Kees de Haan overleden: ‘De beste spion van het amateurvoetbal’

‘Ja… met mij… Schrijf op!’

Menig telefoongesprek begon zo. Zonder een naam te noemen, met een mysterieuze toon. Het had een fragment uit een spionagefilm kunnen zijn. Ik verbeelde me dan hoe de beller ergens in een tochtige telefooncel stond. Op fluisterende toon sprak hij het laatste nieuws tot mij. Geheimen die de wereld nog niet kende.

Door Sjoerd Bootsma

Het waren de tachtiger jaren waarin ik Kees de Haan leerde kennen. De mobiele telefoon bestond nog niet. Kees werkte bij Brink & Kooijman, makelaar in hartje Rotterdam. Hij belde wanneer het tussen het werk door kon. Hem bellen mocht alleen op benoemde tijden.

Kees was speaker en pr-man van Zwart-Wit’28. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten in 1986,  waren de nadagen van de club begonnen. De kracht van ‘het Feyenoord van het zaterdagvoetbal’, een bijnaam opgebouwd in de jaren zeventig, was tanende. De club was zelfs gedegradeerd uit de hoogste klasse.

Als verslaggever zat je bij winterse temperaturen graag in de radiokamer van Kees en Leo Hoogerwerf. Je moest dan wel rekening houden met het liveverslag van Kees. Ook al zou je blind zijn geweest, dan nog miste je niets.

Kees de Haan was een prima pr-man voor zijn Zwart-Wt’28. Hij vertelde je als verslaggever wat je moest weten en niet wat je eigenlijk had willen weten. Zo hield hij zijn vereniging in moeilijke omstandigheden in de luwte. Maar een rubriek als Kort & Bondig kwam nooit tekst te kort.

Gebruiksaanwijzing

Het was – zoals zovelen – een man met een gebruiksaanwijzing. Mijn vrouw, die in het mobielloze tijdperk geregeld door hem als secretaresse werd gebruikt om een geheime boodschap aan te nemen, vond ‘m apart. Sommige collega’s vonden Kees een zeur.

Maar Kees had in mijn ogen juist een mooi netwerk en kwam op veel plekken. Van de tien tips waren er misschien acht niet van grote waarde. Geregeld produceerde hij echter de gouden tip, waar een fraai verhaal uit voortkwam. In ruil daarvoor bespiegelden we samen de wereld van het amateurvoetbal. Zo was ook hij op de hoogte, want Kees wist graag veel.

Zwart-Wit’28 ging inmiddels richting de afgrond en in 2004 volgde het echte einde. Kees was in 1999 nog even voorzitter geweest, maar ook hij was met de andere getrouwen niet in staat om de schuldberg af te bouwen.

Tuchtcommissie

De tuchtcommissie van de KNVB West II werd zijn nieuwe hobby. Een bijbaan waar hij zich, zeker na zijn pensionering, helemaal in uitleefde. Hij was een man van zwart en wit en kon zich uitstekend in zaken verdiepen. Zijn speurneus liet hem, in zijn zoektocht naar de waarheid, nooit in de steek. Niet voor niets werd hij door de voetbalbond onderscheiden.

Door zijn aanwezigheid bij de KNVB wist Kees uiteraard weer meer dan menigeen. Hij was van veel zaken op de hoogte en bleef de ideale tipgever, zonder zaken te schaden. Zo was Kees ook, hij volgde niet de paden, wel de afgesproken richtlijnen.

Als speaker bij TOGR en DOTO bloeide hij telkens weer op. Verslaggever zijn van VoetbalRotterdam;  mooier kon het niet voor hem. In menig bestuurskamer bleef zijn aanwezigheid niet onopgemerkt. Moest Kees een signaal afgeven in een groepsgesprek, dan plantte hij zijn vinger onder het oog, ten teken: Heb je het door?

Correspondent

Kees schakelde ook moeiteloos van onderwerp. Toen wij niet meer het amateurvoetbal als gemene deler hadden, werd hij de ideale, onbezoldigde correspondent voor Rijnmond op Rotterdam-Zuid. Hij belde of mailde talloze keren. Ook al was hij thuis, dan belde Kees mobiel. De sfeer van geheimzinnigheid bleef.

Hij was – net als ik – een kritisch volger van de RET. Als er iets niet op de informatieborden of met klokken klopte, dan konden ze bij klantenafdeling van het vervoersbedrijf rekenen op een mailtje. Het zal stil worden in de mailbox van de RET.

Kees werd 77 jaar en was een bijzonder, opvallend en goed mens. Ik zal je belletjes missen.

Dag, beste spion van het amateurvoetbal!

Op donderdag 1 februari is om 10.45 uur dankdienst in Petrakerk-Lombardijen: Pliniusstraat 21, Rotterdam-Lombardijen. Na afloop van de dankdienst is er gelegenheid om te condoleren. Daarna is de begrafenis in besloten kring.