Ik was zondag bij WCR in Rhoon. Als de penningmeester Jan Backbier heet, zou je denken dat je bij een vereniging bent aanbeland waar de leden niet kijken op een slok meer of minder en waar de voetballers uit de selectie zich er met een Jantje van Leiden afmaken om maar zo snel mogelijk aan het bier te kunnen. Nou heb ik geen weet van de omzet bij WCR maar afgaande op wat ik zondagmiddag zag voor en tijdens de thuiswedstrijd tegen koploper Slikkerveer, dan moet het met de kantineopbrengst wel snor zitten. En de voetballers van het elftal van trainer Henri van Zeist zullen een biertje ook niet laten staan, vermoed ik. Maar ze beginnen pas met drinken nadat ze zich 90 minuten lang het schompes hebben gelopen.
Koploper Slikkerveer was voetballend aanzienlijk beter dan de thuisclub. De bezoekers combineerden vlotter, er zat een idee achter en al vrij snel doken de Slikkerveervoorwaartsen gevaarlijk op in de zestien van WCR. Een idee zat er bij WCR ook achter: lange halen, snel thuis en gaan tot het gaatje. Als je WCR ziet voetballen, dan word je daar als toeschouwer moe van. Onvoorstelbaar wat een energie die gasten in hun spelletje stoppen. Er wordt door geen enkele speler gekeken op een inspanning meer of minder. Iedereen loopt de pollen uit het gras en misschien zelfs wel de doelpalen uit de grond als dat verlangd wordt. Henri van Zeist heeft er de wind onder, dat zie je. Neem nou zo’n Frank Weeda, die verrassend genoeg in de spits staat. Bij zijn vorige clubs OHVV en PFC heb ik hem daar nooit zien spelen. Daar was Frank middenvelder. Het maakt niet uit. Als WCR-spits trekt en sleurt hij zo mogelijk nog meer. Vele, vele meters legt hij af en hij werkt zich een slag in de rondte. Dat doen al zijn ploegmaten ook.
Hoewel Slikkerveer combinerend de bovenliggende partij is, is het WCR dat op voorsprong komt. Na een soort holder-de-bolder-aanval lukt het Wesley van Lit de bal over de doellijn te werken. Wesley staat centraal achterin opgesteld, maar net als al zijn ploeggenoten legt hij grote afstanden af op het veld en is het dus helemaal niet gek dat hij voor het doel van de tegenstander opduikt en die goal kan maken.
Doordat doelman Giovanni Hagendoorn en Fabio Leenen een paar minuten later tegen elkaar aan knallen bij een voorzet van rechts, kan aanvoerder Steven van Dongen simpel gelijk maken en is het wachten op het volgende doelpunt van de gasten. Want Slikkerveer zal het potje er wel uithalen, dacht ik. WCR zou de inspanning namelijk nooit vol kunnen houden.
Dat konden ze dus wel.
Ik ben er in de rust niet bij geweest in de kleedkamer, maar het zou me niet verbazen als de voetballers van WCR een kwartiertje aan de zuurstofflessen hebben gelegen, want na de pauze is het van hetzelfde laken een pak. Alsof ze in de eerste 45 minuten niet allemaal een marathon hadden gelopen, razen ze vanaf het moment dat arbiter Van Essen de wedstrijd weer in gang fluit alweer over het veld. Duracell-konijnen zijn er vergeleken met hen niks bij. En al die inspanningen leveren nog resultaat op ook, want hoewel Slikkerveer technisch gezien nog altijd meer onderlegd is, knokt WCR zich meer en meer onder de druk uit en krijgt een paar enorme kansen. Die worden gemist. Maar ze blijven gaan en in de spits loopt Frank Weeda zich nog altijd het snot voor zijn ogen.
En dan komt er een paar minuten voor het einde een voorzet van rechts. Frank komt aanstormen. Hij kopt, doelman Rick Schouten redt bekwaam maar kan niet voorkomen dat Frank de rebound binnen werkt: 2-1 voor WCR. Zo zie je maar hoe een koe een haas vangt en wat tomeloze energie, onverzettelijkheid en wilskracht teweeg kunnen brengen: 3 punten tegen de koploper! Ik denk dat de tap na de wedstrijd lang open heeft gestaan. Penningmeester Backbier zal dik tevreden zijn geweest.
Â
