Harm Spijker vertrekt: ‘Gezin was toe aan nieuwe stap’

Harm Spijker leek na succesvolle jaren op weg naar WFB. De trainer koos echter voor een ander avontuur en zal de regio verlaten. Een verhuizing naar Drenthe ligt ten grondslag aan zijn besluit niet bij WFB aan de slag te gaan. In FDS uit Havelteberg vond Harm Spijker in die regio een nieuwe uitdaging.

Spijker en zijn gezin waren naar eigen zeggen toe aan een nieuwe omgeving. “Mijn kinderen waren nog in de leeftijd dat we zo’n keuze konden maken. Mijn gezin was toe aan deze stap. De rust en de schitterende omgeving liet ons de keuze maken en na een zoektocht door heel Nederland viel ons oog op een huis in Drenthe,” vertelt Spijker over zijn keuze om te vertrekken uit de regio.

Bij FDS geeft Spijker zijn succesvolle trainerscarrière een vervolg. “Ik val als trainer met mijn neus in de boter met mijn nieuwe club, FDS uit Havelteberg. De groep is net uit de derde klasse gedegradeerd en heeft voldoende kwaliteit om een poging te wagen weer terug te keren. De vierdeklassers zijn hier over het algemeen wel wat sterker doordat je zelfs kan degraderen naar een vijfde klasse,” oordeelt Spijker. “De spelersgroep heeft er voldoende vertrouwen in dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken. Dat zal ik dan met mijn beperkte kennis van het Drentse voetballandschap maar aannemen.’

Met pijn in zijn hart neemt Spijker afscheid van Perkouw. Van een middenmoter in de vierde klasse wist Spijker een top-derdeklasser achter te laten. “Mijn tijd bij Perkouw was er een met een gouden griffel en rand. Een vereniging zoals die bij oprichting ook bedoeld was. Met een enorm hechte, intelligente en kwalitatief sterke groep. Ik denk dat ik met elke omschrijving altijd iets te kort doe aan de club en de mensen binnen de club. Het was bijzonder en fantastisch,” glundert Spijker. “Als trainer is het natuurlijk ook wel prettig als je in het eerste jaar promoveert en daarna jaar op jaar een rol van betekenis kan spelen in de derde klasse. Vijf jaren met mooie momenten en hoogtepunten zoals promoveren of nacompetitie spelen voor de tweede klasse wisselden zich af met fases waarbij je de ongemakken mocht ervaren van een hele kleine selectie. Het omzetten van dat ongemak naar een kracht, een sterk collectief wat zich richtte op prestatie, maar waar ook echte vriendschappen werden gesloten was geweldig om mee te maken. Als je dan van omstanders, clubmensen, buitenstaanders en toeschouwers terugkrijgt dat ze dat terugzien op het veld is dat natuurlijk hartstikke leuk. Als trainer vind ik de omslag die we gemaakt hebben van reactief voetbal naar actief het spel willen bepalen in balbezit natuurlijk ook mooi om terug te horen, maar trainers weten als geen ander dat dit vooral bepaald wordt door de spelers en hun kwaliteiten. Als trainer faciliteer je vooral planmatig en doelgericht in ontwikkelmogelijkheden. Een trainer is immers geen tovenaar.”