Mijn seizoen is voorbij. Op het moment dat u dit leest zit ik al een kleine week in Ierland. Vakantie hoort erbij, nietwaar? Ter afsluiting van dit seizoen wil ik het hebben over een van de leukste ploegen die ik dit jaar heb zien voetballen: Kocatepe, de ploeg van trainer Francis Janse. Francis is 2 seizoenen trainer geweest bij de Turkse club aan de Oldegaarde en moet in die 2 jaar minstens 5 jaar ouder geworden zijn. Hoewel hij bij vele clubs heeft gewerkt en dus gepokt en gemazeld is in het trainersvak, weet ik zeker dat hij een spelersgroep zoals die van Kocatepe nog nooit heeft meegemaakt.
Kocatepe is een verzameling dartele, speelse voetballers aangevuld met een paar jongens die van wanten weten: Kenneth Klaverweide en aanvoerder Gregory Gyebi. Er zitten veel spelers in de selectie die goed kunnen voetballen. Eén vaste uitblinker is er niet. Het is elke keer weer een andere speler die de boel op sleeptouw neemt. Maar het is met al deze jongens alles of niks. Een tussenweg is er niet. Als trainer word je af en toe gek van die gasten, vermoed ik. Want soms is het echt helemaal niks. Dan beginnen ze vol goede moed aan een wedstrijd, maar geven er de brui aan als het een heel klein beetje tegenzit. Dan geven ze niet thuis, lopen uit hun positie, laten het elftal in de steek en verzetten geen poot. Dan kun je als trainer wel gaan wisselen, maar op zulke momenten zijn 3 verse spelers lang niet genoeg om de boel weer in gang te zetten. Alles blijft verkeerd gaan. Dan zit je je als trainer te verbijten op de bank. Je kunt schreeuwen wat je wil; aanwijzingen en raadgevingen komen toch niet aan. Het is om wanhopig van te worden. En dan plots krijgen die gasten het op hun heupen. Dan is het smullen geblazen. Dan lukt alles en blazen dezelfde voetballers elke tegenstander van het veld met frivool voetbal dat je nergens anders ziet. Met de ene waanzinnig leuke actie na de andere. Dan joelen en klappen de toeschouwers op de tribune bewonderend na alweer een panna, een schaar, een hakballetje of een lichtvoetige balbehandeling. Dan is het genieten geblazen en zit Francis met een brede grijns tevreden achterovergeleund aan de zijlijn te genieten. En bang te zijn dat het straks weer helemaal instort.
Want dat kan ook dan zomaar weer gebeuren. Niet omdat het tegenzit, maar omdat het te goed gaat. Want op zulke momenten gaan de spelers overdrijven in hun acties. Dan worden het circusvoetballers, zoals Johan Derksen misprijzend zou zeggen. Maar op zulke momenten geniet ik het meest. Je ziet dan dingen die je nergens anders ziet: Kelvin Kalika, die met een simpele voetbeweging drie tegenstanders tegelijk het bos in stuurt, Ahmed Akkoc die een steekbal geeft tussen drie man door, Soliman El Yakoubi die opstoomt of van grote afstand een bal op je stropdas legt, Baris Akdil die met parmantige dribbelpassjes tegenstanders horendol tikt, Patrick Fernand die onvermoeibaar de hele linkerflank bestrijkt, keeper Ünal Bayka die zwevend alle ballen uit de kruising duikt of Hasan Sakar die mannetjes passeert alsof ze er niet staan. Dat zit je als trainer te hopen dat dit moois oneindig voort mag blijven duren, maar ook dan kan het elk moment weer omslaan. Gek word je dan als trainer op zulke momenten want balverlies ligt altijd op de loer en een doelpunt is zo gemaakt, met alle gevolgen van dien. Bij Kocatepe kan een wedstrijd op elk moment kantelen, 90 minuten lang. Als trainer is het om wanhopig van te worden, maar onder Francis Janse is de ploeg wel steeds langer in staat te blijven voetballen.
Francis Janse heeft bij Kocatepe een wereldprestatie geleverd. Niet omdat hij 2 jaar lang geen druppel bier heeft gedronken op de club maar wel omdat de ploeg aantoonbaar beter is geworden. Dat zijn spelers steeds beter en steeds langer in ploegverband kunnen voetballen, is iets waar hij trots op kan zijn.
Kocatepe versloeg in de finale van de nacompetitie twee keer TOGB met fris en fruitig voetbal en promoveert naar de eerste klasse. Dat is verdienste van de spelers, maar zeker ook van Francis Janse die door de voordeur naar VDL in Maassluis kan vertrekken. Hij heeft de ploeg vooral voetbaldiscipline bijgebracht. Ik hoop dat Eyüp Akkanoglu, de nieuwe trainer, op dezelfde voet verder gaat en de ploeg nog langer aan het voetballen kan houden. Lukt dat, dan spelen ze volgend seizoen beslist om de prijzen.
(Dit is de laatste column van het seizoen 2016-2017. Na de zomerstop wordt de draad weer opgepakt. Ik wens iedereen een fijne vakantie toe.)
