Column Jan Schoonen: Ton van Pelt (Hekelingen)
Bij elke club heb je wel mensen die op de achtergrond veel werk verzetten. Af en toe worden ze voor het voetlicht gehaald, maar meestal hoeft dat niet van hen. Ze houden er helemaal niet van om in de schijnwerpers te staan. ‘Laat me maar gewoon mijn werk doen, dan is het al lang goed’, vinden ze. Ton van Pelt, vrijwilliger bij vierdeklasser Hekelingen, is zo iemand.
Hij heeft heel zijn leven bij voetbalvereniging Hekelingen gezeten, uitgezonderd het seizoen 1986-1987 toen hij voor een jaartje verkast was naar OVV in Oostvoorne. Maar na dat seizoen keerde hij spoorslags terug naar zijn dorpsclub en is daar nooit meer weggegaan. Hij liep er al rond in de zeventiger jaren, toen de vereniging nog gehuisvest was aan de Leede, op de rand van de dorpskern en de club voor een heel groot gedeelte bestond uit geboren en getogen Hekelingers.
Ton is er ook zo een. En dan van een speciaal soort. Praten is niet zijn hobby, hij houdt meer van doen. Erg veel geduld heeft hij niet en als hem iets niet zint, kan hij vloeken als een dragonder. Maar achter die ruwe buitenkant schuilt een klein hartje. Ton van Pelt is iemand die je moet kennen, maar hij is echt een toffe kerel. Hij is iemand die zijn ziel en zaligheid in zijn club legt. Een vent met hart voor zijn club dus. Kom niet aan Hekelingen, want dan kom je aan hem.
Ontzettend veel werk heeft hij al verzet voor Hekelingen. Hij heeft jaren in het bestuur gezeten en daar vele stormen overleefd, want in de afgelopen 15 jaren heeft de club minstens 10 voorzitters en nog veel meer bestuursleden versleten. Ondanks al die bestuurlijke wisselingen van de wacht kon de club altijd op Ton blijven rekenen. In de jaren dat het clubbestuur steeds van samenstelling wisselde, was en bleef hij bij wijze van spreken de rode draad van de vereniging. Hij bemoeide zich overal mee en had overal een mening over. Hij wist alles. Hij was er altijd. Je kon altijd bij hem terecht. Nog steeds, ook nu de vereniging bestuurlijk eindelijk in rustiger vaarwater verkeert.
Ton werkt in de continu maar als hij vrij is, is hij meestal op de club te vinden. Al vele, vele jaren. In het bestuur zit hij sinds een tijdje niet meer, maar nog altijd zet hij zich actief in voor zijn club. Op het complex aan de Lange Putseweg heeft hij het immer druk. Hij ruimt op, maakt schoon, zorgt voor het materiaal. Hij repareert dingen die kapot zijn en doet talloze andere klusjes die zijn blijven liggen. Hij doet dit werk vaak samen met zijn schoonvader Ad de Bakker en het liefst is hij al achter de schermen bezig. Hij hoeft niet zo nodig in de spotlights. Ton is een vent waar je op kan bouwen en Hekelingen moet heel blij zijn met zo iemand in de gelederen. Blij met hem zijn ze daar ook. Door de club is hij namelijk twee jaar geleden benoemd tot lid van verdienste. Ik weet vrijwel zeker dat dit helemaal niet gehoefd had van Ton, maar diep in zijn hart moet hij toch wel een beetje genoten hebben van deze blijk van waardering.
Ik ken Ton al zeker 40 jaar en in al die jaren is hij geen spat veranderd. Ja, hij ouder geworden, zijn haar is grijzer, hij heeft rimpels gekregen, maar de mens Ton van Pelt is niet veranderd. Nog altijd kan hij kort door de bocht zijn en recht voor zijn raap zal hij altijd blijven. En dat is wat ik het meest waardeer in hem.
Ik weet ook wel dat er bij elke vereniging in het gebied dat VoetbalRotterdam bestrijkt een soort Ton van Pelt rondloopt, maar Hekelingen heeft de enige echte. Daar mogen ze daar aan de Lange Putseweg trots op zijn.