Wat hebben de verenigingen ETS Eindhoven, Mamio Groningen, Turkiyemspor en de afgelopen week aan het lijstje toegevoegde club SC Hoge Vlucht met elkaar gemeen? Ze haalden als vereniging allemaal het einde van de reguliere competitie niet.
Oorzaken lijken gemeengoed. Wangedragingen van leden, wanorganisatie binnen de clubs, wanprestaties op diverse fronten. Allemaal verwijtbaar en wie de feiten gaat beoordelen moet tot de conclusie komen dat sommige mensen binnen het voetbalwereldje waarin wij met zijn allen vertoeven op bepaalde punten niet toerekeningsvatbaar zijn.
Als scheidsrechter ben ik bekend met twee van bovengenoemde clubs. Heb er wedstrijden mogen fluiten of van mogen leiden. En ik moet eerlijk bekennen, dat ik geen enkele moeite heb gehad met de cluborganisatie of standaardelftallen terwijl ik daar arbiter van dienst was. Veelal vriendelijke mensen, met een giga-gevoel voor clubliefde, soms dag en nacht klaarstaand voor hun kluppie. Maar ik begrijp wel dat je daardoor in een andere werkelijkheid komt te verkeren. Een eigen werkelijkheid, die niet altijd wordt begrepen door andere voetbalverenigingen, scheidsrechters en het gemiddelde voetbalpubliek.
Er zijn talloze voorbeelden van sancties van de KNVB waardoor eerste elftallen van verenigingen uit de competitie werden genomen. Zeeburgia, Dijkse Boys, TVV Enschede, HWD, SDV, Zaalvoetbalvereniging ’t Knooppunt. Zomaar wat clubs die zich hebben misdragen of hun zaakjes niet op orde hadden. Voetbal is oorlog, binnen en buiten het veld. Zo leek het wel. Of je de scheidsrechter aanvalt, tegenstanders of publiek met geweld confronteert, of financieel de zaak oplicht: het kan en mag niet gebeuren dat je op deze wijze voordeel haalt uit de situatie waarin je komt te verkeren. Je moet ervoor waken om daarin terecht te komen. Sportiviteit heeft namelijk z’n grenzen. Dat blijkt wel uit dit soort excessen die her en der binnen de voetbalsport plaatsvinden. De rotte appels zullen hoe dan ook bovenkomen en fairplay zal zegevieren.
Terugkomend op de twee clubs, waar ik in het verleden mee van doen heb gehad. Eén had een torenhoge schuld bij de gemeente. De ander kende leden die totaal geen respect hadden voor tegenstanders en hun publiek. Dat je op een gegeven moment door financieel wanbeleid de bietenbrug opgaat is tot daar aan toe. Als er geen tijdige maatregelen genomen worden om deze tegen te gaan dan strandt men. En dat is ook gebeurd. Dat doet verder niets af en aan de inzet van veel vrijwilligers, of de gedragingen van andere leden. Op bestuursniveau had men beter moeten opletten. En de gemeente had wellicht eerder signalen kunnen oppikken om nog een helpende hand toe te reiken. Het is zonde om een club dan af te zien glijden. Zeker als je als scheidsrechter goede herinneringen hebt aan de mensen die daar actief waren, en de spelers, die zich tijdens de door mij gefloten wedstrijden altijd correct hebben gedragen.
Wat die andere club betreft: niemand heeft het recht om andere voetballers het leven zuur te maken. Ongeacht welk elftal, of het ‘t eerste of het laagste is. Of om arbiters aan te vallen, of om assistenten in elkaar te slaan. Het is mij niet overkomen. Misschien heb ik mazzel gehad. Maar andere collega’s hebben er wel nare herinneringen aan overgehouden. Ik geloof er niet in dat mensen op basis van hun cultuur en geloof anderen het plezier in het voetballen willen ontnemen. Dat zijn juist elementen die ervoor kunnen zorgen dat gemeenschappen elkaar kunnen naderen. Maar soms voelt men zich gediscrimineerd. Omdat men zelf niet zo geïntegreerd is in de samenleving, wellicht. Omdat men zelf niet in staat is om dingen te relativeren. Omdat men niet inziet dat er tegenstanders zijn in het voetbal die alleen maar komen om te spelen, en om te winnen. Men probeert beter te zijn dan de ander, door te voetballen. Niet door allerlei etnische of religieuze zaken op of buiten het veld te bekampen.
Maar als je zelf niet ‘lekker in je vel’ zit dan zie je vaak beelden die er in werkelijkheid niet zijn. En van spoken kun je nooit winnen. Als je je dan, vereniging-breed, misdraagt, dan hoor je niet binnen de KNVB-familie thuis. Dan is het logisch dat je eruit wordt geschopt. Ook al heb ik er als arbiter dan geen last van gehad, ik vind het prima. Dan treur ik geen moment om een club die nu tranen laat terwijl men vlak daarvoor hard heeft gelachen om wat men anderen heeft aangedaan. Dan gniffel ik even. En ga over tot de orde van de dag. Dinsdag 11 december om 20.00 uur immers weer een wedstrijd: ZVV Pelikaan O/23 – RKSV Leonidas O/23. Kom gerust kijken. Het is voor de Drukzo Talent Cup van Voetbal Rotterdam, arbitrage zoals altijd geregeld door Scheidsrechters op Maat.
Egbert Egberts fluit wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. De leidsman schrijft over zijn persoonlijke ervaringen, mooie personen en gebeurtenissen in dat door ons zo geliefde amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
Mooie column Egbert