Sanders van der Pols hangt zijn voetbalschoenen aan de wilgen. De 31-jarige speler van Heinenoord vindt het steeds lastiger worden om voetbal te combineren met zijn gezin en werk. ”Ik heb een dochter van 3 en een zoontje van 3 maanden en dan is 2-3 keer per week trainen en een halve zaterdag weg voor een wedstrijd wel erg veel. Ook mis ik, mede daardoor, de absolute wil en motivatie die nodig is om in een eerste elftal te spelen op dit niveau. Volgend jaar ga ik wel in het 2e elftal spelen. Dit is qua aantal trainingen en wedstrijden beter te combineren.”
Hoe kijk je terug op je laatste seizoen als selectievoetballer?
Qua resultaten was afgelopen seizoen het meest teleurstellende seizoen die ik heb gehad. We waren titelkandidaat en hebben dat in geen enkel opzicht waar weten te maken. Op papier hadden we een kwalitatief goede groep maar we zijn er onvoldoende in geslaagd om gebruik te maken van de aanwezige kwaliteiten. Naast de teleurstellende resultaten zijn er ook gedurende het seizoen de nodige mutaties geweest in de groep en dat is vervelend. Zeker omdat we amateurvoetbal spelen en de saamhorigheid in een groep wat mij betreft daarbij één van de belangrijkste en leukste onderdelen is.
Wat ga je het meeste missen aan het spelen van selectievoetbal?
Ik blijf gelukkig nog in het 2e elftal spelen waardoor je het groepsgevoel, met alle slechte grappen en opmerkingen die daarbij horen, blijft behouden. Wat ik verwacht het meeste te gaan missen aan het spelen met het 1e elftal is het spelen van wedstrijden waar de hele vereniging naar uitkijkt. Sommige wedstrijden, zoals derby’s of toppers, krijgen extra aandacht en als je zulke wedstrijden wint zorg je ervoor dat de hele vereniging een leuke zaterdagmiddag en avond heeft.
Je hebt er een lange carrière opzitten. Naar welke tijd kijk je het liefste terug?
Uiteraard zijn de promoties en kampioenschappen het mooiste om op terug te kijken. Deze wedstrijden vergeet je niet meer. In het bijzonder de nacompetitiewedstrijd tegen Voorschoten ’97 waardoor wij voor het eerst in de hoofdklasse gingen spelen. Er was ongelooflijk veel publiek bij de uitwedstrijd aanwezig en de sfeer was geweldig.
Het team waar we dat jaar mee in de 1e klasse speelden en een jaar later in de hoofdklasse, was ook echt een vriendenteam. Veel sterke persoonlijkheden en iedereen werkte hard voor elkaar waardoor we echt als een team speelden. In ons eerste jaar in de hoofdklasse eindigden we dan ook bovenaan het rechterrijtje en is dan ook één van de mooiste prestaties om op terug te kijken.
Als je mocht kiezen; Wat had je dan anders willen doen tijdens je voetbalcarrière?
Eigenlijk ben ik best tevreden over hoe het is gelopen. Ik heb geen spijt van verkeerde keuzes. Wel denk ik dat ik er meer uit had kunnen halen als ik bijvoorbeeld meer discipline had gehad om fit te blijven of om mezelf te verbeteren.
Wat ga je nu doen in het voetbalwereldje?
In het 2e elftal spelen en rustig in de keuken kijken van de club om na te gaan waar ik een bijdrage aan kan leveren. Er zijn veel functies die me interessant lijken, dus ik ga me daar rustig op oriënteren.
Beste medespeler?
Op basis van voetbalkwaliteiten Ramon Salas, qua persoonlijkheid en teamspeler Edwin Petersen.
Beste tegenspeler?
Sowieso alle snelle buitenspelers. Van de tegenstanders waar ik vaak tegen heb gespeeld zijn spelers als Björn Vlasblom (Oranje-Wit), Julian Agatowski (RVVH) en verder terug in de tijd bijvoorbeeld Marvin Brunswijk (Deltasport) spelers die iets extra’s hebben voor hun team.
Mooiste complex?
Sportcomplex de Tienvoet van Heinenoord, het complex van Quick Boys op nummer 2.
Beste coach?
Ronald Hulsbosch en Ralph Kalkman
De favoriete elf?
