Al zittend bovenin het hoekje van de tribune van vv Rhoon zag hij het allemaal aan. Uiterlijk onbewogen zat hij alles te bekijken, maar hij dacht er ongetwijfeld het fijne van. Kees de Haan was gevraagd om alles aan elkaar te komen praten op de finaledag van het Albrandswaardtoernooi en hoewel het vastgestelde aanvangstijdstip al verstreken was, zat hij nog met een heleboel vragen. Opstellingen had hij nog niet, het nieuwe aanvangstijdstip wist hij nog niet, gastcommentator Erwin de Jongh moest ook nog een plekje hebben bovenin het tribunehoekje en ondertussen schalde oorverdovend hard de muziek over het voetbalcomplex van vv Rhoon. RTV Albrandswaard, dat de organisatie van het toernooi voor zijn rekening had genomen, verzorgde namelijk ter plekke een live-uitzending en tot in de verre omgeving moeten de mensen dat gehoord hebben. En daarvoor hoefden ze hun radio niet eens af te stemmen op 107.1 FM.
De start van het toernooi verliep chaotisch. Op het allerlaatste moment had organisator Rob van der Meer een afmelding gekregen van het zaterdagteam van WCR dat de openingswedstrijd zou spelen tegen de zaterdagploeg van Poortugaal. Er was door WCR-zaterdag geen representatief elftal op de been te krijgen en dat kwam vooral omdat de ploeg maanden geleden Overmaas al had beloofd een oefenwedstrijd te komen spelen. Nog een elftalletje bij elkaar krijgen om tegen Poortugaal te voetballen; dat moest te doen zijn, zo dachten ze bij WCR. Maar dat lukte dus niet en zo werd het Albrandswaardtoernooi opgescheept met een probleem. Het tweede elftal van Rhoon werd opgetrommeld en toen een dik half uur later beide ploegen dan toch eindelijk op het veld verschenen en Kees de opstellingen in zijn bezit had, bleek Poortugaal met shirtjes zonder rugnummer te gaan spelen.
Nog altijd was Kees niet in paniek. Ook niet toen hij de opstellingen van beide ploegen voorlas, terwijl de muziek nog altijd snoeihard over het complex schetterde. En ook niet toen hij er achter kwam dat zijn microfoon niet aanstond en hij het nog een keertje kon overdoen. Ik was allang in de stress geschoten, maar nog altijd was Kees rustig. Stoïcijns bijna.
Kees is gepokt en gemazeld in het voetbalwereldje. Hij heeft van alles en nog wat meegemaakt en is niet zo gauw uit het lood geslagen. Vroeger bij Zwart Wit ’28 en later bij DOTO en ook heel even bij TOGR was hij speaker, na bij Zwart Wit begonnen te zijn als bestuurslid PR. Bovendien was hij meer dan 32 jaar lid van de tuchtcommissie van West 2 en daar moet hij van alles meegemaakt hebben. Als het aan hem had gelegen was hij trouwens nog altijd lid van de tuchtcommissie, maar dat mag niet meer. Hij had het al lang genoeg gedaan, vonden ze bij de KNVB. Met een afscheidscadeau werd hij in juni dit jaar uitgeluid. ‘Er komen nu aanklagers, net als in het betaalde voetbal’, vertelde Kees. ‘Als je in beroep gaat tegen een opgelegde straf gaan die zich er over buigen. Ik had hen graag nog bijgestaan, maar omdat ik het al bijna 33 jaar gedaan heb en er nu een maximum is van 12 jaar, mocht dat niet meer. Jammer vind ik dat.’
De 76-jarige Kees de Haan struint al zijn hele leven lang de voetbalveldjes af. Al vele jaren samen met AD-freelancer Aad Achterberg. Hij schrijft er verslagen over en dat deed hij tientallen jaren geleden al, toen als sportverslaggever van het allang opgeheven dagblad De Rotterdammer. Kees leest alles, hij weet alles en speaker zijn zit hem in het bloed. Hij heeft een eigen stijl. Zoveel zegt hij niet, maar wat hij zegt, snijdt hout. ‘Als je te veel praat, luisteren de mensen niet. Je moet doseren’, vindt hij. En dat doet hij. In zijn eigen kenmerkende stijl. Als de ploegen voor de tweede helft op het veld staan maar scheidsrechter Pang nog in geen velden of wegen te zien is, zet Kees de microfoon aan: ‘Kan iemand op de deur van het scheidsrechtersetablissement kloppen en zeggen dat de tweede helft een aanvang moet nemen?’
Kees is een mooie vent. Het was een gouden greep om hem te vragen te komen speakeren op de finaledag van het Albrandswaardtoernooi. Maar geef hem dan de ruimte, zou ik zeggen. Als dat komend jaar wel het geval is, blijf ik de hele dag. Niet voor het voetbal, maar voor wat Kees er allemaal uitkraamt.
