Het is werkelijk gigagaaf dat het Nederlands Vrouwenelftal, alias De Leeuwinnen, zich heeft geplaatst voor het WK. Het etiket ‘boerentroelavoetbal’ plakt al lang niet meer op de borsten van het ándere Oranje. Sinds de winst op het vorige grote toernooi hebben de olijke meiden mijn hart gestolen. En dat terwijl ik er toch niet zo bleu van was. Nu ben ik zelfs fan.
Mijn allereerste vrouwenvoetbalwedstrijd als scheidsrechter was tussen VV Vuren en GJS (Gorkumse Jonge Spartanen) uit Dalem. Begin jaren tachtig, in een tijdperk dat het voetballen tussen damesteams onderling nog niet zo serieus werd genomen door menigeen als in de tegenwoordige tijd. Ook niet door de KNVB. Als opkomend en veelbelovend arbiter kreeg je zo’n zes tot acht wedstrijden per seizoen in je maag gesplitst in de afdeling Dordrecht c.q. in de Betuwe om deze in goede banen te leiden. In de afdelingen Rotterdam, Utrecht en Den Haag ging men er weer op hun manier mee om. Daar floten veelal arbiters die hun sporen bij het seniorenvoetbal allang hadden verdiend. Wat overigens in die tijd ook niet bijdroeg aan een prettig imago van het vrouwenvoetbal. Dartele trutten gefloten door ouwe lullen. Het klinkt niet aardig, ik weet het.
VV Vuren – GJS was ook nog eens een heuse burenruzie. De velden lagen hemelsbreed nog geen 3 kilometers van elkaar vandaan en diverse speelsters kenden elkaar bovendien ook nog eens van school, van het uitgaan in de discotheken in Beesd of Gorinchem, of van het werk. En om eerlijk te blijven, twee van VV Vuren en twee van GJS zaten ook nog eens op de school waar ik mijn Havo-5 eindexamen destijds deed. CSG Oude Hoven, in Gorinchem. Een zeer sportieve school, waar diverse topsporters onderwijs hebben genoten die later topbasketbal, topvoetbal, topvolleybal, topkorfbal en/of tophockey hebben gespeeld. Ik kende de vier dames wel ‘van gezicht’. Naar andere lichaamsdelen durfde ik toen nog niet te kijken. Bij wijze van spreken dan.
Weken van tevoren was het al strijd tussen beide kampen. Een soort van Feyenoord – Ajax gevoel. Of Olympia Gouda tegen Sparta Rotterdam AV onder 23. Afgelopen dinsdag voor de DrukZo Talent Cup van Voetbal Rotterdam. Het werd 6-3, 1 keer rood, 3 keer geel. Bal uit het doel slaan om een doelpunt te voorkomen, shirtjes trekken en onbesuisd spel. Verder werd er zeer snel en over en weer golvend voetbal gespeeld. Heb 12640 stappen bij elkaar geteld. Ik heb het overleefd.
Tijdens de wedstrijd tussen de Vurige vrouwen en de Dalemers, die werd gespeeld in de maand april, terwijl stevige voorjaarsbuien over het doorweekte gras waaiden, werden in de eerste tien minuten schenen, enkels noch kuiten gespaard. Ik wist niet wat me overkwam. Niet de bal maar de vlezige botten en weke delen van de tegenstanders stonden centraal. In die tijd was er nog geen sprake van gele of rode kaarten als spelstraf, maar moest je met het boekje en pen in de hand proberen het tij te keren. Toen al besloot ik voor mezelf dat ik het niet op tien bekeuringen of meer aan wilde laten komen. Het was aan mij om te laten merken dat ik voor een sportief en soms wat mij betrof ook wel mannelijk potje voetbal daar aanwezig was.
Ik besloot na enkele mondelinge vermaningen – geheel tegen de spelregels in zoals dat netjes heet – ‘preventief te gaan fluiten’. Nog vóórdat iemand de kans kreeg op een enkel te gaan staan van een tegenstander floot ik al voor gevaarlijk spel. En alvorens een sliding mogelijk nog verder kon doorglijden dan op de bal deed ik hetzelfde. Het zorgde ervoor dat de aandacht van de dames niet richting hun opponenten ging, maar naar mij. En ik deed alles daaropvolgend uiteraard af met de grootste en liefst bedoelde glimlach ooit. Dat ging me overigens prima af. Ik leek Magnum wel. Het zorgde voor een prettig geladen sfeer. En het leverde me na afloop zelfs een lieve vriendin op. Heb het toch uiteindelijk ruim anderhalf jaar met haar volgehouden. De details bespaar ik jullie verder.
Wat de KNVB destijds nooit zelf had kunnen bedenken moest je bij dit type voetbal dus als arbiter maar op het veld zien uit te vinden. De voetbalspelregels van toen waren namelijk niet vrouwelijk maar mannelijk. Wie in de jaren zeventig en tachtig kennis heeft gemaakt met vrouwenvoetbal weet waar ik op doel.
Nu is het allemaal wel anders. Vrouwen en meisjes hebben hier en daar al hun eigen kleedkamers, toiletten en douches. En sportvoorzieningen en trainingsfaciliteiten, speciaal opgezet om het andere geslacht de loef af te steken. Fysiotherapeuten zijn vrijwel overal standaard aan het begeleidingsteam toegevoegd. Bovendien wordt het fluiten van hun wedstrijden door de KNVB ook veel serieuzer opgepakt en fluiten toppers topwedstrijden. Nog steeds hebben VV Vuren en GJS vrouwen- en meisjesteams. Ik ga er tegenwoordig wel eens naar kijken. Woon inmiddels alweer een half jaar samen, in Laag Dalem, onderdeel van de gemeente Gorinchem, op enkele kilometers van deze verenigingen vandaag. Samen met een oud-basketbalster van GOBA, dat dan weer wel.
Egbert Egberts fluit wekelijks wedstrijden in het amateurvoetbal. De leidsman schrijft over zijn persoonlijke ervaringen, mooie personen en gebeurtenissen in dat door ons zo geliefde amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar info@voetbalrotterdam.nl.
