Geert Bakker stopt: ‘Ik ben altijd twee verschillende personen geweest’

Buiten het veld een aardige, vriendelijke knul, voor iedereen aanspreekbaar. Binnen het veld vaak een speler met een aantal onhebbelijke trekjes die bij tegenstanders en vooral bij scheidsrechters het bloed onder de nagels vandaan kon halen. Maar bovenal een voetballer gezegend met bovengemiddelde kwaliteiten, een speler die een tegenstander eigenmachtig de vernieling in kon spelen. Zo kun je kort de voetballoopbaan van de nu 35-jarige Geert Bakker definiëren, een voetballoopbaan waaraan na de laatste competitiewedstrijd van Piershil aanstaande zaterdag een einde komt. Want Geert kapt er mee en Piershil, dat nu op een nacompetitieplaats staat zal niet aan die nacompetitie gaan deelnemen, zodat er voor Geert geen wedstrijden meer resten.

Geert knikt instemmend als hij geconfronteerd wordt met bovenstaande typering van zijn kwaliteiten en van zijn karakter. ‘Ja, dat klopt helemaal’, zegt hij. ‘Op het veld was ik vaak een heel vervelend ventje. Ik wilde altijd winnen en als dat niet dreigde te lukken, lag dat altijd aan een ander, meestal aan de scheidsrechter. Het lag nooit aan mij. Reflecteren kon ik niet zo goed. tijdens wedstrijden. Ik was dus geen makkelijke jongen voor scheidsrechters en tegenstanders. Maar zo was ik op het veld, het was die absolute drive om te winnen. Buiten het veld was ik niet zo en als ik na wedstrijden ’s avonds thuis op de bank zat, schaamde ik me soms over mijn gedrag en nam me heilig voor het de volgende keer anders te doen. Maar de volgende wedstrijd was het weer precies hetzelfde. In de ultieme wil om te winnen ging ik wel eens te ver, maar ik had die drive nodig. Maar netjes was het soms inderdaad niet. Ik ben altijd twee verschillende personen geweest. Op het veld zo; buiten het veld heel anders, veel rustiger. Ik ben er op mijn werk bij de buitenschoolse opvang wel eens door een ouder op aangesproken. Dat mijn gedrag op het veld nou niet zo’n best voorbeeld was voor de jeugd waarmee ik werkte. Ja, die man had gelijk. Maar de zaterdag erop ging ik weer helemaal los. Achteraf kun je zeggen dat het anders had gemoeten, maar tegelijk heeft het me als voetballer wel zover gebracht.’

Geert debuteerde als 18-jarig ventje in de hoofdmacht van het Oud-Beijerlandse SHO, dat toen in de hoofdklasse speelde, destijds het allerhoogste amateurniveau. Het had er trouwens lange tijd naar uitgezien dat Geert dat debuut nooit zou kunnen maken. Hij was als 6-jarig ventje bij SHO begonnen, had altijd in de hoogste jeugdelftallen  gespeeld, maar in de B stokte het. ‘Ik heb drie jaar achter elkaar in de B2 gevoetbald’, blikt hij terug. ‘Toen was ik klein en dik. Het was jeugdtrainer Klaas den Otter die mij bij de A haalde en toen het daar voortvarend ging mocht ik van interim-trainer Barry Schipper debuteren in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Excelsior. Ik scoorde en stond de zaterdag er op tegen Barendrecht in de basis en scoorde weer.’

Nooit meer verdween Geert bij SHO uit de basis. Na 7 jaar vertrok hij naar Papendrecht, bleef daar vier jaar en via een seizoen bij ASWH keerde hij terug bij SHO dat inmiddels was afgedaald naar de tweede klasse. ‘Ik heb het overal naar mijn zin gehad, maar die tweede periode bij SHO was de leukste tijd in mijn carrière’, vindt Geert. ‘Ik keerde samen met meer oud-spelers van SHO in 2010 terug op het oude nest en met trainer Jeroen Rijsdijk hadden we samen maar één doel: zo snel mogelijk terug naar de hoofdklasse. Dat is gelukt omdat we als groep zo sterk en hecht waren en omdat Jeroen Rijsdijk een geweldige trainer was.’

De laatste drie jaar voetbalde Geert bij tweedeklasser Piershil. ‘Net als veel andere jongens die op hoger niveau hebben gevoetbald, dacht ik dat het een treetje lager makkelijker zou zijn’, kijkt Geert op die laatste drie jaar terug. ‘Maar makkelijk was het niet. De scherpte en de drive werden steeds minder en dat lag ook aan mezelf. Conditioneel was ik minder, omdat ik er minder trainingsarbeid leverde en niet meer tot het gaatje ging. Zie je wel, reflecteren kan ik best hoor’, zegt hij met een grijns.

Komend seizoen gaat Geert met vrienden bij SHO in het vierde elftal voetballen. ‘Lekker rustig aan doen en je gedragen op het veld?’ ‘Dat weet ik zo net nog niet. Want ook dan wil ik wel winnen’, lacht hij.