Ik heb er even over nagedacht of ik over het nieuwsbericht dat eind vorige maand voorbijkwam iets zou gaan schrijven.
Vorige week verweet een rapporteur mij namelijk naar aanleiding van mijn 27ste Nafluiten ‘Krabben in het kruis’ vooral columns te schrijven ter eer en glorie van mezelf.
Hij schreef dit als reactie op de Facebookpagina ‘Scheidsrechters’ op om tegen het feit dat ik nogal kritisch was over de prestaties van sommige van zijn collega’s (en klaarblijkelijk ook die van hemzelf, want hij voelde zich aangesproken) te ageren.
Kritiek leveren op mijn columns mag (graag zelfs). Maar als rapporteur vervolgens een reactie schrijven zonder dit op basis van feiten te kunnen onderbouwen en alleen op basis van aannames te bekritiseren vind ik heel erg zwak. Bovendien gaf de betreffende rapporteur met zijn bewoordingen aan ook nog de negatief beoordeelde arbiter die dit heeft meegemaakt en die alles uitgebreid op zijn Facebookpagina had onderbouwd en met het complete rapport naar buiten kwam niet eens te geloven!
En niet de lezer bepaalt waar ik en hoe ik ergens over schrijf. Dat doe ik zelf. Dat geldt ook voor wat ik hieronder ga vermelden over Heidi Mohr. Of het ter eer en glorie is van mezelf mag elke lezer zo meteen maar beoordelen.
Het betreffende nieuwsbericht waar ik het in deze column over wil hebben ging over het overlijden van een topvoetbalster. De voormalig Europees kampioene en verkozen voetbalster van de vorige eeuw Heidi Mohr stierf in februari op slechts 51-jarige leeftijd na een lange ziekte. Haar lichaam takelde af, maar tot aan het eind van haar aardse leven bleef zij mentaal sterk. Heidi Mohr heeft grote bijdragen aan het succes van het Duitse damesvoetbal geleverd. Ze was vijfvoudig topscorer (1991 tot 1995) van de Bundesliga. Een creatieve, explosieve, briljante spits. Met het nationale team werd zij in 1989, 1991 en 1995 Europees kampioen en in 1995 werden de Duitse vrouwen zelfs vice-Wereldkampioen. In 1993 won ze het Duitse kampioenschap met haar club TuS Niederkirchen, in 2000 pakte ze de DFB Cup met de 1ste FFC Frankfurt, steeds als ‘professioneel’ gemotiveerde amateur.
Waarom dit verhaal over Heid Mohr, denk je nu wellicht?
Voorafgaand aan het seizoen 1992-1993 waarin zij met TuS Niederkirchen landskampioen werd was ik uitgenodigd met een paar scheidsrechters uit verschillende landen om een vrouwenvoetbaltoernooi te fluiten in Kaiserslautern, waar onder andere Potsdam, Kaiserslautern, Darmstadter Kickers en TuS Niederkirchen aan meededen. Een toen nog kleine voetbalclub binnen een redelijk grote omnivereniging, maar wel één met een sterke vrouwen- en meisjesvoetbalafdeling. Mohr speelde bij deze club om te kijken wat er mogelijk verder uit te halen viel, terwijl ze kansen had om al bij clubs met grote namen te kunnen spelen. Tijdens het toernooi bleek de sterkte al van dit team, want men won vrij afgetekend. Ik floot de match Bayer Leverkusen – Niederkirchen in de voorronde. Met twee goals van Mohr, gemaakt in de diepe tweede helft, genoeg voor 2-1 winst. In de finale, waarin ik mocht vlaggen aan de zijde van een Deense arbiter en een Zweedse assistent, scoorde Mohr vier van de vijf doelpunten namens Niederkirchen. Tegenstander Kaiserslautern maakte er slechts één tegen. Na afloop heb ik even met deze topper kunnen spreken. Zij was toen net 25, als ik het me goed kan herinneren. Bescheiden en humorvol. Maar ook vol van frisse ideeën, het vrouwenvoetbal in Duitsland hoog ophemelend. En ze kreeg gelijk. Jarenlang hebben de Duitse vrouwen ook bij de top 3 van Europa behoord.
Maar wat de meeste indruk toch wel op mij had gemaakt was het gemak waarmee zij met de bal omging. En haar tegenstandsters een loer kon draaien. Jaren en jarenlang later kon de Duitse international Birgit Prinz dat ook. Samen met de Amerikaanse spits Mia Hamm gold Prinz als één van de beste vrouwelijke voetballers ooit. Zij kreeg die erkenning wereldwijd ook. Mohr echter piekte voor de populariteit van het vrouwenvoetbal in Duitsland en de trendsetting in Europa en daarbuiten te vroeg. De erkenning die Prinz te eer viel moest zij ontberen.
Desalniettemin heb ik nu de kans om haar in mijn column op te hemelen. Niet ter eer en glorie van mezelf, maar van die van haar. En ter ere van het vrouwenvoetbal, dat in de laatste jaren van haar leven wereldwijd een vlucht is gaan nemen, mede dankzij haar inzet en prestaties.
Waarschijnlijk kijkt ze van boven af tevreden naar beneden. Ze verdient het. Ook al is het postuum. En hopelijk neemt niemand het mij kwalijk dat ik daarvoor uit mijn persoonlijke ervaringen in het verleden er enkele herinneringen over op heb gehaald. Zoals hieronder in mijn biografie van Voetbal Rotterdam daar iets over beschreven staat kan én mag ik dat ook doen. Welke rapporteur dan ook daar dan wat weer van vindt…
Tot volgende week.
Egbert Egberts floot bijna veertig jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Nu loopt hij langs de velden, snuift sfeer. De leidsman schrijft over zijn persoonlijke ervaringen in het verleden, mooie personen en actuele gebeurtenissen in dat door ons zo geliefde amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
