Column Jan Schoonen: Ome Joop Tilman (Swift Boys)

Hij belde me onlangs op. ‘Met Jan’, zo nam ik op. ‘Hoi Jan, Je spreekt met Ome Joop van Swift Boys’, klonk er aan de andere kant van de lijn. Ha, meneer Tilman, zo wist ik meteen. Met hem had ik eerder een afspraak gemaakt dat ik zelf zou bellen, want voor VoetbalRotterdam ga ik ook wel eens bij werkploegen van voetbalclubs langs om daar een reportage van te maken. Ik was op goed geluk bij Swift Boys langs gereden toen ik bij het nabijgelegen VVOR op bezoek was geweest en met Swift Boys wilde ik wel een afspraakje maken om een keertje langs te komen.

Het leek die ochtend uitgestorven. Maar het hek stond open, dus er moest iemand zijn. Toen ik het complex opliep kwam ik een man tegen, die bij het hoofdveld bezig was om de prullenbakken leeg te maken. Ik stelde me voor en vertelde wat ik kwam doen: of ik bij Swift Boys ook eens langs mocht komen om de mensen van de werkploeg in het zonnetje te zetten. De man stelde zich voor: J.C. Tilman en hij was meteen enthousiast. ‘Natuurlijk kan dat’. Hij nam me mee naar de kantine, waar hij prompt een bak koffie op tafel toverde. Hij wilde wel meewerken aan een fotoreportage van de werkploeg van Swift Boys, maar dan moest ik een andere keer terugkomen, want hij stond er nu alleen voor. Zijn maat had onlangs een knieoperatie ondergaan en was een aantal weken uit de running. ‘De voorzitter komt kleedkamers schoonmaken, Anne Wijn komt krijten  en meer mensen van de werkploeg zijn er hier niet.’ Het komt wel vaker voor dat er niet veel vaste leden van een werkploeg zijn, mensen die een of meerdere keren per week op de club komen opruimen, schoonmaken en andere klusjes doen. Maar die clubs hebben wel leden die incidenteel op komen draven als er iets gedaan moet worden. Zo is het bij Swift Boys ook, neem ik aan.

Waarom dan dit verhaaltje over meneer Tilman? Zo bijzonder is het toch allemaal niet wat hij doet?

Ja, bijzonder is het wel degelijk, want meneer Tilman is 92 jaar oud en hij is nog dagelijks in de weer bij zijn clubje. Ome Joop noemen ze hem bij Swift Boys en dat koosnaampje heeft hij zich kennelijk zelf ook aangemeten, want toen hij me belde , kondigde hij zich aan als Ome Joop van Swift Boys. Ik ben inmiddels bij de club terug geweest en de fotoreportage kunt u elders op de site bekijken, maar op deze plek wil ik Ome Joop van Swift Boys nog eens extra voor het voetlicht halen.

92 jaar! Hij is elke dag op de club bezig, alleen op woensdag niet. Wat hij doet? Alles. Van de zomer, toen het bloedheet was is hij weken bezig geweest om met een krabbertje het gras tussen de tegels weg te halen. Voorzitter Jan van Uden, die dus tevens als lid van de werkploeg in de weer is, kon het getob niet langer aanzien en kocht een brandertje voor ome Joop. ‘Hier, zo zal het vast makkelijker gaan’, zei hij. Joop heeft het even geprobeerd, maar legde de brander al snel terzijde. ‘Da’s helemaal niks. Laat mij het maar op mijn manier doen’, zei hij resoluut. Een beetje eigenwijs is Ome Joop dus wel.

Een jaar of 15 geleden is hij aan komen waaien bij Swift Boys. Hij woonde dichtbij en fietste er altijd langs. Ook die dag dat hij iemand op het veld zag liggen. ‘Het leek wel of die iets aan het zoeken was. Dat bleek het gaatje te zijn van een vlaggenmast. Ik ben toen maar gaan helpen zoeken. Daarna ben ik vaker komen helpen en nu ben ik er altijd. Vroeger heb ik 35 jaar vrijwilligerswerk gedaan bij HION, maar daar was ik kort daarvoor gestopt. Het kwam dus mooi uit dat ik bij Swift Boys kon komen helpen.’

Ze zijn op de club enorm blij met Ome Joop. Hij is hoogbejaard, maar het lijkt wel alsof jaren niet tellen bij hem. Ome Joop is onverslijtbaar. Bij Swift Boys is hij altijd in de weer en op een inspanning meer of minder kijkt hij niet. Tweeënnegentig jaar! Mooi toch, dat zoiets kan? Ik heb dan ook respect en bewondering voor ome Joop. Heel, heel veel bewondering en een diep respect.