De actie waarmee hij mijn aandacht definitief op zich vestigde was een slimmigheidje in de zestien. Sanin Stupac, de nummer 9 van COAL, had een bal aangespeeld gekregen en had ruimte genoeg om uit te halen. Dat deed hij niet. In plaats van de bal in de kruising te knallen, besloot hij nog een verdediger op de vierkante meter uit te spelen en juist toen hij dat succesvol gedaan had, kwam WCR-aanvoerder Frank Weeda met een sliding ingegleden. De bonkige COAL-spits stortte ter aarde, de grond trilde een beetje en arbiter Karagantcheff wees resoluut naar de stip. Op het oog was daar geen speld tussen te krijgen. Frank Weeda raakte Sanin echt wel, maar waarom knipoogde die dan naar een paar toeschouwers achter de goal? Je kunt die knipoog ook opvatten alsof er helemaal niets aan de hand was en hij er toch maar mooi het maximale had weten uit te peuren.
Bij zulke situaties vraag ik me altijd af of spelers als Sanin in de supermarkt ook meteen naar de grond gaan als ze lichtjes aangestoten worden. Ik denk het niet, want Sanin ziet er uit alsof hij uit gewapend beton opgetrokken is. Het is dan ook een wonder dat verdedigers als Frank Weeda in staat zijn hem neer te halen. Dan moet je toch een beetje meewerken, nietwaar? En meewerken om naar de grond te gaan, dat kan Sanin als de beste. Hij schijnt namelijk wel vaker een penalty te versieren. Ingewijden weten te vertellen dat je er in sommige wedstrijden op kunt wachten. Zo stond het in de wedstrijd thuis tegen Kethel Spaland, in het begin van de competitie, tot ver in blessuretijd nog altijd 0-0, totdat hij in de zestien lichtjes aangeraakt werd en naar de grond ging. Penalty! Die strafschop tegen Kethel Spaland moest trouwens een paar keer overgenomen worden omdat de Schiedamse doelman tweemaal te vroeg bewoog en daarvoor evenveel gele kaarten ontving, maar uiteindelijk schoot Jerry Fortes die pingel dan toch binnen en had COAL alsnog de drie punten in de knip. Met dank aan Sanin Tupac dus, de grote, robuuste spits van COAL die je in de zestien niet moet aanraken. De penalty tegen WCR werd zondag trouwens niet in een doelpunt omgezet. Doelman Joey Driest ranselde de inzet van Anes Beslija bekwaam uit zijn doel.
Het betekende dat Sanin de verdere wedstrijd aan de bak moest en dat deed hij, zonder daarbij veel zweet te verspillen. Sanin loopt alleen het hoognodige, hij duikt nooit in een gat en hij is verre van snel. Ik denk dat ik hem met mijn 62 jaar op het veld ook nog bij kan houden. Maar toch is Sanin een fascinerende speler die af en toe iets heel fraais laat zien. Zoals die ene keer dat hij in de zestien van WCR een bal van achteruit met zijn borst terug legde op zijn inkomende ploegmaat Dalvin Delgado. Het geluid dat de bal op de brede borstkas van Sanin maakte was tot ver in de omtrek te horen en het was jammer dat Dalvin de actie niet succesvol wist af te ronden. Hij schoot ver naast. Als Dalvin trouwens wel had gescoord, was de treffer vrijwel zeker geannuleerd want Peter Kamerman, de WCR-grensrechter stond al met zijn vlag omhoog toen Sanin de bal met zijn borst beroerde. ‘Je moet wel eerlijk vlaggen’, riepen sommige COAL-spelers hem toe, waarop hij een heerlijk antwoord paraat had: ‘Wat denken jullie dat ik hier sta te doen?’
Sanin reageerde niet op het vlagsignaal van Peter. Hij reageerde nergens verbaal op, de hele wedstrijd niet. Ook niet toen hij bij sommige duels aardig wat lichamelijk contact te verwerken kreeg. Stoïcijns krabbelde hij na zulke overtredingen op. Hij bleef altijd de rust zelve. In de tweede helft had hij nog een prima actie, door tussen drie man een steekballetje te geven op invaller Ricky Kakiailatu, die naast schoot. Sanin, die na zijn overstap van Egelantiers Boys voor het eerste seizoen actief is bij COAL, is een waardevolle speler voor de club. Een week eerder had hij tegen Wilhelmus nog met de kop gescoord en zondag tegen WCR stond hij ook weer zijn mannetje. En dan heb ik het niet alleen over die strafschop. Sanin is een wonderlijke voetballer. Zo veel doet hij niet op een voetbalveld, zijn shirt kan onmogelijk nat zijn na een wedstrijd, maar wat hij doet is het aanzien zeker waard. Ik ben blij dat ik bij COAL-WCR aanwezig was.
Ik was daar ook….wat een verschrikkelijk slecht voetbal…het was een pingel…en het doelpunt was buitenspel….de eerlijke vlagger…vergat te vlaggen.