Foto: Justin Egberts
Vorige week gebeurde er precies waar ik al eens vaker over geschreven heb. Een scheidsrechter, én een hele goede bovendien, werd door een rapporteur volgens de letter van de arbitragenormen onder de loep genomen en kreeg voor zijn manier van fluiten een hele slechte beoordeling. Eén die wellicht zelfs rijp is voor een degradatie aan het eind van het seizoen. En dat terwijl de betreffende arbiter van de elftallen en hun begeleiding en van een aanwezige verslaggever van een krant met kennis van zaken juist een prima beoordeling kreeg na afloop van de door de rapporteur bekeken wedstrijd.
Ik heb het rapport gelezen. En vooropgesteld, ik was er zelf niet bij. Maar als ik als leek alle opmerkingen van de betreffende rapporteur over de prestatie van de betreffende scheidsrechter op een rij zet, met alle bestraffingen die de
arbiter achterwege heeft gelaten (lees: anders heeft beoordeeld) dan kom ik op een bedenkelijk aantal feiten uit waar ik eigenlijk heel erg stil van word.
De fluitist gaf zelf een paar kaarten, waar de rapporteur het overigens geheel mee eens was. Het aantal overtredingen dat de scheidsrechter niet met geel heeft afgedaan waar dit volgens de rapporteur wel had gemoeten was 9. Enkele daarvan hadden met een tweede gele kaart moeten worden afgedaan, waardoor er minstens vier spelers van het veld af hadden gemoeten. De scheidsrechter praatte teveel, zat met zijn handen teveel aan de spelers, floot meerdere malen onterecht voor voordeel, waar hij voor een overtreding had moeten fluiten en gaf te weinig voordeel waar het juist wél had gekund. Bovendien had – nog steeds aldus de rapporteur – de fluitist een aantal beslissingen genomen waarvan de redenen niet thuis te brengen waren. En was de communicatie met de assistenten naadje.
Als je dit zo leest dan kan de betreffende scheidsrechter eigenlijk zijn fluit inleveren en zijn tenue aan de wilgentakken opknopen. En zich er misschien zelf wel bij gaan ophangen. Het is immers om depressief van te worden, zo’n beoordeling…?
Nogmaals, ik werd er écht stil van. En daarna toch wel een beetje boos. Ik ben namelijk geen leek, maar een collega van deze scheidsrechter. Iemand met dezelfde spelregelkennis, met al vele jaren dezelfde tomeloze inzet om er altijd het beste van te maken en vooral erop gericht om elftallen die willen voetballen te laten voetballen. En elftallen die dat niét willen op de voet en van zeer nabij te volgen. En waar nodig te bestraffen voor hun overtredingen en/of misdragingen.
Maar ik ga niet het veld op met de instelling om iedereen een poepie te laten ruiken met het spelregelboekje in de hand, omdat regels regels zijn en omdat je je als scheidsrechter alleen maar de regels moet toepassen als deze overtreden worden. Er is ook nog zoiets als eigen inzicht, het mogelijk interpreteren van spelregels aan de hand van voorkomende situaties en het omgaan met beide elftallen, de assistent scheidsrechters en de technische begeleiding van de beide teams. Dat kan een rapporteur niet beoordelen, dat kunnen alleen de naast betrokkenen.
Rapportages dienen ertoe om arbiters te kunnen beoordelen en waar mogelijk hen kansen voor te houden om zichzelf te verbeteren. Rapportages dienen er niet toe om scheidsrechters met de grond gelijk te maken, om hen hun plezier om wedstrijden te leiden te ontnemen en om van een spelbegeleider een regelnicht te maken.
Ik snap er al helemaal niks van als iedereen eigenlijk tevreden is over de prestaties van de betreffende scheidsrechter, behalve de rapporteur. Dan weet ik wel wie er een steekje los heeft. Dat is in elk geval niet de betreffende leidsman. Ik hoop dat er mensen zijn bij de KNVB die dit lezen. En zichzelf eens flink in het kruis gaan krabben. Dit soort rapporteurs horen niet langs de velden thuis.
Daar laat ik het maar bij. Het zegt immers genoeg, nietwaar?
Egbert Egberts floot bijna veertig jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Nu loopt hij langs de velden, snuift sfeer. Fluit of vlagt af en toe als invaller een wedstrijdje, maar alleen als het niet tot verdere verplichtingen leidt. De leidsman schrijft over zijn persoonlijke ervaringen in het verleden, mooie personen en actuele gebeurtenissen in dat door ons zo geliefde amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
