Dat is toch een aardig reisje met de bus uit Hoogland (een soort buitenwijk van Amersfoort) Wij waren er destijds met de ‘luxe wagen’, zoals dat heet, al zeker anderhalf uur mee zoet. De terugreis zal lang geweest zijn voor de Hoooglanders want zij lieten waarschijnlijk hun laatste kans op het kampioenschap vervliegen. Wat gebeurde daar dan tegen het V.O.C. dat vorige week verloor van Unitas?
De bedoelingen van de tegenstander waren duidelijk. Zij begonnen furieus en kregen in het eerste kwartier een handvol kansen. Paal, lat en het nodige geluk voor V.O.C. maakte dat openingsfase zonder tegendoelpunten doorgekomen werd en allengs kropen onze mannen uit hun schulp. Ieder nam daarin zijn verantwoordelijkheid en dat is nodig voor wedstrijden op dit niveau. Versnellen waar het kon en temporiseren als het moet kwamen, zo kwamen wij meer en meer over de middenlijn. Hoewel Hoogland dreigend bleef, kwamen zij steeds minder in de buurt van ons doel. Douwe was al enkele keren dreigend geweest op de linkervleugel en van die kant leek het ook te moeten komen. 0 – 0 bij rust en in de tweede helft toeslaan was het strijdplan dat de supporters klaar hadden liggen. Cees wilde met een vroeg biertje al een goal gaan afdwingen, zoals hij dat met vriend Feiko al zo vaak heeft gedaan. Bij afwezigheid van Feiko bleef hij kijken en kreeg daar geen spijt van. Na een vloeiende combinatie kwam Nico vrij op linksbuiten, een positie die hij nog kent uit de jeugd, en zijn voorzet landde precies op de linker wreef van Robbert, die de bal in 1-tijd in de bovenhoek joeg: 1 – 0 en wat een goal! De Hoogland keeper keek begrijpelijk wat beteuterd. Nog geen aanvaller in de buurt geweest en dan dit. Direct rust.
De tweede helft begon hetzelfde als de eerste, met het verschil dat Hoogland geen hele grote kansen kreeg. V.O.C. speelde slim behoudend en gaf weinig weg. Geen catenaccio, maar ook zeker geen ‘Hollandse school’. Het spijtige was dat de geboden ruimte op de helft van Hoogland niet eerder benut werd. Halverwege de tweede helft kwam toch de beloning voor het harde werken. Douwe en Nico zette een kansrijke aanval op en nadat er op rechts goed ruimte werd gemaakt door de ingevallen Dano draaide Ivar fraai naar binnen en krulde met zijn linker prachtig binnen. Het publiek in vervoering en de spelers in extase. Dit geven we niet meer weg. En zo was het. Geen individuele pluimen, het was een echte teamprestatie. Geen gemakkelijk zege, maar juist die overwinningen smaken het zoetst. Op naar de bar en naar de laatste 3 hordes op weg naar de nacompetitie.
