Vroeger kreeg ik een sticker of een bijzonder prentkaartje van de juf of meester als ik iets goed had gedaan op school. Mij werd altijd voorgehouden dat je echt iets kon bereiken als je niet klaagde, maar doorzette. Als een soort van bonus mocht ik, als ik mijn doel had behaald, dan wat leuks uitzoeken. Al die dingen verzamelde ik in een schoenendoos. En aan het eind van elk schooljaar mocht ik laten zien wat ik allemaal bij elkaar had ‘verdiend’.
Als het me even niet lukte om iets voor elkaar te krijgen dan vond ik dat niet erg. Want steeds weer werd me voorgehouden dat er altijd wel een doel te behalen was. Daardoor heb ik geleerd vooral te geloven in het feit dat je altijd wel iets kunt bereiken, áls je maar een doel voor ogen hebt. Des te vaker het lukt om daarin te slagen des te positiever het er allemaal voor je uitziet. Bezit je dit doorzettingsvermogen én komen daar goede resultaten uit voort dan ben je een talent.
Tijdens mijn scheidsrechtersloopbaan kreeg ik niet alleen veel complimenten maar ook van tijd tot tijd kritiek over mij heen. Het hoort erbij. De meeste mensen zullen het vooral positief bedoeld hebben. En als ik er ook wat aan had, dan deed ik er ook wat mee. Met negatieve kritiek heb ik nooit wat gedaan. Zag en zie er nog steeds het nut niet van in. Er is momenteel een campagne aan de gang om aandacht te vestigen op wat kritiek ten opzichte van scheidsrechters allemaal tot gevolgen heeft. Deze is gericht aan mensen die klaarblijkelijk nog altijd niet weten dat schelden, brullen en met vreselijke ziekten roepen naar de arbiters pijn doet. Ook al doet het spreekwoord anders vermoeden: het is niet leuk om steeds maar weer afgezeikt te worden. Sommige fluitisten laten zich er wel door leiden, anderen niet. Feit is dat het niet eerlijk en ook nog eens schandalig is dat mensen dit nog steeds blijven doen.
Iedere scheidsrechter doet wat zijn of haar talent hem of haar ingeeft. Wat je hebt kunnen aanleren pas je toe. Je kunt ook niet anders. Je vervult je taak. Niemand is Björn Kuipers, Bas Nijhuis of Danny Makkelie. Behalve Björn, Bas of Danny zelf. Je fluit als jezelf, met je allerbeste inzet, zo goed als je iets kunt. Natuurlijk kan er altijd iets beter. Maar niet dankzij negatieve kritiek. Niet dankzij de coaches en trainers vanuit de dugoutzone, niet dankzij de zogenaamde supporters van achter de afrasteringen of vanaf de tribunes, niet dankzij de gefrustreerde spelers in het veld. En niet dankzij zeurende bestuurders tijdens of na afloop van een gefloten wedstrijd.
Die campagne is goed bedoeld. Dat weet ik ook wel. Maar deze verandert niets. Mensen die zich door middel van kritiek te buiten gaan, waar dan ook, en tegen wie dan ook, zijn voor een moment hersenloos. En als je hen confronteert met hun misdragingen, dan hebben ze het nooit zo bedoeld. Dat zal altijd zo blijven. Op een enkeling na die wel voor rede vatbaar is. Want positieve uitzonderingen zullen er altijd zijn.
Wat moet je als scheidsrechter dan tegen al die betweterige criticasters doen? Niets. Mensen met talent kunnen dat. Want nietsdoen is ook een kwaliteit. Succes met niets doen, collega’s. Elk weekend weer.
Egbert Egberts floot veertig jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Blies ook een aantal jaren op hoog niveau basketbal. Nu loopt hij regelmatig langs de velden, snuift sfeer. En af en toe, als het zo uitkomt, leidt hij nog wat matches voor Scheidsrechters op Maat. De leidsman schrijft over zijn persoonlijke ervaringen in het verleden, mooie personen en actuele gebeurtenissen in dat door ons zo geliefde amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
