Arjan de Rek: ‘Ik moet mijn trainerspapieren maar eens gaan halen’

Vier jaar geleden begon hij samen met Peter van der Pennen de C1 van Smitshoek te trainen en te begeleiden. Althans, dat was de bedoeling. Maar al voor de eerste training sloeg het noodlot toe. De toen 44-jarige Arjan de Rek werd geveld door een hartaanval. ‘Tja, dat was geen best begin’, kijkt Arjan terug op zijn eerste schreden op het trainingspad. ‘Ik had er best lang over na moeten denken nadat Peet mij vroeg of ik hem wilde bijstaan. Toen ik na lang aarzelen toegezegd had, protesteerde mijn lichaam plots. Ik heb een paar maanden rust genomen, maar ben later in het seizoen toch aangesloten. Maar het was geen best jaar, prestatief. Peet en ik knoopten er nog een jaar aan vast, maar wilden het wel anders aan gaan pakken. We spraken het heel goed door samen. We speelden de good guy en de bad guy. Hij stond vaak op zijn strepen, ik liep dan te sussen. Handjes geven, schouderklopjes, high fives en uitleggen waarom iemand wel of niet speelt, want je kunt er maar 11 opstellen. Op die manier kregen we de spelers waar we wilden. Het zou een heel mooi tweede seizoen worden. We zouden om en om de wedstrijdbespreking doen. Peet nam de bespreking voor de eerste wedstrijd voor zijn rekening. Die verloren we. ‘Doe jij de besprekingen voortaan, totdat we weer verloren hebben’, zei hij. Ik heb dat seizoen verder alle wedstrijdbesprekingen gedaan, want we verloren niet meer. We werden kampioen met een groep jongens, waarmee we een heel sterke band hadden.’

Een sterke band met je trainer, dat is hoe Arjan de Rek het wil hebben. Dat had hij als voetballer al. ‘Ik heb heel veel jaren gevoetbald. Begonnen in de jeugd bij Groen Witten, tot de B bij Feyenoord, daarna Excelsior en als senior CVV, dat toen net over zijn top was, maar nog altijd hoog speelde. Ik speelde daar op vrijdagavond in de zaal en op zondag op het veld. Later voetbalde ik nog bij DOTO, MVV’27, Groen Witten, The Harvards, Xerxes, TOGR, OVV, WCR, DEH Musschen. Ja, dat zijn inderdaad veel clubs waar toen betaald werd. Maar ik heb weinig geld mee naar huis genomen, hoor. Het ging hoofdzakelijk op in de voetbalkantines. Ik stond tot m’n veertigste jaar in een eerste elftal, maar het leukst vond ik het als er een klik met de trainer was. Dat hij ook belangstelling toonde voor je, niet alleen als voetballer maar ook als mens. Als een trainer zo is, waardeer je hem meer en dan doe je toch een stapje meer op het veld. Dat deden die C-spelertjes bij Smitshoek ook. Jammer is wel dat van die groep er nog maar vier of vijf jongens voetballen. Het is vier jaar geleden, maar er zijn er veel gestopt.  Het is een cruciale leeftijd, want die knapen hebben zoveel andere keuzes om hun vrije tijd te vullen, maar als je een hele goede band hebt met je jongens, denk ik dat er toch minder zullen stoppen.’

Na die twee jaar met de C ging Arjan niet door als jeugdtrainer bij Smitshoek. ‘Laten we het er maar op houden dat de club en ik anders dachten over sommige punten’, zegt hij. Het was Peter Ketting, waarmee hij nog bij CVV gevoetbald had, die hem terug op de velden kreeg. ‘Peter had een seizoen achter de rug bij Steeds Hooger en vroeg mij of ik hem in zijn tweede seizoen wilde assisteren. Ik heb er een tijdje over nagedacht. Een vierdeklasser… Op zondag… Moet ik dat wel doen, zo vroeg ik me af. Maar ik heb het toch gedaan, vooral voor Peter die al jaren een maat van me is. Peter deed het eerste, ik hielp hem daarbij en Ed de Lange zou het tweede elftal voor zijn rekening nemen.’

Maar net na de winterstop werd de samenwerking tussen de club en trainer Peter Ketting beëindigd, in onderling overleg zoals dat zo mooi heet. ‘De chemie ontbrak volgens het bestuur’, vertelt Arjen. ‘Ze vroegen aan mij om het over te nemen. Maar ik was er gekomen omdat Peter er zat! Moet ik niet loyaal aan hem zijn, dacht ik. Maar Peter wilde daar niets van weten. ‘Als jij het wil en als je het leuk vindt, dan moet je het doen’, zei hij. En ik vond het leuk. Omdat Peter er geen moeite mee had, heb ik het seizoen samen met Ed afgemaakt. De eerste wedstrijd tegen Toofan verloren we, nadat we met 2-0 voor hadden gestaan. We speelden die dag met jongens van het derde en het vierde. ‘Laten we deze wedstrijd vergeten en vanaf nu volle bak gaan’, hield ik de spelers voor. We gingen voortaan 6, 7 meter voor de eigen 16 spelen en iedereen moest compact staan, ook de aanvallers. En dan proberen er snel uit te komen als dat kon. Van de 9 wedstrijden die we na Toofan speelden, wonnen we er 8 en eentje speelden we gelijk. Mijn spitsen klaagden elke keer dat ze zoveel moesten lopen, maar ik wees hen dan op het resultaat. En dan ging er weer een bak bier naar de kleedkamer. Het was top, hoewel er wel dingen gebeurden die vroeger niet voorkwamen. Dat spelers helemaal niet meer komen als ze een paar keer reserve staan bijvoorbeeld. Daar kan ik met mijn pet niet bij. Een speler stelt zichzelf op toch? Maar dat woog niet op tegen de leuke ervaringen.’

Voor komend seizoen heeft Steeds Hooger Jerry de Groot als trainer aangesteld. Arjan treedt terug. ‘Twee kapiteins op een schip gaat niet werken’, vindt hij. Wat nu? ‘Ik sta overal open voor’, zegt hij. ‘De jeugd bij een club als Barendrecht lijkt me leuk. En het kan ook zo maar een vrouwenelftal zijn. Hoe dan ook, ik heb er nu weer aan kunnen ruiken en weet het nu zeker: trainer zijn is leuk. Ik moet mijn papieren maar eens gaan halen. De cursus echt afmaken, want ik ben er vroeger al eens twee keer mee begonnen, maar afgehaakt omdat ik het toen te druk had. Als het nu wel lukt, dan maar kijken wat op mijn pad komt.’