In het begin van het seizoen was hij dat nog niet, maar de laatste weken is hij basisspeler bij Nieuwenhoorn. Ook zaterdag tegen Brielle was Kenny Lopes Cruz vanaf het begin in het hart van de defensie opgesteld, samen met Frank Molendijk, een andere nieuwkomer. Vorig seizoen was Kenny nog vaste waarde centraal achterin bij SC Botlek en in duels met Nieuwenhoorn had hij zo veel indruk gemaakt dat hij uitgenodigd werd aan de Rijksstraatweg te komen voetballen, bij de club waar Kenny’s vader John ooit furore maakte.
Tegen Brielle bakte Kenny er trouwens weinig van en zijn ploegmaten evenmin. Het leek wel alsof de bezoekers met de rem op speelden, alsof ze al bij voorbaat het hoofd in de schoot hadden geworpen. Zo van ‘wij maken tegen Brielle toch geen schijn van kans’. Er werd slap verdedigd en de gaten op het middenveld en achterin waren zo groot dat er met gemak een kudde olifanten door kon. Nou denk ik ook niet dat Nieuwenhoorn tegenwoordig veel kans maakt tegen het nog altijd ongeslagen Brielle, maar een beetje meer pit en strijd had ik toch wel verwacht. Je weet immers nooit hoe een koe een haas vangt.
Kenny was zaterdag eigenlijk de verpersoonlijking van het tamme Nieuwenhoorn. Niet dat hij nou zo slecht speelde, maar hij straalde zeker niet uit van ‘hier is niks te halen.’ Hij ging niet tot het gaatje, toonde niet de absolute wil om te winnen en haalde niet alles uit de kast om Brielle het spelen te beletten. Vaak wandelde hij centraal achterin op zijn gemakje rond terwijl de nood af en toe echt aan de man was. Brielle gaf gas en daar moet je als tegenstander je dus tegen wapenen. Je kunt het spel ontregelen. Je kunt er vol opklappen. Je kunt op het scherpst van de snede spelen en strijden om elke meter, maar dat deden de mannen van trainer Steef Buijs zaterdag allemaal niet. Ze waren gelaten, tam. Speelden ingetogen. Van een speler als Kenny Lopes Cruz centraal achterin verlang je dat hij rugdekking geeft, gaten dicht loopt en knokt voor elke bal. Dat deed Kenny allemaal wel, maar te slap. Het heilige vuur ontbrak. Niet alleen bij Kenny overigens, maar bij bijna alle Nieuwenhoornspelers.
Zo konden de Briellenaren doen wat ze wilden. Zelfs bij het scoren werden ze nog een handje geholpen. Een voorzet van links werd door Regillio van Buuren achter zijn eigen doelman Wouter Bloothooft geschoten, terwijl hij niet eens op de huid gezeten werd. Door dat eigen doelpunt kreeg de thuisploeg nog meer vleugels en liepen de voetballers van Nieuwenhoorn nog meer achter de feiten aan. Af en toe onderbrak Kenny nog een aanval, bijvoorbeeld toen hij na een sprint over 30 meter een voorzet van Nelson Costa de Brito blokte, maar een echte wedstrijd werd het nooit. Daarvoor was Brielle te sterk en Nieuwenhoorn te onmachtig. Meer doelpunten konden dan ook niet uitblijven. Het werd 2-0 na een heerlijke steekbal van Alex van Dommelen, die Marvin Godschalk op rechts de diepte in stuurde en wiens niet eens zo secure voorzet door Jeffrey Duijnstee in een doelpunt werd omgezet. Nelson Costa de Brito maakte de 3-0, Jeffrey Duijnstee met een prachtige lob de 4-0 en voor rust werd het zelfs 5-0 door Marcel van den Berg. Kenny Lopes Cruz en zijn medespelers stonden erbij en keken er naar.
Na rust maakten ze de stand nog een beetje draaglijk maar Brielle-Nieuwenhoorn was voor Kenny en zijn ploegmakkers een wedstrijd om snel te vergeten. En toch zou ik er op terugkomen als ik trainer van Nieuwenhoorn was, want ook van zo’n klotepartij kun je lering trekken, namelijk dat gif, passie en strijd onontbeerlijk is, zeker tegen een ploeg als Brielle. Wat dat betreft is de komst van de vader van Kenny komend seizoen als assistent-trainer meer dan welkom. Want John Lopes Cruz had als voetballer bij Nieuwenhoorn wel dat gif in zijn donder. Hij moet Kenny maar eens vertellen dat het een belangrijke troef is als verdedigende voetballer. Maar dat zal Kenny heus al wel weten. Toch? Laten we het er dus maar op houden dat hij, net als zijn ploegmaten, een slechte dag had.
