Column Jan Schoonen: Frank den Hengst (DVV’09)

De derby DVV’09-Flakkee afgelopen zaterdag was een wedstrijd van dik hout zaagt men planken. De inzet was groot, aandoenlijk zelfs. Het technisch kunnen was iets minder aansprekend. Het mocht de pret niet drukken. Er werd gestreden om elke meter. Iedereen kleunde er onvervaard in en op een ledemaat meer of minder werd niet gekeken. Maar gemeen werd het nooit. Daarvoor kent iedereen elkaar te goed. Er lopen namelijk nogal wat lijntjes tussen beide clubs. Zo is DVV-doelman Dennis van der Velde de zoon van Leen van der Velde, die bij de bezoekers waarnemend trainer is nu Adrie Melaard is opgestapt. Leen doet het samen met Eelko van de Linde die diezelfde functie vorig seizoen bij DVV’09 bekleedde toen de toenmalige trainer René Milot was heengezonden. Dennis van der Velde zette overigens een inzamelingsactie op voor zijn vriend Robbert Westdijk, die bij Flakkee voetbalde, maar nu geveld is door MS. En linksback Sjoerd de Gier van Flakkee heeft verkering met de dochter van DVV-voorzitter Rob van Gils. De nacht voor de wedstrijd bleef Sjoerd slapen en Rob had zijn drie zoons opgedragen heel de nacht flink kabaal te maken zodat Sjoerd dodelijk vermoeid aan de wedstrijd zou beginnen. Er werd smakelijk om gelachen in de bestuurskamer, voordat de wedstrijd begon. De pret werd nog verhoogd toen iemand kwam melden dat ze moesten omroepen dat er op de parkeerplaats een auto stond waarvan de lampen nog branden. ‘Als het een wagen is van Flakkee roepen we niks om’, zei de DVV-voorzitter met een uitgestreken smoelwerk.

Het was eigenlijk jammer dat er nog gevoetbald werd, want alleen de humor in de bestuurskamer zou het ritje naar Dirksland al waard geweest zijn. Maar de wedstrijd was ook vermakelijk. Er werd voortdurend een hengst gegeven tegen de bal. Een heleboel spelers stormden daar achter aan en gingen met elkaar duels aan waar de vonken van afspatten. Die strijd, die inzet vergoedde veel en de man die hierin het verste ging, had een heel toepasselijke naam bij het vertoonde spel: Frank den Hengst. Frank is het schoolvoorbeeld van een voetballer die de strijd aangaat en nooit opgeeft Voortdurend is hij in beweging, niets is hem te veel. Hij loopt achter elke bal aan, ook als hij totaal onhaalbaar is. En het gekke is dat hij zulke ballen nog haalt ook en er dan iets leuks mee doet. Zo jaagt hij door op Gerwin Nieuwendijk die een verdwaalde bal oppikt en alle tijd van de wereld heeft. Maar ineens is daar Frank den Hengst. Hij verovert de bal en geeft hem af waardoor Ramon de Man de 2-1 kan maken.

Frank was overal op het veld te vinden en dat ging hem ogenschijnlijk moeiteloos af. Hij kijkt niet op een inspanning meer of minder. Frank is brandweerman en als hij niet in dienst is, is hij fysiek in de weer. Boksen, hardlopen; hij doet het allemaal. Een normaal mens neemt af en toe een beetje gas terug of ligt thuis soms op de bank maar Frank niet. Die heeft thuis geen bank, denk ik. Van uitrusten heeft hij nog nooit gehoord. ‘Als ik niet gelopen heb, voelen mijn benen raar aan’, zegt hij daar zelf over. Frank heeft dat overigens niet van een vreemde. Zijn vader, die in Dirksland ooit ook in het eerste elftal speelde, bij DES destijds, is ook zo. En nog steeds trouwens. Toen er vorige week op een weiland in de buurt een grote plas water bevroren was, schaatste Franks vader urenlang rondjes. Honderden rondjes. Frank heeft ook nog aan kickboksen gedaan. Hij sparde altijd met Ivo Heijboer, die hem 3 keer waarschuwde dat zijn dekking niet in orde was. ‘Man, zit niet te zeiken’, was het antwoord, want eigenwijs is Frank soms ook wel een beetje. Ivo haalde uit en toen had Frank een gebroken rib. Ze kunnen er nu nog om lachen in Dirksland. Kickboksen doet Frank niet meer. Voetballen wel. Zaterdag was het een paar seconden na rust eigenlijk al over. Op dat moment scoorde Ramon de Man de 3-1 en was de wedstrijd gedaan. Frank scoort weliswaar nog de 6-1 vlak voor tijd, maar heeft in de tweede helft niet veel meer hoeven doen. Moe kan hij nooit geweest zijn. Ik vermoed dan ook dat hij rennend naar huis is gegaan, met een grote omweg langs Herkingen en Melissant.