In de kleedkamer van de amateurvoetbalscheidsrechter staat in de regel één gammel tafeltje en één stoel. In het gunstigste geval is er een eigen toilet, maar de deur heeft nooit een haakje. Papier is er evenmin. Daarom bewaren zichzelf respecterende arbiters in hun tas een verzameling vochtige doekjes in een doosje met een vrouwennaam.
Page
Page is biologisch afbreekbaar en parfum vrij en kan na gebruik gewoon worden doorgespoeld. Je flikkert het gewoon in de pot. Helaas zijn die in de meeste voetbalkleedkamers verstopt. Verklaarbaar, want er zijn meer amateurscheidsrechters die in de loop van de dag in zo’n muf kamertje de nervositeit belijden. En je zal maar als laatste die dag zijn ingeroosterd. Dan zit je op een oppervlakte van vier bij vier volledig uit de tent te stinken. Maar bij mazzel staat er voor de Page een afvalbak. Zou ook zomaar kunnen van niet.
Wel is er een wastafeltje. Maar nooit is er zeep. Het stukje ligt aan het begin van de dag weliswaar triomfantelijk in het uitgehouwen hoekje van de spoelbak maar eindigt steevast zwartgeblakerd en behaard op de grond. Ik neem u mee terug naar het mooiste bericht uit 2017.
Het was het bericht van die Rotterdamse amateurvoetbalscheidsrechter, met thuis een rammelhuwelijk, die niet aan zijn wedstrijd begonnen was omdat hij vooraf geen koffie had gekregen. Het zei niets over zijn dorst, maar alles over zijn eenzaamheid. Hij wilde laten merken dat hij er nog was.
De wedstrijd was op het niveau van Ommoord 7, Rhoon 12, Overmaas 5, zoiets. Niets dus, maar juist in dat niets ging de aandoenlijkheid schuil van dat beroerde gevoel in dat lullige kamertje. Nooit eerder is een signaal van eenzaamheid zo omvattend tot de Rotterdamse voetbalwereld doorgedrongen.
De scheidsrechter kreeg dus uit nijd tweeëntwintig voetballers precies waar hij ze hebben wilde, namelijk vroegtijdig in de kantine. De wetenschap dit te kunnen forceren schonk hem meer genoegen dat al die voltooide wedstrijden in de jaren ervoor. Hij was zijn kleedkamer binnengekomen, zag dat er geen koffie stond, was op de pot gaan zitten, had met de Page in zijn hand zitten persen, en was tot de ontdekking gekomen dat als je dat nou maar lang genoeg doet, dat persen, dan word je boos. Geniaal.
Hij had z’n broek omhoog getrokken, was op de bank geklommen en had door een roestig raampje naar buiten gekeken. En ja hoor, daar stonden ze. Normaal werd hij door hun uitgelachen en vervloekt en als een droplul behandeld. Nou konden ze opzouten. Hij trok de deur achter zich dicht en liep met opgeheven hoofd aan 22 verbouwereerde voetballers voorbij, zwaaide en startte z’n brommer. Voor het eerst van z’n leven voelde hij aan dat hij werkelijk werd gemist. Op alle eerdere zaterdagen ook, maar dan als kiespijn.
Bron: Dagblad010.nl
Dagblad010 is een onafhankelijk journalistiek digitaal nieuwsplatform voor alle Rotterdammers, die geïnteresseerd zijn in mensen, feiten, discussies, opinies, ernst, humor, rariteiten, gevoeligheden en tamtam. Maar vooral niks willen missen.
Is inderdaad geweldig.herkenbaar
Nog steeds actueel, prachtig stukje.