De toekomst zag er rooskleurig uit. De komst van trainer Bert Kamp naar ‘de zaterdag’ van BZC Zuiderpark had een zuigende werking op talloze spelers van naam en de club zou hoge ogen gaan gooien in het seizoen 2017-2018; dat stond vast. En Bert Kamp zou daar een allesbeslissende en allesbepalende rol in gaan spelen, ook dat was zeker. Maar het zou allemaal anders lopen. Heel anders. Na het gala van VoetbalRotterdam, op 10 juni vorig jaar, had Bert ’s nachts met zijn scooter een ongeval op de Maasboulevard en raakte in een coma. Trainer zou hij niet meer zijn. Zijn zoon Jeroen, Eldrick Cristina, beide spelers van BZC/Zuiderpark en hun doelman Raymond de Hollander vertellen hoe het ongeluk hen heeft aangegrepen en wat het voor de club heeft betekend.
‘Laat ik voorop stellen dat Bert er langzaam weer bovenop aan het krabbelen is’, begint Jeroen. ‘Het gaat nog lang niet zoals het zou moeten, maar hij maakt wel kleine stapjes vooruit. Deze week heb ik met hem gedamd. Ik heb heel mijn leven nog nooit een potje van hem gewonnen en ook nu niet. Het was remise. Bert kan lopen. Eten en naar het toilet gaan doet hij zelf. Hij kan praten, lezen en schrijven en herkent je ook, maar de ordening van zijn gedachten is nog niet goed. Dat is nog onsamenhangend. Hij heeft zes weken in coma gelegen en daarna duurde het nog vele weken voordat hij beter bij zijn positieven was. Hij zit sinds half september in Laurens Anthonius, een verpleeghuis en is daar nu uitbehandeld. Zijn budget is op. Hij krijgt geen fysiotherapie meer, heeft geen dagbesteding, zit de hele dag maar te zitten. De bedoeling is dat hij overgeplaatst wordt naar de Zomerhoek, een verpleeghuis voor mensen met NAH, niet-aangeboren hersenletsel. Als het aan ons ligt verhuist hij gisteren nog. Dan krijgt hij namelijk weer meer zorg. Over drie tot vijf jaar kan hij dan wellicht weer met mijn moeder gaan samenwonen. Maar zover is het nog lang niet. Bert zal eerst nog stappen moeten maken’.
‘Voor Bert was het natuurlijk een ramp, maar ook voor ons was dit een enorme klap’, zeggen Raymond en Eldrick. ‘Wij zijn speciaal voor hem naar BZC/Zuiderpark gekomen om voor de prijzen te gaan voetballen. Bij TransvaliaZW hadden we al jaren met Bert gewerkt, maar daar lukte het nooit. Maar Bert was wel een vriend van ons geworden, een soort vader. Met Kerstmis waren we bij hem en soms belde hij je om 12 uur ’s nachts op omdat hij wilde dat je langs kwam om iets met hem te bespreken. En als je dan aanbelde, stond hij al met flessen bier klaar en werd er helemaal niks besproken.’
Bert heeft er heel veel aan gedaan om jongens die goed konden voetballen naar BZC/ Zuiderpark te halen en ook Eldrick heeft aardig wat gasten zover weten te krijgen. ‘Mensen veronderstelden dat die spelers voor het geld hierheen kwamen, maar dat is absoluut niet waar’, verzekeren Jeroen, Eldrick en Raymond. ‘Ze zijn voor Bert gekomen. Allemaal. Bert Kamp was de bindende factor. Hij kent alles en iedereen. En iedereen kent Bert. Na de overschrijvingsperiode hadden we bij BZC/Zuiderpark een geweldige lijst namen en daarmee zouden prijzen gepakt gaan worden, zo dachten we allemaal. En toen overkwam Bert dat ongeluk en stortte niet alleen zijn wereld in, maar ook die van ons. Bert is namelijk zo ongelooflijk belangrijk voor ons. Hij is de bindende factor, kan geweldig goed met iedereen omgaan. Zo speelden we met TransvaliaZW op zondag tegen Abbenbroek, een dorpsclubje op Voorne-Putten. Het is daar heel anders dan bij ons als club uit de grote stad. Maar het was er altijd reuze gezellig en Bert was de grote gangmaker. Pas om 9 uur ’s avonds gingen we naar huis. Zo was het op veel plaatsen.’
Het noodlottige ongeval van Bert liet diepe wonden na bij zijn spelersgroep en daar niet alleen. In De Kuip hing bij een thuiswedstrijd van Feyenoord een groot spandoek met daarop ‘Bert Kamp, you’ll never walk alone’. Het eerste en tweede elftal van BZC/Zuiderpark hebben inloopshirtjes met diezelfde woorden op de borst en zijn naam op de rug. Er hangt een groot bord bij het veld met zijn foto er op. ‘We missen hem allemaal. Hij past perfect bij deze club, zeggen de drie voetballers van BZC/Zuiderpark. ‘De sfeer is hier altijd reuze gezellig. Dit is een echte familieclub, iedereen voelt zich hier thuis. Op donderdag na de training wordt het altijd laat, heel laat. Eten, drinken, domino spelen en kletsen; we gaan vaak pas om half 5 naar huis. Met Bert erbij was het 6 uur geworden, zeker weten. Daarom hebben we ons voorgenomen in zijn geest te blijven voetballen en te presteren. Wij willen dit jaar voor de prijzen gaan. Promoveren voor Bert. We doen alles in Berts naam. We hebben al een periodetitel, dus zijn al verzekerd van de nacompetitie.’
Jeroen, Raymond, Eldrick en alle jongens van BZC Zuiderpark hopen dat Bert nog verder herstelt. ‘Het gaat langzaam’, zegt Jeroen. ‘Dan staat hij weer een tijdje stil en dan zet hij weer een klein stapje voorwaarts. Hij heeft nog een lange weg te gaan, maar we hopen dat die ouwe er weer helemaal bovenop komt.’ ‘Dat hoopt iedereen’, gaat Raymond verder. ‘Je moet eens weten hoe vaak ik aangesproken wordt met de vraag hoe het met Bert gaat. Dat kun je je niet voorstellen.’ Jeroen heeft daar wel een verklaring voor: ‘Bert heeft bij veel clubs gewerkt. Bij Belvédère, DEH, WCR, OSV, Boszoom, DHZ, TransvaliaZW en hij had de zondagploeg van BZC Zuiderpark onder zijn hoede. Iedereen kent hem dus. Het is zo mooi dat iedereen met hem meeleeft. Dan heeft hij het goed gedaan, toch?’
Ook RDM heeft hij nog getraind.