Wie kent hem niet, dat loopje met zijn handen diep in zijn broekzakken waarmee hij zichzelf typeert wanneer hij over de amateurvelden struint op zoek naar een mooi verhaal. Een gemakkelijke spijkerbroek aan en in de winter altijd een sjaal om. In de verte hierdoor al zeer herkenbaar wanneer hij door het hek elke vereniging betreed met zijn bijna witte ongekamde kapsel.
Elke week weer staat er naar mijn mening een boeiend verhaal van hem op VoetbalRotterdam.nl. Meestal over een amateur voetballer. Ik lees ze graag. Deze week zag ik Jan bij ons op de voetbal vereniging en dacht zoals zovelen met mij wanneer Jan gespot wordt “over wie gaat Jan een gevat stukje schrijven?”. Ik vraag me dan ook af of Jan daar een routine in heeft, gaat hij op een strategische plaats naast het veld staan?, zoekt hij bepaalde mensen op? of gaat hij tussen onbekenden staan om ze af te luisteren op zoek naar een mooie anekdote?. “Wat sta jij hier incognito” wordt er tegen mij gezegd wanneer een bekende langs komt lopen terwijl ik naar het eerste elftal sta te kijken, “ben je met je vrienden” krijg ik nog eens over me heen. Ik reageer er nauwelijks op. Maar schuin tegenover mij aan de lange zijde van het veld staat Jan ook naar de wedstrijd te kijken en ik kan het toch niet laten om Jan stiekem in de gaten te houden en te bedenken op wie hij zijn oog heeft laten vallen. De wedstrijd is verder van bedroevend niveau, wat wel vaker is tijdens de voorbereiding. Trainers proberen dan altijd wat uit met (nieuwe) spelers, opstellingen etc.
Jan en ik zijn “vrienden” op Facebook. Hij heeft 2 passies en dat is de combinatie van voetbal en schrijven. En de combinatie van “het er op uit zijn” (reizen), en dan abstracte zaken op een artistieke manier fotograferen met een vleugje humor. Bekijk zijn Facebook pagina maar eens en dan begrijp je precies wat ik bedoel. Bijna elke amateurvoetballer kent hem wel en is ook zijn Facebook “vriend”, tenzij Jan een keer een wat minder positieve stuk over degene heeft geschreven. Dit wetende durf ik te zeggen dat Jan volledig zichzelf is. Hij doet mij denken aan het ruige van Bear Grylls (google maar), het scherpzinnige van Derksen en het verstrooide van Hugo Borst met een beetje Stravinsky. Ik weet niet zo goed of dit een compliment is of juist het tegengestelde. Ik mag ze in ieder geval alle 5 omdat ze eerlijk zijn, zeggen (schrijven) waar het op staat, kleine details groot maken en vooral, zoals eerder gezegd, zichzelf is en zich niet anders doet voorkomen dan hij werkelijk is.
Ga vooral zo door Jan en blijf spelers vereren, want zo voelt dat wel voor een speler van welk niveau dan ook wanneer jij over hen schrijft, met je goed opgebouwde stukken en kritisch gekozen woorden.
Beton kan inderdaad ook mooi zijn (bron FB van Jan). Dit is een tegeltje waard Jan.
Ik word hier wel een beetje verlegen van. Mooie woorden, Danny. Bedankt.
geweldig Danny !!