Een paar jaar geleden was hij talent van het jaar bij VoetbalRotterdam en afgelopen zaterdag heb ik hem voor het eerst zien voetballen: de nu 25-jarige Mitch Fransen, spelend bij Heinenoord met nummer 10 maar op het veld een heuse nummer 9. Spits dus. En wat voor een. In de openingswedstrijd van het seizoen, in de derby tegen streekgenoot SHO in Oud-Beijerland werd de thuisploeg helemaal gek van hem. Mitch was een constante plaag voor de achterhoede van SHO. Hij verzette bergen werk, stoorde constant en liep op elke bal, ook als die ogenschijnlijk niet te halen was.
Heel Heinenoord straalde trouwens die verbetenheid, die absolute wil om te winnen uit. Dat ze vorig seizoen twee keer verloren van SHO zal wel meegespeeld hebben. Trainer Ralph Kalkman moet zijn spelers ingewreven hebben dat dit niet nog een keer moest gebeuren, vermoed ik. Vanaf het moment dat arbiter Franklin Berg de wedstrijd in gang had geblazen, klapten ze er vol op. De bezoekers straalden uit dat er niks, helemaal niks te halen was voor de tegenstander. Alle elf Heinenoordspelers hadden iets van ‘alleen over mijn lijk’. Ze speelden met gif. Met karakter. Niet dat ze alles afschopten wat bewoog, maar ze gingen wel tot het gaatje. Ze speelden compact en gaven geen millimeter weg. SHO mocht de bal hebben maar werd niet of nauwelijks gevaarlijk omdat de ploeg niet in staat was enige vaart in het spel te brengen. Het speelde een soort wandelvoetbal en dat was helemaal in de kaart van de bezoekers, die knokten voor elke meter. Mitch Fransen en diens kompaan voorin, de lepe Arif Irilmazbilek, schuwden het vuile werk evenmin. Ook zij zaten er kort op, joegen op elke bal. En als de boel eens dreigde in te kakken, stond trainer Ralph Kalkman op van zijn stoel en liep als een getergd roofdier te brullen: ‘Kort, kort! Tweede bal! Gaan! Nu!’
Na 6 minuten viel er plots een treffer, als een donderslag bij heldere hemel. Een dekkingsfout in de SHO-defensie bij een corner van Toine van den Berg werd door de mee opgekomen verdediger Nick Jonkman genadeloos afgestraft. Hij kon vrij inkoppen. Daarna was het de wedstrijd van Mitch Fransen. Hij was spits, maar dan eentje die bijna 90 minuten lang met zijn rug naar het vijandelijk doel speelde en bijna altijd een tegenstander in zijn rug had. Toch raakte hij slechts zelden een bal kwijt. Na elke afgebroken aanval van SHO werd hij aangespeeld, vaak met onmogelijke ballen. Heinenoord speelde zaterdag namelijk geen gepolijst voetbal, het schroomde niet om ballen lukraak weg te knallen. Regelmatig kreeg Mitch een raketbal op zich afgevuurd en bijna altijd op borsthoogte. Hij moet eelt op zijn borst hebben gekregen van alle controles die hij met dat lichaamsdeel deed. Na elke borstcontrole hield hij de bal aan de voet zodat medespelers konden bij sluiten. De verdedigers van SHO konden hier nooit vat op krijgen.
De wedstrijd was niet best, maar Mitch Fransen speelde geweldig. De bekroning voor zijn arbeid kwam diep in de tweede helft, bij een vrije trap die zijn ploeg links bij de zijlijn kreeg. Normaal gesproken zou zo’n bal door Arif Irilmazbilek getrapt zijn, maar die was door Ralph Kalkman al van het veld gehaald. Mitch ging achter de bal staan en dat was vreemd. Want Mitch is lang en je zou toch denken dat hij daar moet staan waar die bal terecht komt om op die manier koppend gevaar te stichten. Maar nee, Mitch ging die bal toch echt trappen. Hij deed dat secuur, richting tweede paal waar SHO-verdediger Mark Vosselman fel in duel was met Marvin Strik en van de weeromstuit de bal achter zijn eigen doelman kopte. Mitch was als een kind zo blij met die meevaller. Op deze manier sleepte Heinenoord gehaaid drie punten in de wacht. SHO had een wedstrijd de bal mogen hebben maar kon nagenoeg nooit voor gevaar zorgen. Alleen William Darjij knalde een vrije trap van ver op de bovenkant van de lat. Aan de andere kant maakte Mitch Fransen het verschil. Niet door een doelpunt; wel door zijn instelling, zijn inzet en zijn nimmer aflatende onverzettelijkheid. En daarin was hij trouwens niet de enige Heinenoord-speler. Dat heeft trainer Ralph Kalkman maar mooi voor elkaar gekregen. Die moet trouwens al in de rust gezien hebben dat het wel snor zat, want hij ging de kleedkamer niet in om zijn spelers nog wat raad te geven. Nee, Ralph pafte buiten een paar sigaretten weg. Hij zal wel geweten hebben dat het met een Mitch Fransen in je ploeg voor de bakker is.
