De laatste vijf jaar speelde hij voor Spakenburg maar toen zijn contract daar niet verlengd werd was Spijkenisse er als de kippen bij om contact met hem op te nemen. Na het aangekondigde vertrek van doelpuntenmaker Michael van Dommelen waren de bewoners van sportpark Jaap Riedijk immers naarstig op zoek naar een andere voetballer die het net ook makkelijk wist te vinden. Dat Kees Tol zo’n speler is, bewijst zijn productiviteit op het allerhoogste amateurniveau. Bij Noordwijk werd hij al eens topscorer van de toenmalige zaterdag topklasse, bij Spakenburg legde hij er, afgezien van dat ene jaar dat de ploeg degradeerde, elk seizoen tussen de 15 en 20 in het mandje en zorgde er met zijn doelpunten onder meer voor dat de club in het seizoen 2013-2014 amateurlandskampioen van Nederland werd. Dat zo’n speler, met zijn 31 jaren nog lang niet aan het einde van zijn Latijn, na al die topjaren voor Spijkenisse kiest, is opmerkelijk. Heel opmerkelijk, vind ik.
Als je kort door de bocht reageert zal je wel zeggen dat het om het geld zal gaan, maar ik ben van mening dat het vooral om iets anders gaat. Natuurlijk komt Volendammer Kees , oftewel Pier zoals ze hem in het palingdorp noemen, niet voor nop in Spijkenisse voetballen en de 19 cent die hij voor elke gereden kilometer ontvangt, is ook mooi meegenomen, maar dat geeft niet de doorslag. Dat hij niet drie keer in de week heen en weer naar Spijkenisse moet om te trainen heeft zijn beslissing zwaar beïnvloed, maar de doorslag gaf de aanvallende speelstijl die trainer Peter Wubben Spijkenisse oplegt. Toen het eerste contact telefonisch was gelegd en Pier niet afwijzend reageerde op de interesse van Spijkenisse is er een gesprek geweest in de buurt van Leidschendam, ongeveer halverwege Volendam en Spijkenisse. Dat gesprek ging tussen Peter Wubben en Pier en de trainer heeft hem tot in de kleinste details verteld hoe hij Pier denkt te gaan gebruiken. Peter Wubben vertelde Pier hoe hij zijn ploeg wil laten spelen en dat was koren op de molen bij de Volendammer. Pier gruwde immers van de verdedigend ingestelde compacte speelwijze van zijn ploeg en hoewel hij ook vorig seizoen weer vaak scoorde, wilde hij toch meer frank en vrij voetballen. Er volgden nog twee gesprekken en toen was Pier om; hij zou bij Spijkenisse komen voetballen. Dus is hij nu al een paar dagen in de weer bij de groenwitten. Maandag ben ik naar de training geweest om hem van een afstandje in de gaten te houden. Een dergelijke gelouterde voetballer in Spijkenisse; het komt niet alle jaren voor.
Pier was er. In de voorbereiding draaft hij op; later in het seizoen mag hij de maandagavonden in een Volendamse sportschool door gaan brengen. Heel intensief was de training niet. Dat kwam omdat het schipperen was met de ruimte. Op het sportpark van Spijkenisse worden namelijk twee kunstgrasvelden vervangen en de overige velden moeten ontzien worden in verband met de aanhoudende droogte. Tussen de velden is een klein gebiedje over en daar was de selectie in drie groepen verdeeld aan het werk. Bij assistent-trainer Cees van Sintmaartensdijk moesten ze duurloopjes doen, bij hersteltrainer Mark Bevaart deden ze spieroefeningen en bij Peter Wubben moesten ze aangegooide ballen zowel links als rechts en ook met het hoofd retourneren. Vooral in dat onderdeel zie je dat Pier iets speciaals heeft. Met zijn kekke gele schoentjes trapt hij elke bal met souplesse terug naar de ploegmaat die hem aangooide. Eentje staat voor het doel en Pier kan het niet nalaten één keer met een ferme kopstoot te scoren. Het is niet de bedoeling maar wel mooi om te zien.
Pier heeft wel wat. En dan bedoel ik niet de getatoeëerde sterren die hij op zijn linker onderbeen heeft. Het is gewoon zijn hele lichaamstaal. Hij lijkt me scherp als een mes. Hij beweegt zich losjes en soepeltjes over het veld en als de schijn niet bedriegt heeft Spijkenisse komend seizoen in de plaats van Michael van Dommelen een totaal andere speler voorin. Eentje die als een duvel uit een doosje ineens voor een tegenstander opduikt en dodelijk effectief toeslaat. Of het zo gaat gebeuren dit jaar? Je weet het natuurlijk nooit, maar mijn verwachtingen zijn in ieder geval hooggespannen. Ook op een tamelijk rustige maandagavondtraining weet hij me namelijk al te bekoren.