Foto: Justin Egberts
Niet dat ik er speciaal voor bij de brievenbus op een krukje met een bak koffie in de hand op heb zitten wachten, hoor. Maar het was te verwachten dat ik een aanbieding zou krijgen vanuit de KNVB of één van haar ‘leden’ om iets in het voetbal te blijven doen. De column ‘Nafluiten’ wordt redelijk goed gelezen op VoetbalRotterdam.nl, dus ik heb me er ook geen moment zorgen om gemaakt dat eventuele reacties niet zouden uitblijven.
Het aantal aanbiedingen heeft zich tot nu toe in elk geval niet beperkt tot (g)een.
Zoals eerder al in een vorige column ‘Nafluiten’ aangegeven ben ik immers gestopt met het aangesteld fluiten van wedstrijden. Ik kreeg via e-mail informatie binnen van de KNVB of ik een cursus tot rapporteur wilde volgen. Men heeft de betreffende column bij deze vaak eenzijdig communicerende sportorganisatie dus niet goed gelezen. Daar begin ik niet aan. Ik ben niet het type dat voor zijn plezier andere collega’s gaat beoordelen. Ik wil niet dat ze afhankelijk zijn van mijn mening of zij promoveren, degraderen of hun groepspositie behouden. Ook al hoef je alleen feitelijke vragen te beantwoorden over hun fluitprestaties en kun je eigenlijk niets meer of minder doen dan je daaraan te houden. Vindt men bij de KNVB. Ik weet dat het soms anders eraan toegaat. Dan vindt de betreffende rapporteur/beoordelaar zichzelf – terwijl de fluitist zich in het veld in het zweet werkt om een goede prestatie te leveren – véél belangrijker.
Ook een uitnodiging voor een aantal informatieve vrijwilligerstaken bijeenkomsten heb ik afgewimpeld. Ik ga namelijk niet meer naar sessies waar verplichtingen uit voortvloeien die ik niet zal gaan nakomen. Ik wil vrijblijvend best nog wel wat doen in het voetbal, hoor. Jonge talenten begeleiden of zo. Of in de zaal fluiten als ik daar gelegenheid toe heb. En als er een tekort is, incidenteel een wedstrijdje alsnog op het veld leiden. Maar niet volgens een vast, wekelijks stramien. Dan ben ik liever weg. En letterlijk en figuurlijk niet meer gezien.
Van drie clubs uit c.q. ‘uit de omgeving van’ mijn woonplaats Gorinchem kreeg ik een aanbod om iets met scheidsrechterszaken te gaan doen. In commissievorm, of wellicht zelfs middels een bestuursfunctie. Ook hiervoor geldt echter dat ik me niet wil binden. Voor hen is het beter dat zij iemand vinden die frequent beschikbaar is. Dat waarborgt de continuïteit van deze vrijwilligerstaak. Die kan en wil ik niet op basis van een mogelijk steeds wisselende beschikbaarheid aangaan. Als je namelijk ergens voor gaat dan móet je er ook met hart en ziel mee bezig zijn. ‘Een beetje bezig’ past niet bij mij. Bovendien is ‘nee’ zeggen als men iets van je zou kunnen verwachten ook niet leuk. Dus gewoon ‘niet’ dus.
Dus voorlopig houd ik me vooral bezig met het schrijven van kolommetjes. Viva VoetbalRotterdam.nl. En ga ik lekker rustig nadenken waar de eerstvolgende in de reeks op VoetbalRotterdam.nl over zal gaan. Over die jonge, vrouwelijke scheidsrechter die vorig seizoen op krachtige wijze haar mannetje stond bij een wedstrijd tussen de Onder 14-jeugd van RKAVV Sparta en Excelsior Maassluis? Of over de onverwachte, trieste beenblessure van Ferdinand Nabi (één van de vriendelijkste collega arbiters waarmee ik ooit samen op het veld stond), die hem ertoe dwong lang aan de kant te moeten staan? Wellicht wordt het een terugblik naar een wedstrijd in 1989, waarin ik helaas genoodzaakt was om vier vechtende spelers tegelijk weg te sturen? Ik kijk wel. Ik heb in elk geval nog genoeg stof tot nadenken (en schrijven) voor de komende paar jaar. Tot volgende week maar weer.
Egbert Egberts floot bijna veertig jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Nu loopt hij langs de velden, snuift sfeer. De leidsman schrijft over zijn persoonlijke ervaringen in het verleden, mooie personen en actuele gebeurtenissen in dat door ons zo geliefde amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
