Simonshaven: 2 gespeeld, 0 punten. En toch is trainer Peter Hoek dik tevreden.

‘Ze zijn ontzettend leergierig, willen alles voor je doen. Wat wil je nou nog meer als trainer? Ja, winnen.’

Zijn vriendschappelijke wedstrijd bij Herkingen’55 ging verloren, alle wedstrijden op het Zes Kernentoernooi in Oudenhoorn eveneens. In de drie bekerwedstrijden tegen Hermes DVS, Rockanje en OVV leed zijn ploeg louter nederlagen en ook na de eerste competitiewedstrijd, uit bij Excelsior Rotterdam bleef Simonshaven zonder punten. Er werd op Woudestein met 5-1 verloren. Ondanks deze weinig florissante resultaten heeft trainer Peter Hoek toch een goed gevoel over zijn jongens. ‘Joh,  ze hangen aan je lippen’, zegt hij voor aanvang van de tweede competitiewedstrijd, afgelopen zaterdag. ‘Ze zijn ontzettend leergierig, willen alles voor je doen. Wat wil nou je nog meer als trainer? Ja, winnen.’ Maar gewonnen werd er in die tweede competitiewedstrijd ook niet. Tegenstander Abbenbroek keerde met een 4-1 overwinning, dus met drie punten in de knip, terug naar huis en opnieuw bleef Simonshaven dus met lege handen achter.

VoetbalRotterdam was vorige week de gehele zaterdagmiddag bij Simonshaven te gast om een tweede aflevering te maken over de avonturen van Peter Hoek bij de club die in de drie voorgaande seizoenen telkens als laatste eindigde in de vierde klasse. We mochten van hem bij alle besprekingen aanwezig zijn en dat stelden we ontzettend op prijs.

Terwijl zijn spelers net voor 1 uur binnendruppelen en hem de hand komen schudden, vertelt Peter over de weken tot nu toe. ‘Van de selectie waarmee we startten zijn er twee jongens afgevallen, maar met de groep die ik nu tot mijn beschikking heb, is het prima werken’, zo steekt hij van wal. ‘Ze zijn jong, grillig en in het veld nog ongedisciplineerd, waardoor er nog van alles mis gaat. Maar ze willen ontzettend graag. Er valt geen onvertogen woord, iedereen zet zijn beste beentje voor en ik zie echt wel vooruitgang. Tegen Excelsior verloren we met 5-1 en als je afgaat op die uitslag, dan denk je dat we er helemaal niet aan te pas kwamen. Maar zo was het niet. We deden lang goed mee en gingen de teil in door gebrek aan ervaring, door fouten die we nu nog wel maken, maar over een tijd hopelijk niet meer. Die nederlaag tegen Excelsior was dan ook terecht, maar wel erg  geflatteerd.’

Dan zoekt de ploeg de kleedkamer op, waar de shirtjes al aan de haken hangen en er broodjes klaar staan. Peter houdt zijn tactisch praatje. Hij legt uit dat Abbenbroek met twee spitsen gaat spelen en dat zijn spelers de ruimtes tussen de linies niet te groot moeten laten worden. ‘En als de tegenstander aan de bal is, moet je je zo opstellen dat je op de lijn staat tussen die speler en je eigen doel’, vervolgt hij. ‘Wie wie dekt is niet van belang, maar zorg dat je altijd voor de dichtstbijzijnde tegenstander kiest. De verste speler is de minst belangrijkste. Positiespel is hierbij heel belangrijk, vandaar dat we er zo veel op trainen. En het is heel belangrijk dat je elkaar coacht. En ook dat je je laat coachen. We moeten het op het veld namelijk samen doen en dan moet je elkaar allemaal helpen.’ Peter legt uit wie er speelt en wie er reserve staat en stipt ook nog eens aan dat er bij Simonshaven nog altijd niet besloten is of er een tweede elftal gaat komen. ‘Daardoor vallen er tot nu toe steeds jongens uit de boot die helemaal niet aan spelen toekomen en die vinden mij niet aardig’, zegt hij. ‘Maar de verschillen zijn niet zo groot, volgende week kan het weer helemaal anders zijn.’ De spelers hangen aan zijn lippen, alleen aanvoerder Björn Jeurissen stelt een vraag over wat ze moeten doen als Abbenbroek onverhoopt toch met drie spitsen zal gaan voetballen.

Als Peter klaar is pakken de spelers een broodje en ontstaat er nog enige hilariteit over de kan drinken, die klaar gezet is. Het drankje is lichtgeel en doet denken aan urine. ‘Wat is dit? Het smaakt voor geen meter’, snuffelt Björn Jeurissen verwonderd aan de beker. Niemand neemt een slok. Later blijkt het limonadesiroop te zijn geweest, die nog wel aangelengd had moeten worden. De kantinemedewerkers schudden het hoofd over die onwetendheid van de spelers.

Ondertussen laat teammanager Marco van Diën weten dat de ervaren doelman Johan van Es geblesseerd is en dat daarom de piepjonge Danny van der Spek onder de lat staat tegen Abbenbroek. En die zei dat hij dat heel leuk vond, maar het toch jammer te vinden dat Johan geblesseerd is. ‘Als Johan weer hersteld is, ga ik wel weer op de bank zitten, want ik gun hem een goed laatste seizoen en een waardig afscheid‘, schijnt Danny gezegd te hebben. ‘Dat is lief en vertederend’, vindt ook Marco, ‘maar het typeert wel de sfeer hier’, zegt hij er meteen bij. ‘Ze zullen een beetje harder moeten worden.’

Peter houdt tot slot nog een kort praatje. Hij heeft het over onverzettelijkheid en dat ze het qua fysiek noot van Abbenbroek zullen winnen, omdat die spelers ouder en meer ervaren zijn. ‘Daarom moeten we combineren, liefst met één keer raken. Niet onnodig lopen met een bal. We moeten het onmogelijke willen, dat moet het streven zijn. Dat er dan iets mis gaat geeft niets, als je maar laat zien dat je wil.’ Dan gaan de spelers naar buiten voor de warming up en om half drie blaast arbiter Marcello Stewart uit Hellevoetsluis de wedstrijd in gang. De eerste helft geven beide ploegen elkaar niet veel toe en opvallend is dat Simonshaven er een paar keer goed combinerend doorheen snijdt. Spits Yoran Bakker komt één tegen één tegen doelman Dennis Vermeer, die er nog net een handje tussen kan krijgen. De bal gaat net over. Het had zo maar de 1-0 kunnen zijn.

Als de spelers van Simonshaven met 0-0 terugkeren in de kleedkamer legt Peter nog maar eens uit dat er kort gedekt moet worden en dat spelers niet met z’n tweeën op één tegenstander af moeten gaan. ‘Voetballend gezien heb ik goede combinaties gezien’, looft hij zijn spelers. ‘Maar verdedigend stonden we vaak toch niet goed. We jagen blind, komen te laat. Coach elkaar’, herhaalt hij zijn uitleg van voor de wedstrijd.

Na rust komt Simonshaven op 1-0 via een goedlopende aanval die door Patrick van Veelen doeltreffend afgerond wordt. Een lichte overtreding van Koen de Vette op Roy Verwijs betekent een penalty en dat is het keerpunt in de wedstrijd. Met de wind in de rug jaagt Abbenbroekaanvoerder Jordi de Looze de bal snoeihard achter Danny van der Spek en de bezoekers scoren daarna nog twee keer.

Na de wedstrijd in de kleedkamer gaat Peter Hoek al zijn spelers af. Hij geeft ze allemaal een hand. ‘Ik ben supertrots op wat ik vandaag van jullie gezien heb’, zegt hij. ‘het is zuur dat we met deze cijfers verliezen. Maar ik heb af en toe een sprankelend Simonshaven gezien en zo maken we stappen. Winst kan zo niet lang uitblijven.’

Buiten bij het afscheid vertellen Peter Hoek en Marco van Diën dat de ploeg vandaag dingen ook weer geleerd heeft. ‘Schieten op doel als je wind in de rug hebt, bijvoorbeeld. Dat deed Abbenbroek wel, wij niet’, zeggen ze. Maar ze zeggen er meteen bij dat ze tevreden zijn over de stappen die de ploeg al gemaakt heeft. ‘Tegen Excelsior met 5-1 verloren en nu tegen Abbenbroek met 4-1. Mensen die deze wedstrijden niet gezien hebben, zullen wel denken dat het met Simonshaven helemaal niks is. Maar wij weten wel beter. De ploeg maakt echt stappen. Zo’n Murjilsio Wezer bijvoorbeeld. Die speelde vandaag geweldig op het middenveld. En dan te weten dat hij ons gevraagd heeft om als rechtsback te mogen spelen. Mooi niet. We laten hem lekker op het middenveld ballen, daar hebben we veel meer aan.’