In het positiespelletje ter afsluiting van de warming up voor de uitwedstrijd tegen Rijsoord viel hij me meteen op. Soepel draaide hij zich op het afgebakende speelveldje iedere keer weer vlotjes uit penibele situaties. Met een of meerdere tegenstanders op zijn lip voetbalde hij zich telkens lichtvoetig onder de druk vandaan om daarna het balletje met links of met rechts door te spelen naar een speler met een hesje met dezelfde kleur. Maar niet alleen voetballend viel mijn oog op hem; ook met zijn kapsel trok hij de aandacht. Tussen al zijn ploeggenoten viel hij meteen op door zijn in kleine strengen gevlochten lange haarslierten die reikten tot halverwege zijn rugnummer 5.
Nummer 5 van Heerjansdam bleek Claudio Barros Alves Andrade te zijn. Zijn vorige club was Papendrecht en daar was hij terecht gekomen nadat Haaglandia, waar hij voetbalde, op de fles ging. En nu is hij dus aan zijn tweede seizoen begonnen bij Heerjansdam. Volgens mij hebben ze op De Molenwei al veel plezier beleefd aan Claudio, want niet alleen in de partijtjes tijdens de warming up staat hij zijn mannetje, ook als de wedstrijd eenmaal begonnen is kun je op hem bouwen. Linksback stond hij zaterdag tegen Rijsoord en zijn directe tegenstander was de beweeglijke, snelle Melvin Zaalman. Samen vochten ze interessante duels uit en dat was het meest boeiende aan de wedstrijd, want die stelde niet al te veel voor.
Zowel Heerjansdam als Rijsoord had aan een puntje genoeg om een ronde verder te bekeren en vooraf bekroop me een beetje de vrees dat beide ploegen het op een akkoordje zouden gooien en er zich met een Jantje van Leiden van af zouden maken. Dat was niet zo, de voetballers deden weliswaar hun best, maar toch was het povertjes wat ze op de mat legden. Echt tot het gaatje gingen ze nooit. Het was gezapig. Kalm. Saai zelfs. De enige twee spelers die er nog iets leuks van maakten waren Melvin Zaalman, de kleine rechtsbuiten van Rijsoord en Claudio Barros, de linksback van Heerjansdam met zijn lange gevlochten haren. De ene keer kwam Melvin winnend uit de strijd, de andere keer was het Claudio. En alle twee gingen niet bij de pakken neer zitten als de ander een balletje afgepakt had, want meteen probeerden ze dan het leer terug te veroveren.
Zulke duels vonden op het veld bijna nergens anders plaats en daarom was het een weinig bewogen wedstrijd en dat was toch jammer, vond ik. Voor rust was Rijsoord de bovenliggende partij zonder nou echt goed te voetballen. En Heerjansdam was in de eerste 45 minuten wel erg onsamenhangend. Na de pauze waren de ploegen iets meer aan elkaar gewaagd. Veel werd er niet bewogen en in de opbouw ging er veel mis. Gelukkig was daar nog Claudio Barros. Hem alleen al te zien wandelen is fascinerend. Hij neemt grote passen en bij elk stap veert hij een klein beetje omhoog. Het oogt relaxed allemaal, alsof hij aan het flaneren is. Maar als de bal bij hem in de buurt komt, is hij echt wel bij de les. Dat zag je wel aan de strijd die hij uitvocht met Melvin Zaalman. Wat me wel een beetje tegen viel is dat hij aanvallend weinig uit de verf kwam. Claudio lijkt me snel, vooral op de eerste meters en op de linker flank, als opkomende rechterverdediger kan dat af en toe best wel verrassend zijn. Hij deed het een paar keer in de wedstrijd, in samenspel vooral met Richard Clement en soms met Justin Snijders, maar hij werd toch vaak over het hoofd gezien. Hij was best wel aanspeelbaar soms, maar kreeg de bal niet. Ik zou dan een brul geven van ‘hé, hier kan je ook met die bal terecht’, maar Claudio hoorde je niet of nauwelijks op het veld.
Ik zou hem graag meer op de linkerflank op zien duiken, waar hij met zijn snelheid zeker voor gevaar kan zorgen. Eén keer ‘lukte het hem om in een kansrijke positie te komen. Vrijgespeeld door Richard Clement, had hij tijd en ruimte genoeg om een goede voorzet los te laten, maar dat kwam er niet van. Zijn voorzet eindigde kansloos in de ballenvanger. Wordt hij daarom weinig in de aanval betrokken? Of mag hij het niet van zijn trainer Patrick Kok? Wie zal het zeggen. Toch is Claudio Barros Alves Andrade een boeiende speler. Verdedigend is hij een terriër, eentje die niet makkelijk te verslaan is en zeker nooit opgeeft. Dat is mooi. Mooi is ook zijn loop. Maar aanvallend zou hij toch meer van toegevoegde waarde moeten zijn. Wie weet komt dat wel als de ploeg straks in een vaste samenstelling speelt, want tot nu toe heeft Patrick Kok Heerjansdam in steeds wisselende samenstellingen laten voetballen.
