummer dat bij elk thuisdoelpunt door Donny Scharloo gedraaid wordt. Er werd overtuigend met 6-1 gewonnen en de vijfde treffer van Leonidas kwam van de voet van Faisal Mellah, die zich deze zondag ongetwijfeld nog lang zal herinneren.