Column Jan Schoonen: Rick Postema (Den Bommel)

Zaterdag stond de Flakkeese derby Den Bommel-De Jonge Spartaan op het programma en dat was een hele speciale wedstrijd. Niet alleen omdat de voetbalvelden van Den Bommel en De Jonge Spartaan in Middelharnis hemelsbreed ongeveer 10 kilometer van elkaar liggen, maar ook omdat Rick Postema bij de Bommelaren onder de lat stond.

Rick keepte heel jarenlang bij De Jonge Spartaan, maar omdat hij daar geen eerste keus meer was vertrok hij anderhalf jaar geleden naar Den Bommel, waar hij vorig seizoen de onbetwiste doelman nummer 1 was. Dat seizoen was De Jonge Spartaan ook tegenstander in de competitie. Op zaterdag 8 september was dat. Hij zou die dag tegen zijn oude club voetballen en daar zag hij wekenlang naar uit: tijdens de wedstrijd de nul proberen te houden en na afloop lekker samen een biertje drinken en oude koeien uit de sloot halen. Gezellig toch? Maar gezellig werd het die middag niet. Integendeel, het zou een rampzalige middag worden voor Rick.

De datum 8 september 2018 en de wedstrijd Den Bommel-De Jonge Spartaan vergeet hij nooit meer. In de 70^e minuut knalde hij bij het uitlopen met zijn hoofd vol op de knie van de teruglopende Stefan Klink, toevalligerwijs die ene speler die dat jaar met Rick van De Jonge Spartaan naar Den Bommel was overgestapt. Het was een vreselijke botsing. Geschrokken en vol afgrijzen wendden veel mensen hun gezicht af. Hij werd per ambulance met een noodgang naar het ziekenhuis vervoerd en daar bleek dat Rick zowat elk bot in zijn hoofd gebroken had: onder- en bovenkaak, jukbeen, de neus op meerdere plaatsen en hij had tevens een scheurtje opgelopen in de schedel, die gelicht moest worden om de druk van het opeengehoopte bloed te verlichten. Het was afgrijselijk. Die keept never nooit meer, wist iedereen zeker.  Rick dacht daar anders over. Opgeven staat kennelijk niet in zijn woordenboek. Al tijdens de revalidatie wist hij het: ‘Als de doktoren mij groen licht geven, ga ik weer keepen bij Den Bommel’. En zie, nog geen half jaar later maakte hij op 2 februari 2019 tegen Rhoon zijn rentree in een officiële wedstrijd. Een week later hield hij de nul tegen Pernis en een week geleden keepte hij ook tegen ’s-Gravendeel, dat alleen met een penalty kon scoren. En toen stond de thuiswedstrijd tegen De Jonge Spartaan weer op de rol. Ricks gedachten moeten ongetwijfeld terug gegaan zijn naar dat ongelukkig voorval in september vorig jaar. ‘Ik ben hartstikke blij dat ik weer op het veld sta’, zei hij me vooraf. En toen ik opperde dat hij maar een helm moest gaan dragen, antwoordde hij dat hij totaal geen angst heeft: ‘Ik merk dat ik als vanouds vrij ben me overal voor te gooien.’

Ongelooflijk dat hij weer in de goal staat. Keepers zijn gek, zeggen ze altijd. Je kan het inderdaad dom noemen, want hij weet inmiddels wel beter, maar toch heb ik diep respect voor hem. Onverschrokken weer in het doel staan, het is dapper en moedig.  Daarom moest en zou ik er afgelopen zaterdag bij zijn om hem weer te zien keepen tegen zijn oude ploeg, tegen de ploeg waar hem dat vreselijke ongeluk overkwam.

Ik had verwacht dat Rick aangekleed zou zijn als een American footballspeler of als een hockeykeeper, maar nee hoor. Hij had alleen een helm zoals Petr Cech altijd droeg en die van een afstandje leek op de muts die mijn vrouw altijd opzet als ze in de winter met de fiets op pad moet. ‘Mijn moeder heeft dat ding betaald, anders mocht ik niet meer voetballen’, zegt Rick na afloop van de wedstrijd die met 2-1 verloren is.

Hij moet overigens bij de tweede treffer ongetwijfeld geschrokken zijn toen de doelpuntenmaker Pim Grootenboer en verdediger Joey Bahnert met de koppen tegen elkaar knalden. Medelevend had Rick zich meteen over de slachtoffers gebogen die vele minuten bleven liggen. Gelukkig viel het allemaal mee. Joey kon de wedstrijd vervolgen, Pim niet. Die zat met een enorme bult op het voorhoofd en een klomp ijs in zijn handen in de dug-out, maar was niet draaierig of misselijk, volgens verzorger André Goulooze. Ik denk dat Rick toen nog wel even aan zijn botsing teruggedacht heeft.

In de wedstrijd had hij overigens niet veel te doen en aan de tegendoelpunten kon hij niets doen. Eén hele goede redding had hij, toen hij in de zestien de doorgebroken Jordy Frank het scoren belette. Bij Den Bommel zijn ze dolblij dat Rick weer onder de lat staat. En hij ook, dat weet ik zeker. Ik hoop dat hij nog veel ballen stopt en dat hem niets ergs meer overkomt.