Foto: Justin Egberts
Soms maak je als scheidsrechter iets mee wat je nooit meer vergeet.
Mijn allereerste voetbalwedstrijd van mensen met niet-aangeboren hersenletsel bijvoorbeeld bereidde ik net als altijd serieus voor. Ik was enkele weken daarvoor van harte ingegaan op een uitnodiging om een keer leidsman te zijn bij een oefenwedstrijd van een groepje bevriende sporters uit 010 tegen 070.
Ik had geen enkele kennis van eventuele beperkingen, waarmee deze voetballers mogelijk te kampen hadden, dus las ik me eerst goed in. En zo ontdekte ik, dat je op het moment dat je hersenletsel oploopt het zeker niet tot gevolg hoeft te hebben dat je niet meer kunt sporten. Het is volgens de informatie die ik tot me nam zelfs goed om te blijven bewegen. “Dat bevordert niet alleen je herstel, maar het geeft je ook een prettig gevoel en zorgt ervoor dat je sociale contacten op doet.”
En dat is natuurlijk altijd goed om te weten. Het belangrijkste is dat sport met plezier wordt beoefend. Maar dat is iets wat voor iedereen geldt. Dus op dat punt onderscheidt sporten met beperkingen niets van valide sporten.
Maar eerst nog wat meer info: “Niet-aangeboren hersenletsel is een verzamelnaam voor alle letsels aan hersenen die ontstaan zijn na de geboorte. Vaak heeft een persoon dan al een normale ontwikkeling laten zien en ontstaat vrij plotseling een afwijking waardoor één of meerdere functies van de hersenen wegvallen of slechter worden’ Niet-aangeboren hersenletsel kan verschillende oorzaken hebben. Er wordt onderscheid gemaakt tussen traumatisch (bijvoorbeeld een ongeval of val op het hoofd) en niet-traumatisch letsel (bijvoorbeeld een beroerte, Multiple Sclerosen, Parkinson, Epilepsie en hersentumoren). Mensen met niet-aangeboren hersenletsel kunnen problemen hebben op uiteenlopende gebieden: zintuiglijk, motorisch, cognitief, psychologisch (gedrag, emoties, verandering van persoonlijkheid). De specifieke gevolgen verschillen van persoon tot persoon. Dat heeft te maken met de plaats van het letsel, de ernst van de beschadiging en de leeftijd waarop het letsel is ontstaan.” (bron: Allesoversport.nl)
Nultien tegen Nulzeventig. Altijd wel enige rivaliteit. Ook op het kunstgrasveld van de gastheer op Rotterdam Noord. Maar daarentegen werd er vooral gevoetbald met respect voor elkaar. Verschillende leeftijden, van pak-‘m-beet twintig tot en met vijftig jaar. Met wisselende talenten in de voeten, maar met dezelfde motivatie in het hoofd: blij om nog een balletje te kunnen trappen en daar een sportieve uitdaging aan te kunnen koppelen.
Een moment tijdens de wedstrijd op het speciaal voor dit type veldvoetbal verkleinde speelveld is me altijd bijgebleven. Toen een speler van 070 in de tweede helft na een botsing met een speler van 010 even dizzy op de grond bleef liggen snelden direct spelers van beide teams naar de getroffene toe. De zorgzaamheid die merkbaar was verbond niet alleen de spelers onderling met elkaar. Het zorgde ervoor dat ik als onafhankelijk arbiter met deze voetballers ook een reden had om met hen een connectie te hebben. En daar is helemaal niks mee. Voetbal is niet altijd oorlog.
Egbert Egberts floot bijna veertig jaar wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. Nu loopt hij langs de velden, snuift sfeer. De leidsman schrijft over zijn persoonlijke ervaringen in het verleden, mooie personen en actuele gebeurtenissen in dat door ons zo geliefde amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
