Vincent Schellen (FC Blankenburg): ‘Gelukkig zijn wij niet van het eerste afhankelijk’

Al tweemaal eerder kwam het eerste elftal van FC Blankenburg dit seizoen niet opdagen in de zondag derde klasse D. Thuis tegen Besiktas en uit bij SV Charlois moesten de mannen van trainer Ramon Bronkhorst al forfait geven en twee weken geleden kon er ook tegen  COAL geen volledig elftal samengesteld worden, waardoor de Rozenburgers wederom niet zouden kunnen spelen. Het was voor voorzitter Vincent Schellen aanleiding om de stekker uit het eerste elftal te trekken waarna de club vervolgens door de KNVB uit de competitie werd genomen. Waarom zijn club na een aantal jaren in de reserve klasse gespeeld te hebben drie jaar geleden besloot weer met een standaardelftal in de vierde klasse uit te komen, hoe het sindsdien gelopen is en hoe het tot terugtrekking is gekomen, hierover wil Vincent desgevraagd graag uitleg verschaffen.

‘Laat ik voorop stellen dat we het bijzonder jammer vinden dat de andere ploegen in de afdeling met een tegenstander minder zijn komen te zitten, maar zo kon het niet langer’, begint de voorzitter. ‘Het was ook niet de bedoeling, wij dachten onze zaakjes na vorig seizoen goed in orde te hebben. Vier jaar geleden hebben John van Nunen en ik de club op ons genomen. FC Blankenburg was toen op sterven na dood. Er was een schuld van enkele tienduizenden euro’s en de club had nog maar 35 leden. We zijn nu vier jaar verder en de schulden zijn op nog een kleine aflossing na weggewerkt, we hebben 110 leden waarvan 40 procent jeugd is, het complex is opgeknapt, de gemeente heeft nieuwe hekken om het veld geplaatst, het dak van de kantine is vernieuwd, de kleedkamerdeuren zijn in clubkleuren geschilderd, 20% van de leden zet zich in als vrijwilliger; kortom de club leeft. Gelukkig zijn wij niet van het eerste afhankelijk.’

‘Drie jaar geleden hebben we besloten om met het eerste elftal weer in de vierde klasse uit te komen. Dat had FC Blankenburg vier seizoenen niet gedaan. Maar er had zich hier een groep voetballers aangemeld , afkomstig van Spartaan’20, waarmee wij in de vierde klasse geen modderfiguur zouden slaan, zo dachten we. De groep straalde ambitie uit en vol goede moed werd aan de competitie begonnen. Tegen de gedoodverfde kampioen SVV verloren we de eerste competitiewedstrijd met 28-0. Dat beloofde niet veel goeds, maar geleidelijk aan werden de resultaten beter. Tegen COAL speelden we met 5-5 gelijk, maar de week erop was er na de wedstrijd tegen Steeds Hooger een massale vechtpartij. De KNVB besloot ons per direct uit de competitie te nemen en hoewel dat voelde als onrecht, hebben we dat geaccepteerd. Het jaar daarop zijn we met een nieuw aangevulde, grotendeels ververste spelersgroep wederom aan de competitie begonnen. Dat was vorig seizoen. We hebben de competitie afgemaakt en aan het einde zag alles er best wel rooskleurig uit. De groep zou blijven en er zou aanvulling komen. Voor het eerste en tweede elftal zouden we 45 man tot onze beschikking hebben, dus wij lieten de KNVB weten wederom aan de competitie deel te nemen en dat de vierde en de derde klasse samengevoegd zouden gaan worden, zagen we niet als een probleem. In februari zouden we bij de verliezers zitten en weer spelen op het niveau waarop we thuishoorden, zo dachten we. Maar het liep wederom anders. De groep die de vorige competitie had afgemaakt, haakte af omdat ze vonden dat ze geen contributie hoefden te betalen. Maar wij huldigen hier het standpunt dat iedereen 175 euro per jaar contributie moet betalen en daarvoor een tas met een tenue en een trainingspak krijgt. Dat geldt voor elk spelend lid. Omdat die jongens dus ook moesten betalen, haakten ze af. Hadden we ineens 17 man minder tot onze beschikking. Maar ook met de overgebleven jongens zouden we het gaan redden, dachten we. Op papier zag het er namelijk goed uit. Het zou heel zwaar worden, dat wisten we, maar het moest te doen zijn. We begonnen de competitie tegen de betere ploegen en we leden de ene grote nederlaag na de andere. Het werd steeds moeilijker om de spelers op te trommelen om een wedstrijd te spelen. Hoeveel moeite we ook deden, jongens bleven steeds vaker weg waardoor onder andere de wedstrijden tegen Charlois en Besiktas niet door konden gaan. Vervolgens werd tegen OHVV met 0-16 verloren en dan zouden de volgende tegenstanders COAL en WCR zijn, twee ploegen die boven in meedraaien. We zagen de bui al hangen. We wisten vrijwel zeker dat we weer niet genoeg spelers zouden hebben en besloten om het eerste elftal terug te trekken. Als we van tevoren geweten hadden dat het zo zou aflopen, dan waren we er niet aan begonnen. Maar heus, we dachten echt  dat het ons zou lukken, maar de spelers gaven het op. Dan houdt het op. Daarom heb ik erg veel respect voor Piershil; de spelers daar houden het wel vol.’

En nu? Gaat FC Blankenburg komend seizoen weer uitkomen in de reserve klasse? ‘Dat is niet de bedoeling’, zegt Vincent. ‘Ik blijf positief. Wij pretenderen helemaal niets. We willen een klein en nostalgisch clubje zijn en gelukkig zijn we niet afhankelijk van een eerste elftal, maar de insteek is nog steeds dat we bij de standaardelftallen meedoen. We zullen op zoek moeten gaan naar jongens die elders het eerste elftal niet halen en hier op de zondagen willen komen voetballen. Wij kunnen een springplank zijn voor die jongens. Daarnaast zetten we in op jongens hier uit de buurt, op voetballers die hier vroeger al speelden. Als we komend jaar april denken dat we een representatief elftal kunnen vormen, schrijven we ons weer in. Dat we ook dan geen hoge ogen gaan gooien, weten we maar al te goed, maar in de vierde klasse tegen clubs die niet veel beter zijn dan wij, moet het lukken om het dan wel vol te houden. We hebben hier al zo veel voor elkaar gekregen; dit moet ook lukken.’