Sevket Kasaroglu (Nieuwenhoorn): ‘Als mijn kruisband hersteld is ga ik bij SC Botlek voetballen’

Op 2 februari dit jaar tijdens de thuiswedstrijd van zijn club Nieuwenhoorn tegen Alexandria’66 werd hij na een onschuldige botsing met een tegenstander met een brancard van het veld gedragen en naar het Spijkenisse Medisch Centrum vervoerd. Daar constateerden ze dat het niet goed zat met zijn linkerbeen, maar dat wist hij zelf al: ‘Bij het contact met die speler van Alexandria’66 hoorde ik een krak en voelde meteen dat het mis was.’ Sevket Kasaroglu spreekt uit ervaring want in 2010, toen hij bij Spijkenisse in de A-jeugd speelde, scheurde hij finaal zijn kruisband af. ‘Ik wist meteen dat het nu weer zo was’, kijkt Sevket terug op die fatale botsing.

‘In het ziekenhuis in Spijkenisse hadden ze niet de apparatuur om mijn knie goed te onderzoeken’, vertelt hij. ‘De maandag daarna ben ik via de huisarts bij Medinova op Zestienhoven terechtgekomen en de specialist daar wist het al na twee minuten. Wat ik al vreesde, werd bevestigd: de kruisband van mijn linkerknie is helemaal afgescheurd. Dezelfde knie als negen jaar geleden. Toen duurde de herstelperiode bijna anderhalf jaar en dat duurde mede zo lang omdat ik niet alles durfde nadat ik groen licht had gekregen om weer te gaan voetballen. Ik durfde toen niks op het voetbalveld, was bang dat ik me opnieuw zou blesseren. Het heeft twee, drie maanden geduurd eer ik daar over heen was en alles weer wel durfde. Ik weet inmiddels beter. De artsen bij Medinova hebben me al verzekerd dat ik straks weer kan voetballen. ‘Dat komt sowieso goed’, zeiden ze daar. Maar daar gaat natuurlijk wel een lange revalidatieperiode overheen.’

‘Ik moet twee keer onder het mes’, legt Sevket uit. ‘De eerste operatie is op 16 april. Dan gaan ze mijn knie schoonmaken en prepareren zodat ze twee, drie maanden daarna een pees in mijn knie kunnen plaatsen ter vervanging van die afgescheurde kruisband. In de tijd tussen die twee operaties moet het kniegewricht rust hebben. Ik mag hem niet te veel belasten. Nu ook niet trouwens. Dat kan ook niet, want staan kan ik niet lang en lopen gaat ook niet goed. Een beetje wandelen kan ik wel, maar het moet niet te lang duren. Als ik straks die twee operaties achter de rug heb, moet ik gaan werken aan mijn volledig herstel. Naar de fysio en onder begeleiding van hem oefenen thuis en in de sportschool. Dat zal lang duren, heel lang, dat weet ik nu al. Ik denk niet dat ik volgend seizoen al voetbal want het herstel van zo’n blessure heeft tijd nodig, veel tijd en of ik wil of niet, die tijd zal ik moeten nemen. Ik troost me nu al maar met de gedachte dat ik de verzekering heb gekregen dat ik straks weer kan voetballen.’

‘Dat zal dan niet meer bij Nieuwenhoorn zijn’, doet hij uit de doeken. ‘Na die blessure zal ik niet snel een basisplaats hebben daar en omdat mijn privésituatie ook niet optimaal is, met mijn vrouw die ziek is, zal ik dan misschien ook niet altijd kunnen trainen. En bij een ploeg als Nieuwenhoorn sta je er dan naast. Daarom ga ik lager voetballen, bij een club waar ik eerder in de basis zal staan en waar ik misschien wel eens een training mag missen zonder dat dat mijn plek in het elftal kost. Ik ga bij SC Botlek voetballen als ik hersteld ben. Daar heb ik al een seizoen gevoetbald toen ik hersteld was van mijn eerste kruisbandblessure. SC Botlek is een fijne club en ik had het daar goed naar mijn zin. Het gaat mij ook om de gezelligheid en wat dat betreft zit je daar goed. Ik houd van die club. Bovendien kan ik het met Botlek wellicht ook regelen dat ik ondersteuning krijg om een trainerscursus te gaan volgen. Ja, ik wil later trainer worden. Dat lijkt me heel erg leuk. Het is echt honderd procent zeker dat ik na mijn herstel bij SC Botlek ga voetballen. Als er andere clubs komen die mij willen hebben, zal ik daar niet op in gaan. Doe ik dat wel en ga ik niet naar SC Botlek, dan zou dat niet netjes zijn. En zo zit ik niet in elkaar.’